Heima er bezt - 01.12.1953, Síða 26

378
Heima er bezt
Nr. 12
Jón tók brókina sína af rúm-
stoðinni.
— Maður hefur þá fyrr séð
hann reka úr sér forsmánina,
sagði Hjálmar á Brekku og
skellti aftur skrínulokinu. — Þér
ætti nú sízt að vaxa í augum,
Jón, þótt sjórinn sé ekki eins og
heiðartjörn. Þetta er svo sem
ekki fyrsti róðurinn þinn á æv-
inni. Hvað ertu annars búinn að
róa í margar vertíðir, Jón? Frá
því ég fyrst man eftir mér, rerir
þú hér í Hafnarvík. Og Hjálmar
rétti Jóni pontuna.
— O, ég trúi þetta sé nú þrí-
tugasta vertíðin, sem ég ræ
hérna hjá Vésteini mínum, sagði
Jón og stútaði sig vandlega. — Og
ekki hefur hann alltaf verið
prúður, þegar farið hefur verið.
Ég man svo langt, bætti hann
við.
— Já, oft hefur verið róið í
tvísýnu útliti í þessari verstöð,
sagði Þorgeir á Völlum og steypti
yfir sig skinnstokknum. — Mesta
furða, hvað það hefur slampazt
stórslysalítið af til þessa. Ég held
það sé æði oft, að fari einhver
formaður til skips, þá flana aðr-
ir á eftir.
— Menn eru nú misjafnlega
veðurglöggir, formenn ekki síð-
ur en aðrir, sagði Hjálmar á
Brekku og reis á fætur. — Það
er ekki við því að búast, að allir
séu jafn athugulir og aðgætnir
og formaðurinn okkar. Sumir eru
ungir menn og kappsfullir og
hugsa um það eitt, að hafa sem
hæstan hlut í vertíðarlokin.
— Já, skítt með alla sjó-
hræðslu. Þeir fá fiskinn, sem
róa, sagði Sigurður í Króki, ung-
ur maður og knálegur. Þetta var
fyrsta vertíðin, sem hann reri
hjá Vésteini í Gerði.
— Æ, ég held, að þetta verði
enginn happadagur, sagði Jón
gamli á Gili og spýtti mórauðum
tóbakslegi fram á gólfið. — Mér
kæmi ekki á óvart, þótt einhver
voveiflegur atburður kæmi fyrir
hér í plássinu, áður en langt um
líður. Mig dreymdi svoleiðis í
fyrrinótt.
— Nú, hvað dreymdi þig?
spurði Hjálmar á Brekku forvitn-
islega. — Blessaður segðu okkur
það. Það er mest að marka það,
sem gamla og reynda sjómenn
dreymir, og helzt í byrjun ver-
tíðar. Mig dreymdi fjandalega í
nótt, hvæsandi ketti, en eins og
þið vitið, boðar það heimsókn
ókunnugra kvenna eða þá um-
hleypinga, og þykir mér líklegra,
að hið síðarnefnda muni fram
koma.
— Jæja, piltar, það er bezt að
ég segi ykkur drauminn, mælti
Jón. — Mig dreymdi, að ég væri
staddur hérna úti fyrir búðinni,
og þá sá ég, hvar vaxandi tungl
á fyrsta kvartili kom siglandi á
sjónum eins og bátur, og sneru
bæði hornin upp. Það kom utan
af hafi og stefndi hér upp að
sundinu. En það furðulegasta
var, að á þessum einkennilega
farkosti voru níu kertaljós. Ég
starði höggdofa á þetta fyrir-
brigði, en þegar tunglið kom inn
á sundið, slokknuðu kertaljósin
eitt af öðru og í sömu svipan
hvarf sýnin mér með öllu, og ég
vaknaði.
Hásetarnir urðu hljóðir við
orð Jóns gamla og litu hver á
annan. Þeir vissu vel, að tungl
var slæmur spádraumur. Það
boðaði ævinlega skipstapa og
mannalát.
Nú kom Vésteinn aftur inn í
búðina, og féllu þá samræður
hásetanna niður.
— Jæja, piltar, ætli við förum
ekki að síga af stað í herráns
nafni, sagði formaðurinn og tók
laup sinn undir handlegginn.
Hásetarnir tóku nú líka sína
laupa með línunni, sem beitt
hafði verið kvöldið áður, og
gengu síðan út úr sjóbúðinni á
eftir formanninum.
Kaldur vindblær febrúarnæt-
urinnar lék um veðurbarin and-
lit mannanna, sem gengu til
skips þessa nótt. Allir voru þeir
rólegir og festulegir á svip,
augnaráðið kalt og órætt, eins og
vetrarnóttin í dulúð sinni. Þeir
gengu föstum, þungum skrefum
á eftir formanninum niður á
sandinn og skyggndust öðru
hverju út á húmað hafið.
Skipshöfnin nam staðar við
naust Vésteins. Þar stóð við
hlunna nýr og traustbyggður
teinæringur, sem Vésteinn hafði
látið smíða þá um haustið. Var
skip þetta sterklegt mjög og
viðamikið. Ekkert skip, sem til
þessa hafði verið smíðað í Hafn-
arvík, var jafn vandað að frá-
gangi öllum, enda hafði Vé-
steinn fengið hinn hæfasta
skipasmið, sem völ var á þar-um
slóðir, til verksins og ekkert til
sparað, er fram þurfti að leggja
við smíði skipsins. Árum saman
hafði hann stefnt að því marki
að geta eignazt gott skip, sem
öruggt væri í sjó að leggja og
bjóða mætti mikið í viðureign-
inni við ægi. Loks hafði þessi
langþráði draumur hans rætzt.
Hásetarnir hófust þegar handa
að setja skipið fram. Fyrst tóku
nokkrir þeirra hlunnana, sem
skipið var skorðað með, og lögðu
þá á sandinn með jöfnu milli-
bili, en aðrir héldu skipinu réttu
á meðan. Að því búnu röðuðu
hásetarnir sér meðfram báðum
borðum þess og sneru bökum
saman. Formaðurinn leit yfir
hópinn og mælti með styrkri
röddu:
— Leggjum nú hendur á í Jesú
nafni. í sama bili gengu háset-
arnir á skipið, lyftu því dálít-
ið og báru það til og fengu brátt
hrundið því af stað niður sand-
inn. Fylgdu þeir fast eftir alla
leið niður að flæðarmáli, og
léttu eigi, fyrr en skipið var kom-
ið á flot. Skiphaldsmennirnir,
Þorgeir á Völlum og Hjálmar á
Brekku, héldu því réttu meðan
hásetarnir voru að komast und-
ir árar.
Þegar formaðurinn var setztur
í sæti sitt í skutnum og hafði
hjarað stýrið og bundið það, svo
að það hrykki ekki upp af krók-
unum, gaf hann hásetum sínum
skipun um að leggja út, og í
sama bili renndu skiphalds-
mennirnir sér upp í skipið.
Véstéinn tók ofan sjóhattinn,
signdi sig og las sjóferðabæn í
hálfum hljóðum. Öll skipshöfn-
in fylgdi dæmi hans og las af
fjálgleik:
— Almáttugi guð. Þú ert sá
vísi og góði höfuðskepnanna
herra og undir eins minn faðir.
í trausti þinnar náðarríku hand-
leiðslu byrja ég, veik og hjálp-
arþurfandi mannskepna, þessa
hættusömu sjóferð. Þú þekkir
bezt þær hættur, sem mér og
voru litla skipi búnar eru af ó-
stöðugu sjávarins hafi, sem af-
málar mér dauðans ímynd á
hverri öldu, er rís um kring þessi
veiku skipsborð, sem bera mitt