Bjarmi - 01.11.1985, Blaðsíða 17

s
íðari atburðurinn, sem
hér verður rifjaður upp, er einnig
bundinn við hóp þeirra ungmenna
sem gengust fyrir fyrrgreindri sam-
komu, sem var þá orðinn nokkru
fjölmennari. Það var árið 1937. Tals-
verður fjöldi fólks lagði leið sína
niður á hafnarbakka, norðan við hús
Eimskipafélags íslands. Það var ekki
fátítt, þegar farþegaskip, sem fóru
milli landa lögðu úr höfn. Margir
þurftu að kveðja vini og kunningja,
sem ætluðu í „siglingu“, eins og
kallað var. Þá var ekki hægt að fljúga
á fáeinum stundum milli landa og
heimsálfa, eins og nú tíðkast. Var
jafnan mikið fjölmenni á hafnarbakk-
anum þegar farþegaskipin fóru og svo
var að þessu sinni. Meðal mannfjöld-
ans var þarna saman kominn góður
hópur áðurgreindra ungmenna til þess
að kveðja þrjá úr hópnum, sem voru
að fara á kristilegt stúdentamót, sem
halda átti í Lillehammer í Noregi.
Þeir voru Ástráður Sigursteindórs-
son, Bjarni Eyjólfsson og Gunnar
Sigurjónsson. Þeir höfðu eignast vini
og kunningja úr hópi stúdenta sem
hingað komu haustið 1936 í fylgd með
prófessor Ole Hallesby og verið hvatt-
ir til að koma á Norrænt kristilegt
stúdentamót næsta sumar, og nú var
stundin runnin upp. Það fór ekki
mikið fyrir 20-30 manna unglingahópi
meðal fjöldans, sem var staddur á
hafnarbakkanum á þessari kveðju-
stund. Eftir hefðbundnar kveðjur og
óskir um „góða ferð“ og eftir að
landfestar voru ley'star, vakti það þó
talsverða athygli þegar ungmennin
hófu raust sína og sungu fullum hálsi:
Jesú nafn um aldir alda
unað veitir Drottins hjörð,
á því tímans tönn ei vinnur,
tendrar ljós á vorri jörð.
Jesú nafn með undra afli
fslcndingamir á kristilega stúdentamótinu í Lillehammer í Noregi árið
1937, þeir Astráður Sigursteindórsson, Bjami Eyjólfsson, Gunnar
Siguijónsson og Þórður Möller, ásamt Sigurd Lunde, núverandi biskup
í Stafangrí.
allar sálir dregíð fær
inn að Drottins ástarhjarta,
alsælunnar himni nær.
Nafn þitt, Jesú, ég vil elska,
Jesú nafn er huggun mín.
í hans nafni fann ég frelsi,
frið, sem aldrei, aldrei dvín.
Söngurinn var sunginn til enda,
meðan skipið fjarlægðist hafnarbakk-
ann og tók stefnu út hafnarmynnið.
Að því búnu fór hópurinn og hljóp
við fót út á „haus“ þ.e. vitann í
hafnargarðinum og hélt þar áfram
söng sínum þar til fjarlægðin skildi.
Með söngnum vildi hópurinn bera
frelsara sínum vitni jafnframt því að
kveðja vini sína á eftirminnilegan
hátt. Ekki er vitað um viðbrögð
þeirra mörgu sem stóðu á hafnarbakk-
anum eða á skipsfjöl með vinum
okkar, en einn þremenninganna skrif-
aði vini sínum í bréfi skömmu síðar
m.a. eftirfarandi orð:
,,..Ó, já, það fór þá svo, að það
varð sárara að fara frá ykkur en ég
hélt, jafnvel þó ekki væri nema
svona stuttan tíma. Hópurinn á
bakkanum var svo stór og fallegur
og þó voru ekki nærri allir. Æ, já,
ef við aðeins gerðum eitthvað
meira, þá er þessi hópur stórveldi.
Mikið þótti mér vænt um ykkur
þegar þið stóðuð úti á „hausnum“
og við sigldum út. Við heyrðum
óminn af söngnum, já hvert eitt og
einasta orð skýrt og greinilega, og
þó var skipið komið svo langt frá,
að við gátum ekki greint andlitin
ykkar. Þeirri stund, þegar söngur-
inn ómaði til mín, gleymi ég aldrei.
Og tárin mín, sem þá hrundu
niður, skammast ég mín ekki fyrir,
þótt fólk horfði á mig. Þau voru
undirstrikun undir falslausa fyrir-
bæn fyrir ykkur og öllum þeim á
landinu okkar kæra, sem Guð
elska. Þá bæn vakti Guð sjálfur í
hjarta mér og ég veit að hún
verður heyrð. Aldrei að eilífu
bregðast orð Guðs og fyrirheit...“
Þessi kveðjusöngur á hafnarbakk-
anum var ekkert einsdæmi. Það var
oft á þessum árum að þetta var gert,
þegar einhver úr hópnum fór utan,
eða jafnvel þótt ekki væri lengra en til
Vestmannaeyja, eins og átti sér stað
haustið 1936, þegar um 20 manns úr
hópnum fór þangað í trúboðsferð.
Ég lýk svo þessu greinarkorni með
því að vekja athygli á mynd sem fylgir
greininni. Hún er af þremenningun-
um, sem verið var að kveðja og Þórði
Möller, sem einnig var á stúdentamót-
inu en var ekki samskipa þeim. Með
þeim á myndinni er Sigurd Lunde,
núverandi biskup í Stafangri. Hann
var í hópi norsku stúdentanna, er
hingað kom haustið 1936. Þessa mynd
fann ég í fórum mínum í sumar og
vakti hún þessar minningar hjá mér
og rifjaði upp þá samfélagskennd sem
var ríkjandi meðal „unga fólksins“ í
KFUM og K, eins og hópurinn var
stundum nefndur í þá daga.
17