Bjarmi - 01.10.1998, Blaðsíða 20

Einar S. Arason
Þelta var gjörólíkt venjulegu
skólastarfi á Islandi
Rætt við Bjarna Gíslason og Elísabetu Jónsdóttur
um störf á norskum heimavistarskóla í Eþíópíu
Bjarni Gíslason, kennari, og
Elísabet Jónsdóttir, hjúkrun-
arfræðingur, fóru út til
Eþíópíu árið 1993 til starfa
við heimavistarskóla norska
kristniboðsins í Addis Abeba. Ætl-
unin var að þau yrðu þar í fjögur ár
en eftir stutta heimsókn hingað um
jólin 1996, þegar Elísabet fæddi
Birki, yngsta son þeirra, ákváðu
þau að vera einu ári lengur af því að
þarna vantaði fólk. Þau komu heim
í sumar ásamt börnum sínum fimm
og talsmaður Bjarma hitti þau að
máli nú fyrir skemmstu.
Hvers vegnajóruð þið út? Var þetta
einhver brjálæðisleg hugmynd?
Elísabet: Þetta var ekki hugsað með
miklum fyrirvara. Það kom upp sú
staða að við heyrðum að það vantaði
kennara við skólann. Og út frá því
fórum við að velta því fyrir okkur
hvort það gæti verið raunhæft að við
færum út.
Bjarni: Eftir að við heyrðum um
þörfina fannst okkur að Guð væri
að kalla okkur til að fara. Og það varð
úr. Reyndar hafði Eþíópía alltaf verið í
huga mér annað slagið, því ég bjó þar
sem drengur og gekk á þennan sama
skóla í fjögur ár. En það var ekki fyrr en
um þetta leyti sem okkur fannst við fá
köllun til að fara.
Er eitthvað sem er ykkur sérstaklega
minnisstætt Jrá störjum ykkar úti?
Bjarni: Þetta er gjörólíkt venjulegu
skólastarfi á íslandi. Þarna er heimavist
og kennarar sjá um miklu meira en bara
að kenna í kennslustofunni. Við tökum
vaktir á heimavistinni og erum líka mik-
ið í tómstundastarfi með krökkunum.
Þar sem skólinn er yfirleitt fámennur,
náum við góðum tengslum við nemend-
uma og það er mjög skemmtilegt.
Elísabet: Oft leituðu skólabörnin til
manns og sneru brosandi til baka eftir
klapp á öxlina og lítinn plástur. Það
kom líka fyrir að fátæklingar leituðu til
okkar. Eitt sinn kom maður sem átti
erfitt með andardrátt. Hann rétti út
hendina til að sýna að úðahylki með
astmalyfi væri tómt. Hann hafði greini-
iega ekki efni á að kaupa sér lyf. í þetta
skipti var hann heppinn og fékk lyf.
\
Elísabet Jonsdottir og Bjarni Gíslason.
Þurjtuð þið líka að Jerðast?
Bjarni: Já, því stór hluti nemend-
anna er í heimaskóla þar sem for-
eldrarnir mega hafa börnin hjá sér
fjögur fyrstu ár skólagöngunnar.
Þá sér annað foreldrið um kennsl-
una, oftast móðirin, en fær kenn-
ara frá skólanum í Addis í heim-
sókn í samtals sex vikur á ári eða
þar um bil. Ég fór til Gísla þeirra
Gulla og Vallýar af því að hann var
íslenskur. Þar að auki eru skóla-
ferðalög eins og reyndar í flestum
skólum. Eitt árið fór ég í ferð með
fjórum nemendum, sem voru að
ljúka grunnskólanum, til staðar
sem heitir Langano og við gengum í
þrjá daga kringum vatn sem þar er.
Við tjölduðum við vatnið, gengum í
gegnum frumskóginn og upplifðum
náttúruna, dýrin, flóðhestana og
slíkt. Aðra nóttina vaknaði ég upp
og sá að það var ljós að nálgast. Ég
vakti hinn leiðtogann, sem var með mér,
og við héldum að sá sem nálgaðist ætl-
aði kannski að ræna okkur eða gera
eitthvað við okkur. Við bjuggumst því til
að afhenda veskið og peningana og að
sýna enga mótspyrnu. En hræðsla okk-
ar var ástæðulaus því þetta voru bara
tveir menn á reiðhjóli að fara stíg sem lá
beint upp að okkur og svo fram hjá, og
þeir hurfu.
j