Bjarmi - 01.10.1998, Side 19

Dr. Sigurbjörn Einarsson svarar spurningunni:
Á hvaöa hátt er Jesús „sérstaklegá'
nálægur í altarissakramentinu?
Svar:
Jesús sagði sjálfur ekkert um þetta.
Ekki heldur þeir, sem skráðu það sem
hann mælti og gerði „nóttina sem
hann var svikinn" (Matt. 26, 26-28, 1.
Kor. 11, 23-25). Þá sagði Jesús blátt
áfram: Gjörið þetta áfram svona eins
og núna, takið úr hendi minni brauð
og vín, neytið þess, þetta er líkami
minn, fyrir yður gefinn, þetta er blóð
mitt, úthellt til fyrirgefningar synda,
þetta er ég, sem dey heiminum til lífs,
gjörið þetta í mína minningu.
Þetta var hinsta ósk Jesú. Henni fylgdi engin skýring.
En hann fól í henni vitnisburð um sjálfan sig, ótvíræð-
an, stórkostlegan. Hann hafði með mörgu móti vitnað
um sjálfan sig. Og ævinlega sem tilboð, aldrei sem
staðhæfingu án persónulegrar skírskotunar, aldrei með
neinni útleggingu, aðeins sem vitnisburð um leyndar-
dóm sinn, og þann vitnisburð verða menn að taka gild-
an, trúa honum, þá lýkst það upp, hver hann er, „á
hvaða hátt" hann stendur við orð sín.
Á skírdagskvöld var Jesús að kveðja, hann var á förum,
myrkasta nótt og skelfilegasti dagur sögunnar að
koma. Hann sagði margt minnisstætt að skilnaði. Það
er helst varðveitt hjá Jóhannesi, sem hallaðist að
brjósli hans við borðið (menn lágu til borðs). En hann
talaði ekki aðeins með orðum. Hann tjáði með athöfn
það, sem er meira en orð ná utan um. Gyðingar voru
að halda páska. Páskamáltíð þeirra var minning um
frelsun þjóðarinnar á dögum Móse, mestu tímamótin í
sögu hennar, og upprifjun á náðarsáttmála Guðs. Og
nú segir Jesús: Héðan í frá er ég minningin, tímamótin,
nýr sáttmáli, alger frelsun, ný framtíð. Dauði minn
þýðir það, að Guð sigrar endanlega, ríki hans rís upp af
nóttinni og allt verður nýtt (sbr. Matt. 26, 29). Gjörið
þetta í mína minningu. Það þýðir: Minnist þessa við
borðið mitt, munið hver ég er og verð og hvað ég hef
gjört, minnist þess þannig, að þér þiggið það, gerið það
að persónulegri eign. Altarisganga krislins manns er
svar við þessu boði. Hið heilaga borðhald varð lífskjarni
kristinnar tilbeiðslu frá fyrstu tíð.
Menn vissu, að hinn upprisni sjálfur
bauð til borðs og var sjálfur viðstadd-
ur, hann, sem er hin eilífa næring og
svölun. Menn skildu með nýjum
hætti. hvers vegna hann hafði svo oft
talað um veislugleði, þegar hann var
að segja frá lífinu, sem hann kallar til
og hann vill gefa. Menn sáu í nýju
ljósi orð hans, þegar hann sagðist
vera brauð lífsins, hinn sanni vínvið-
ur, sú lind, sem opnast hið innra og
streymir fram til eilífs lífs (sjá Jóh. 6
og 15, svo og 4,15 og 7,38). „Á hvaða hátt?" Því svarar
enginn með neinni formúlu. Hann svarar þér sjálfur,
þegar hann fær að verða þér það, sem hann er: Vegur-
inn, sannleikurinn og lífið. Jesús sagði dæmisögu um
hið mikla heimboð Guðs og aðra um þá veislu, sem
slegið var upp, þegar glataður sonur kom heim. Þær
myndir svara miklu um það, sem hér var spurt um.
Þær sýna þann kærleik, þann opna föðurfaðm, sem
snýr að syndugum manni og gat ekki komið náðarvilja
sínum fram nema með því að verða hold á jörð og fórna
sér á krossi. Þetta er sú „minning", sá veruleiki, sem
lifir meðan minni er til á jörð, og altarissakramentið á
að vitna um og vekja til lifandi vitundar um. „Jesús er
mér í minni, mig á hans vald ég gef'. Þessi játning er
gild í öllum sporum, ekki síst þegar gengið er til altaris.
Eitt máttu vita um borð Drottins: Þar er hann, Jesús.
Og segir: Komið, neytið, takið á móti mér - á mínum
forsendum, ég er með þitt flekkaða hold og blóð í mér,
þannig dó ég fyrir þig. Og þú mátt eiga mitt hreina,
guðdómlega hold og blóð í þér, þannig er ég upprisinn
fyrir þig, lifi og ríki að eilífu. Þessu orði svarar þú með
þakkargjörð (eitt upprunalegasta og almennasta heiti
borðhaldsins við altari Krists er einmitt „þakkargjörð"),
þú svarar með tilbeiðslu „í samfélagi heilagra á himni
og jörðu", „með englunum og öllum himneskum hirð-
sveitum", og biður, að orð sannleikans, orð kærleikans,
Jesús Kristur, verði hold á jörð í þér.