Bjarmi - 01.06.1995, Blaðsíða 21
AÐ UTAN
hverjir það verða. Þóra og Inger Jóhanna Daníels-
dóttir, systir Esterar, munu að einhverju leyti koma
þar við sögu ásamt fleirum.
Á Akureyri er reyndar starfandi svipaður kór,
nema mun fámennari, sem Miriam Oskarsdóttir,
frænka Esterar, hefur haldið utan um. Hún er nú á
förum frá Akureyri og Ester kemur til með að taka
við þessum kór.
„Ég finn sterkt fyrir handleiðslu Guðs í þessu,“
segir Ester. „Ég var að spá í að fara norður fyrir ári,
en þá fannst mér Guð vilja hafa mig hér í Reykjavík
Það má segja að tilgangurinn
sé tvíþœttur, annars vegar að
við getum komið saman og
vitnaÖfyrir öðrum unglingum.
áfram. Núna tel ég kórinn vera orðinn það traustan
að það skipti ekki máli þótt ég fari. Það eru aðrir
sem geta tekið við. Ég held að Guð vilji senda mig
norður.“
Markmiöi náö
„Tilgangur kórsins er ekki að vera neitt ofsalega
góðir söngvarar. Það má segja að tilgangurinn sé
tvíþættur, annars vegar að við getum komið sarnan
og lofað Guð og kynnst hvert öðru og hins vegar að
við getum vitnað fyrir öðrum unglingum. Við
leggjum ekki alla áhersluna á gæði söngsins, en svo
þegar við erum að lofa Guð þá bara er þetta gott!
Fólk sem hlustar finnur að það liggur eitthvað að
baki og að við meinum það sem við syngjum.
Þess eru dæmi að krakkar hafa frelsast eftir að
hafa byrjað í kórnum og þá er markmiðinu náð, bara
ef Guð snertir við einni manneskju."
Bjarmi þakkar vinkonunum fyrir spjallið og óskar
kórnum Guðs blessunar. Þótt það hafi verið sagt í
upphafi viðtalsins að þetta hafi aldrei verið „planað",
væri vel hægt að álykta af því sem hér hefur komið
fram að þetta hafi verið „planað“, kannski ekki hjá
Ester, en hjáGuði. ■
Svipmynd frá Madagaskar
Litli drengurinn á myndinni
var fæddur á vondum degi,
sagði töframaðurinn, og
skyldi borinn út. En honum
var forðað frá dauða.
Útburbinum var bjargaö
Við lítum inn í þorp nokkurt á
ferð okkar. Kristniboðinn þarf
að ganga þar frá málum vegna
yngsta barnsins sem hún hefur í
fóstri. Saniúel litli er tveggja mánaða
sprækur og athugull hnoðri. Ég velti
því fyrir mér hvemig á því stendur
að hann hefur hafnað hjá Lailu
kristniboða. Á leiðinni til þorpsins,
þar sem hann fæddist, fáum við að
heyra hver ástæðan er.
Við erum stödd á svæði þar seni
gömul, hefðbundin trúarbrögð
Gassa ráða ríkjum. I þeim ber mest
á lotningu fyrir öndum forfeðranna.
Hinir dauðu hafa vald til að blessa
þá sem eftir lifa - og til að leggja á
þá ógæfu. Töframaðurinn getur „séð“ með hjálp töliagripa og
stjörnuspár hverju menn verða að neita sér um eða fórna. Hann getur
einnig úrskurðað hvort börn fæðist á vondum degi eða góðum. Sé
dagurinn vondur verður barnið að deyja, annars deyr móðirin og öll
fjölskyldan.
Börn eru því enn borin út í skóginum vegna ótta við hefndar-
aðgerðir forfeðranna. Þetta er svo rótgróið í hugsun og trú fólksins að
því reynist um megn að rísa gegn hefðinni þó að hún brjóti í bága við
landslög.
En Samúel er einn þeirra sem var bjargað. Það var amma hans sem
fór með hann til kristniboðans og nú verður Laila að ljúka forms-
atriðum svo að drengurinn geti fengið fæðingarvottorð.
Við göngunt inn í strákofa fjölskyldunnar, heilsum móðurinni og
ömmunni og setjumst á grasmottuna á gólfinu. Síðan þarf að snúa sér
að hinu erfiða verkefni. Laila skrifar dagsetningar eftir því sem við á.
Móðirin kinkar kolli alvarleg í bragði og afsalar sér foreldraréttinum
með því að stimpla fingraför beggja vísifingra. Andlitsdrættirnir eru
óræðir þegar hún horfir á okkur og við reynum að gera okkur í
hugarlund sársaukann sem dylst á bak við sviplaust andlitið. En nú
hefur hún gert það sern í hennar valdi stóð fyrir litla drenginn sinn.
Hann fær að minnsta kosti að lit'a! Og hún á fjögur önnur börn, góðu
heilli, sem eru fædd á góðum dögum ...
Urræðaleysi, samúð og sorg gagntekur okkur þegar við höldum á
brott frá þorpinu. Við höfum kynnst lifandi, kristinni trú og jafn-
lifandi forfeðratrú „hlið við hlið“, kynnst ljósi og myrkri, öryggi og
ótta, frelsi og ánauð.
Birgit Aadlami, Misjonstidende.
A.M.
21