Bjarmi - 01.10.1995, Blaðsíða 10

ALDARMINNING
„Eg hrœðist hvorkifátœkt þjóðarinnar né
auvirMeika uppástungumannsins," segirþar.
/
„Eg heftekið eftirþví, að Drottinnframleiðir
einatt mikið aflitlu. Pannig getur hann með
þessarifámennu ogfátæku þjóð, gert gagn
annarri steerrí og ríkari þjóð, það gagn, sem
ekki verður metið eftir mœliharða
veraldarvitringanna. “
Þeir eru enn harla fáir á íslandi. En spámannlegt var
erindið engu að síður. Og fjórum áratugum eftir að
það birtist þjóðinni var Olafur Ólafsson staddur
undir predikunarstóli ungs prests í Bæjarkirkju í
Borgarfirði á hvítasunnu. Þar sannfærðist hann um
köllun sína. Drottinn ætlaði honum að verða kristni-
boði meðal heiðingja.
Starfsferill Ólafs og Herborgar, konu hans, varð
skemmri í Kína en þau hefðu kosið. í bók sinni um
starfsárin í Kína minnist hann vígslu sinnar 21.
ágúst árið 1920, en segir síðan: „En mikið harmaði
Ólafur Ólafsson
á efri árum, í
uppáhaldsstólum í
stofunni heima á
Ásvallagötu 13.
r. 1 ^

. .-..-.•v.vlj
6/+* ■]
iSvíÆv
rÆ
ég það að geta ekki tekið kristniboðsvígslu mína
heima á Islandi, - - og geta ekki starfað frá fyrstu
alveg á vegum íslenzkra kristniboðsvina. Þó hefur
það hryggt mig meira, að þess varð svo langt að
bíða, að fleiri Islendingar gerðust kristniboðar."
Þau hjón lögðu ekki árar í bát, þegar heim kom,
en sú saga er kunn og þarf ekki að rekja hana í
þessum pistli.
Síðustu minningar um Ólaf eru glöggar, eins og
hinar fyrstu. Silfurhærurnar og björt ásjónan líða
seint úr minni. Oft hef ég minnzt þeirra orða, sem
frú Herborg sagði um bónda sinn, er við síra
Arngrímur Jónsson sóttum þau heim forðum. „Hann
Ólafur er alltaf syngjandi," varð henni að orði. Og
því komu í hugann hendingar síra Friðriks, þegar
þessi orð skyldi festa á blað:
0, gjör mitt hjarta að hörpu þinni,
svo hægt sem fljótt í sálu minni
ég heyri leikiÖ, leik þar inni
afíþrótt lög, sem einn þú nœr,
er ást þín strengi slær.
Einna síðast man ég Ólaf í áttræðisafmæli föður
míns heima í Skálholti. Það var sumarið 1974. Svo
ólíkur sem ferill þeirra tveggja var, hafði þó vaxið
slík vinátta með þeim og þeir kærleikar, að gott var
á að horfa. Það, sem batt þá saman, var þó án efa
fyrst og fremst elskan til Drottins og erindi hans við
fátæka og þurfandi menn á jörðu.
Þegar Ólafur reit síðasta kafla bókar sinnar um
árin í Kína kaus hann orð úr Efesusbréfi sem yfir-
skrift: „Mér, sem minnstur er allra heilagra, var af
náð falið þetta hlutverk: að boða heiðingjunum
fagnaðarerindið um hinn órannsakanlega ríkdóm
Krists."
Þau orð má segja, að hann hafi kosið sér að eftir-
mælum. Og segja má, að hann hafi lifað eftir reglu
Jóhannesar skírara, svo sem hverjum kristnum votti
ber: „Hann á að vaxa, en ég að niinnka." Hann varð
því Ijúfari og lítillátari maður sem hann varð eldri.
Að vísu fór því fjarri, að nokkurn tíma gætti hroka
eða stærilætis í fari hans, en aldrei þó fremur en hin
síðustu ár. Og þar voru þau hjón hvort öðru lík svo
sem í flestu í umgengni við aðra menn.
Drottni sé þökk fyrir þau.
10