Bjarmi - 01.10.1995, Blaðsíða 8

ALDARMINNING
Guðmundur Óli Ólafsson
Mér, sem minnstur er
* *
Aldarafmœli Olafs Olafssonar, kristniboða
Dyrnar aö kirkjunni á
kristniboösstööinni í
Dengchow. Beggja
vegna eru letruö
biblíuvers:
- Svo elskaöi Guö
heiminn ...
„Ó, gjör mitt hjarta aö
hörpu þinni!"
Bernskuminningar geymast misvel í hugskoti.
Stöku minning varðveitist skýr og máist ekki um
áratugi. Þannig fór um fyrstu kynnin við marga þá
menn, sem ég varð handgenginn allt frá bernsku í
gamla húsinu við Amtmannsstíg. Ég verð líklega
aldrei svo gamall, að ég muni ekki glöggt, hve
hlýlega og glaðlega Arni Sigurjónsson tók á móti
mér í húsdyrum, þegar ég kom til að vera á fyrsta
fundi í yngri deild KFUM. Og enn finn ég
vindlalyktina af síra Friðriki og hlýja hönd hans á
vanga mér, þegar hann tók mig í faðm sér fyrst á
þeim árum. Ég kom í lesstofuna og var að leita
bróður míns.
Stundum verða slík kynni áþekk því að heyra og
sjá leikið á framandi og heillandi hljóðfæri í fyrsta
sinni. Þannig urðu fyrstu kynnin af Ólafi Ólafssyni.
Þannig var hann, - eins og harpa með ótal strengjum
og hljómum. Minningin er afar glögg. Ég heyri hann
leika sér að því að ávarpa hundruð forvitinna
íslenzkra snáða á klingjandi kínversku, - leika á
allan söfnuðinn, ýmist hljóðan og hvert auga
spurult, ellegar hlátrasköll glymjandi, - stundum
blikandi tár í augum.
Ólafur Ólafsson.
Endur fyrir löngu
hafði ég þau orð um
komu Ólafs á fund í
YD, skömmu eftir
heimkomu hans frá
Kína, að þá hefði
komið „einhver hin
fyrsta og áreiðanlega
hin ferskasta og
mesta stormhviða
utan úr víðri ver-
öldinni inn í líf eins
Reykjavíkurdrengs.“
- En þar var ekki einungis einn Reykjavíkurdrengur.
Þeir voru þar hundruðum saman, gapandi af undrun.
Kvikmyndir höfðu þeir að sönnu séð stöku sinnum.
En það voru einungis ævintýri ein á að horfa. Aldrei
höfðu þeir séð nokkurn mann svo langt að kominn.
Og maðurinn var íslendingur, eins og þeir. Og
myndirnar af öllum þessum aragrúa undarlegs fólks
voru ekki ævintýri, heldur sannar myndir úr heimi,
sem hann hafði séð og þreifað á.
En hve sumt af þessu fólki átti bágt. Þar sáust
litlar stúlkur og ungar konur með reyrða fætur, sem
ekki fengu að vaxa eðlilegum vexti. Allir fátækir
drengir á Islandi vissu þá, hvað vont var að vera illa
skóaður. Þar sást fólk, sem kvaldist af hungri og átti
varla larfa utan á sig, - og þar sáust eiturlyfjaþrælar,
- vesalingar, sem aðeins lifðu til þess að sjúga ópíum-
pípur sínar. Sárast var þó að heyra, að þetta fólk,
milljónum saman, þekkti ekki Jesúm Krist og elsku
Guðs til mannanna. Það þjónaði guðum sínum eins
og skelfdir þrælar. Heimur þess var svo harður og
miskunnarlaus. Börn og gamalmenni og munaðar-
leysingjar voru oft látin deyja sem útburðir.
En á hinn bóginn duldist ekki heldur gleði sögu-
mannsins yfir því hlutskipti að fá að flytja, þótt ekki
væri nema fáeinuni þessara snauðu manna, fagnaðar-
erindi frelsarans.
Stórviðri að sönnu. En það var þó eins og í sögun-
um gömlu í Biblíunni. Drottinn er ekki ætið í