Bjarmi - 01.12.1985, Blaðsíða 6

hefði verið í kviku, svo óumræðilega
sára. Hann hafði hitt í mark. Hann
snérist á hæl og þrammaði af stað.
Hann var kominn að húsinu.
Klukkan var ekki nema rétt rúmlega
tíu. Mamma hans leit upp frá bakstr-
inum. - Ertu kominn, vinur? sagði
hún dálítið undrandi. - Það er nóg til
af „dökkurn". Fáðu þér mjólk og
kökur, bætti hún við.
Þorri svaraði ekki en fór áleiðis inn
í herbergi sitt. Ella systir hans, þrem
árum yngri, sat við sjónvarpið.
- Letingi, sagði hann um leið og
hann gekk framhjá. Hún svaraði ekki,
vissi að það var tilgangslaust áð tala
við hann þegar hann var í svona skapi.
Þorri fór úr rökum og köldum
sokkunum og í þurra. Hann var
svangur og langaði í kökur. Mamma
hans var búin að láta nokkrar tegundir
á fat. Hann hámaði þær í sig. Þær
voru góðar, lítið eitt of-bakaðar en
Ijúffengar. Honum leiö betur, miklu
betur. Notalegur ylurinn í eldhúsinu,
bökunarlyktin, kökurnar og mjólkin
og lágt-suðandi jólalögin í útvarpinu,
- allt hafði þetta góð áhrif. Nú kallaði
Ella á mömmu í símann.
Þorri sá strax að eitthvað var að
þegar hún kom til baka. EUa kom í
humátt á eftir henni með angistarsvip.
Mamma hans var föl og augun svo
undarlega opin.
- Þetta var Sigurbjörn verkstjóri,
sagði hún.
Sigurbjörn var verkstjóri við virkj-
unarframkvæmdirnar þar sem pabbi
Þorra hafði unnið undanfarna fjóra
mánuði. Nú var verkinu lokið og
einungis tíu manna vinnuflokkur eftir
á virkjunarsvæðinu. Af þeim höfðu
sex farið af stað heimleiðis fyrr um
kvöldið. Pabbi Þorra vareinn af þeim.
Rúmlega hálftíu var svo hringt í
Sigurbjörn og honum sagt að bíllinn
hefði farið út af veginum og oltið.
Þótt það hefði ekki verið ætlunin
komst mamma hans að því að þrír
höfðu sloppið ómeiddir, en þrír höfðu
slasast og einn þeirra lífshættulega.
Þetta voru allt óljósar fréttir en Sigur-
björn lofaði að Iáta vita strax og hann
frétti eitthvað nánar.
Mamma þeirra var eins og lömuð
þegar hún reyndi að segjaþeim þessar
fréttir. Hún sat með viskastykkið í
annari hendinni og starði opineyg
fram fyrir sig. Systkinin voru líka
lömuð. Þetta var reiðarslag. Loks
stóð Þorri á fætur og fór inn í herbergi
sitt. Ella var sest aftur við sjónvarpið
en hún horfði ekki á myndina, - hún
horfði í aðra átt, annars hugar.
Þegar Þorri hafði lokað að sér
þurfti hann ekki að sýnast lengur.
Hann settist niður og grúfði andlitið í
hendur sér. Hann var hræddur. Svo
óumræðilega lítill og vesæll. Öldurn-
ar, sem höfðu hjaðnað, risu nú á ný
og brimrótið. hristi hann. Gat það
hugsast að pabbi hans væri stórslasað-
ur eða e.t.v. dáinn? Nei. Nei. Það
mátti ekki vera. En hann var hjálpar-
laus, gat ekkert. Ekki nokkurn hlut.
Bara vonað og vonað en það var svo
crfitt.
En hvað með Guð? Hann hlyti að
vita um þetta. Ekkert svona lagað
gæti gerst án hans vitundar, eða
hvað? Var hægt að leita til hans? Var
það til nokkurs? Spurningarnar
hrönnuöust upp og óveðrið geysaði
innra með honum. Hann stóð upp og
settist á vtxl. Gat engan veginn veriö.
Hann upplifði orð sem hann hafði
ciginlega aldrei skilið fyrr: Friðlaus.
Hann var friðlaus. Atburðir kvölds-
ins komu upp í hugann og hann fann
hvaö heimskan og illskan hafði náð
miklu valdi á honum. Og hann fann
svo vel að fróunin, að geta sært
Ragga, var fölsk, óekta og ósönn.
Hann hafði samviskubit ofan á allt
hitt. Það gat eiginlega ekki verið að
nokkrum gæti liðið eins illa og honum
nú.
Skyndilega tók hann ákvörðun. Það
var aðcins eitt sem hann gat gert.
Leitað til Guðs, - það gat ekki sakað.
Hann læsti að sér. Fljótlega fann hann
litlu bókina. Hann mundi ekki eftir að
hafa opnað hana áður, en nú var hún
allt í einu orðin svona dýrmæt. Öll
vonin var bundin við þessa bók. Hann
kreisti hana niilli handa sér og kraup
Það var lágt hvísl, en það var bæn:
- Góði Guð, fyrirgefðu mér. Fyrir-
gefðu mér allt hið ilia. Varðvcittu
pabba og láttu hann koma heilan
heim. Varðveittu líka Ragga og pabba
hans. Og verndaðu pabba, góði Guð,
verndaðu hann. Heyrðu þessa bæn,
góði Guð, amen.-
Litla bókin lá opin fyrir framan
hann. Hún hafði opnast af handahófi.
Smáa letrið var eins og f móðu,
illlæsilegt allt nema þau orð sem hann
las eða öllu heldur drakk í sig: „Þetta
eru þeir sem komnir eru úr þrenging-
unni miklu og hafa þvegið skikkjur
sínar og hvítfágað þær í blóði
Iambsins, — og Guð mun þerra hvert
tár af augum þeirra“.
Það urðu snögg umskipti. Djúp
þögn, djúpur friður ríkti í kringum
hann. Það var eins og hefði birt í
herberginu. Þetta var Guð, sem var 4
að tala, hann var viss um það. Það gat
ekki verið tilviljun að einmitt þessi
orð komu til hans. Sjálfur Guð var
þarna að tala og svara bænum hans.
Þetta var stórkostlegt, dásamlegt.
Hann þorði varla að standa á fætur af
ótta við aö þcssi góðu áhrif hyrfu frá
honum aftur. En hann var glaður.
Glaöur á þessari stundu, þrátt fyrir
allt.
Síminn hringdi. Þorri spratt á fætur
og opnaði dyrnar og gekk hægt fram
ganginn. Ella kallaði öðru sinni á
mömmu í símann þetta kvöld og rödd
hennar var óstyrk. Mamma var komin
í símann. Þorri hélt niðri í sér andan-
um. Hann vissi eftir hverju hann beið.
Og það kont: - Guði sé lof! hrópaði
mamma hans í símann. Oghún endur-
tók þessi orö, aftur og aftur. Það var
innileg gleði í röddinni. Hún þakkaði
Sigurbirni fyrir og bauð honum góða
nótt. Systkinin þutu til mömmu sinnar
og þau stóðu þarna öll þrjú og héldu
utan um hvert annað í þögulli gleði.
Loks sagði mamma: - Guð hefur
heyrt bænirnar okkar. Pabbi er
ómeiddur og á leiðinni heim. Þeir
sluppu allir vel. Hreint og beint
kraftaverk, sagði Sigurbjörn. Pabbi
ykkar inissti meðvitund stutta stund
og þeir héldu að hann væri mikið
slasaður en það reyndist ekki vera. a
Bara smáskráma eftir höfuðhögg.
Gleðin var ólýsanleg. Eftir dálitla
þögn hélt mamma áfram: - Við skul-
um muna að þakka Guði, gleymum
því ekki. Svo kyssti hún börnin sín
bæði og þaut fram í eldhús. Þaðan
kallaði hún: - Þorri, þú ættir að fá nóg
af „dökkum“ núna, - heil plata og
allar dökkar!
Ella var sest við sjónvarpið á ný. En
í gleði sinni gat hún ekki fest augun á
skjánum cn horfði fjarrænu augnráði
í aðra átt. Þorri fór inn í herbergi sitt.
Hann gekk út að glugganuni og dró
gluggatjöldin til hliðar. Hvítur og
hreinn snjórinn huldi jörð. Allt sem
áður hafði verið óhreint og óaðlað-
ándi var nú svo hreint og fagurt. Það
stirndi á snjóinn. Himinninn var
dimmblár og stjörnunar tindruðu.
Það var jólalegt. a
Hann hafði haldið að svona mikil
fegurð væri aðeins til í gömlum sögum
eða á glansandi jólakortum. En nú
hafði hann þetta fyrir augunum. Það
var logn, friður úti og friður inni.
Og eitt vissi hann með óbifanlegri
vissu: Hann var kominn úr þrenging-
unni og hafði hvítfágað skikkju sína í
blóði lambsins.
6