Heima er bezt


Heima er bezt - 01.12.1953, Blaðsíða 16

Heima er bezt - 01.12.1953, Blaðsíða 16
368 Heima er bezt Nr. 12 þorpi, sem Clarkleigh heitir, kom hundur hlaupandi og geltandi á móti okkur og hljóp beint fyrir vagninn. En sökum þess hve léttur vagninn'var og hve hratt var farið, hrökk hann út af járnbrautinni, um leið og hjólin fóru yfir hundinn. Vagninn lenti langt úti á sléttu með okkur báða, vagnstjórann og mig. Við urðum báðir fyrir svo miklum hristingi, að við vorum meðvit- undarlausir um tíma. Vagn- stjórinn raknaði við á undan mér, en ég vaknaði við það, að hann skvetti framan í mig gusu af ísköldu vatni. Við vorum báðir dálítið hrufl- aðir og marðir, en hvorugur skaðlega meiddur. Við stauluð- umst heim í þorpið, vöktum upp fólk, sem við þekktum og hvíld- um okkur þar, á meðan hitað var á katlinum. Að lokinni kaffi- drykkju vorum við talsvert hressari, en þorðum þó ekki ann- að en að fá mann til að fylgja okkur. Það fannst okkur ganga kraftaverki næst, að hundurinn skyldi ekki verða okkur báðum að bana. V. Hugboð. Ég sat einu sinni í litlu starfs- stofunni minni og var að lesa bók. Það var drepið á dyr. „Kom inn!“ sagði ég. Dyrnar voru opn- aðar og inn kom maður, sem ég þekkti vel. Ég hafði verið heim- ilislæknir hans í mörg ár. „Ég kem nú í skrýtnum er- indum í þetta skipti,“ sagði hann, eftir að hann hafði heils- að mér. Ég horfði framan í hann, reiðubúinn að hlusta á hann. „Það er viðvíkjandi konunni minni,“ sagði hann. „Eins og þú veizt, eigum við von á fjölgun, og konan einhvern veginn bitið sig fast i það, að eitthvað hræði- legt verði að barninu. Ég er al- veg í vandræðum með hana. Ég er dauðhræddur um, að hún sé að missa vitið. Ég kom til þess að tala um þetta við þig og biðja þig að reyna að koma vitinu fyrir hana.“ Við komum okkur saman um, að hún kæmi til mín næsta dag, og ég lofaði manninum að gera eins og bezt ég gæti. Daginn eftir kom hún á til- það sama oog maðurinn hafði sagt. Hún sagðist hafa það á til- finningunni, að eitthvað skelfi- legt yrði að barninu, þegar það fæddist. „Ég hef reynt og reynt að hrinda þessari hugsun frá mér,“ sagði hún, „en mér hefur verið það alveg ómögulegt.“ Ég reyndi að sýna henni fram á, hversu mikil fjarstæða þetta væri: Ég hafði tekið á móti tveimur börnum þeirra hjóna. Þau voru bæði vel gefin að öllu leyti andlega og líkamlega. Það var enginn vanskapningur til í ættum hennar og ekki heldur mannsins hennar. Allt þetta reyndi ég að skýra fyrir henni og ýmislegt fleira. Hún virtist sannfærast um það, sem ég sagði henni, og var svo nokkurn veginn laus við þessa ímyndun, það sem eftir var af meðgöngutímanum. Svo veiktist hún á réttum tíma; ég fór með hana á spítala og var þar hjá henni, þangað til barnið var fætt. En viti menn! Barnið var svo vanskapað, að á því var tæpast nokkur mannsmynd: Það var tvíkynja, vantaði allan efri part- inn af höfðinu, hafði engan háls og fleira var að. Ég vissi ekki, hvað ég átti að gera. Líklega hefði ég átt að kalla annan lækni og ráða það af með honum, hvað gera skyldi. En mér datt það ekki í hug þá, heldur klippti ég naflastrenginn umsvifalaust, án þess að binda fyrir og lét þessum vesalings vanskapning blæða út. Og ég mundi óhikað gera það sama enn, ef sams konar tilfelli bæri að höndum. Ég sagði konunni, þegar hún vaknaði, að barnið hefði fæðzt andvana, en sendi eftir mann- inum og sýndi honum, hvernig allt var og sagði honum, hvað ég hefði gert. Hvað olli þessum vanskapn- aði? Hvernig stóð á því, að móðirin skyldi hafa þetta hugboð eða hvað á að kalla það? Hvers konar sálræn fyrirbrigði voru það? VI. Óráðin gáta. Það var að kvöldi dags á áliðnu sumri. Unglingspiltur kom á reiðhjóli tólf mílur utan af landi inn í þorpið, þar sem ég átti heima. Hann flutti skilaboð frá fjörgamalli konu þess efnis að biðja mig að koma við, ef ég ætti leið um þar í grenndinni, áður en langt um liði. Hún bað hann að segja mér, að hún hefði kvef og vondan hósta. Ég var ekki við neitt sérstakt bundinn og ákvað því að fara þá þegar og sjá gömlu konuna. Ég lagði af stað á gamalli bif- reið, sem ég átti, og tólf ára gömul dóttir mín með mér. Þegar komið var rúma mílu út frá þorpinu, varð eitthvað að bifreiðinni, svo að við komumst ekki lengra. Við gengum því heim aftur, og ég. hugsaði með mér að fara næsta morgun. Klukkan fimm um nóttina vökn- uðum við bæði, konan mín og ég, við það, að barið var á húsið að utan, rétt við gluggann á her- berginu, þar sem við sváfum. Ég fót út, gekk allt í kringum hús- ið, en sá ekki nokkra lifandi mannveru. Ég fór því aftur inn, upp í rúm og sofnaði. Klukkan átta um morguninn var búið að gera við bifreiðina og ég vár að búa mig til ferðar. En skömmu áður en ég lagði af stað, kom sonur gömlu konunn- ar, sem átti heima anars staðar í byggðinni. Hann sagðist hafa fengið boð um það, að móðir sin væri veik og vera kominn til að biðja mig að koma með sér til að sjá hana. Ég sagði honum alla söguna. og svo lögðum við af stað. En þegar þangað kom, sem gamla konan átti heima, var hún látin, — hafði verið veik af lungna- bólgu. í hálfgerðu óráði hafði hún hvað eftir annað verið að spyrja um, hvernig á því stæði, að ég kæmi ekki, — hana minnti þá, að hún hefði sagt drengnum að biðja mig að koma sem allra fyrst. En hún hafði sagt honum, að ekkert lægi á, koma bara við, ef ég væri á ferð í grenndinni. Ég spurði, hvenær hún hefði dáið. „Klukkan fimm,“ svaraði húsmóðirin. Höggin á húsið vöktu okkur nákvæmlega á sama tima og gamla konan andaðist. Hvernig stóð á þessu? Hvað
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60

x

Heima er bezt

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heima er bezt
https://timarit.is/publication/380

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.