Heima er bezt - 01.02.1957, Blaðsíða 13

Lee Calhoun, U.S.A. (til hœgri), vinnur 110 m grindahlaup sjónarmun á undan Jack Davies, U.S.A., og setur nýtt Ól.met.
ekki verða. Nú höfðu margir keppendur stokkið um
og yfir 151/2 metra. Var nokkur von um að hann yrði
framarlega meðal allra þessara fræknu stökkvara? Um
:síðir kom aftur að Vilhjálmi. Hann breytti atrennu-
lengd sinni smávegis, skokkaði hægt af stað, eins og
hann var vanur, jók hraðann og hitti plankann á fullri
ferð. Hoppið virtist ekki mjög langt, og ég hélt að
stökkið yrði ekki nema svo sem meðalstökk, en skref
hans var tröllslegt og lyftingin og framsveifla fótanna
í stökkinu frábært. Hann kom niður langt aftur í gryfj-
unni. En hvað var þetta — rak hann ekki höndina nið-
ur? Og stökkdómararnir voru í ákafa að athuga stökk-
plankann. Gat verið, að þetta stökk væri líka ógilt? Þá
vandaðist málið. Til allrar hamingju kom hvíta veifan
upp — stökkið var gilt! jMér létti ákaflega. En það gat
varla verið langt — höndin kom niður. Mennirnir við
töfluna settu einhverja tölustafi upp. ... 25 — þeir byrj-
uðu oft á öftustu tölunum. Hvað voru þeir að setja upp?
15 — eða var þetta 16? Ég þorði ekki að trúa mínum
eigin augum, að stökk, sem mælt var að hendi, gæti
verið svona langt. Ég spurði þann næsta — ég sat nú
nær en áður, en alllangt frá töflunni — og heyrði næst-
um samtímis rödd þulsins í hátalaranum: „Number 638
Mr. Einarsson of Iceland, has just set an Olympic re-
cord by jumping 53 feet 4 inches (16,25 meters — var
seinna breytt í 16,26 m). Eljartað hoppaði í brjósti mér.
Þetta var svo óvænt, svo hrífandi, að ég gat naum-
ast áttað mig á þessu. Ég kallaði á Vilhjálm upp að
grindunum, til að óska honum til hamingju og þakka
honum þessa frækilegu frammistöðu. En ég var lengi
smeykur um að keppinautum Vilhjálms tækist að fara
fram úr meti hans; þetta var svo snemma í keppninni,
að skæðustu keppinautar hans — þrír Rússar, þrír Jap-
anir, þrír Bandaríkjamenn og Da Silva. Ólympíumeist-
arinn frá Helsinki — áttu mörg stökk eftir. En engum
tókst þetta nema Da Silva, og ekki fyrr en eftir um
tvær klukkustundir — stökk 16,35 m; varð Vilhjálmur
því annar í keppninni. Óþarft er að taka fram, að við
vorum hæstánægðir með þessi málalok, þótt við hefðum
verið farnir að gera okkur vonir um að heyra okkar
fagra þjóðsöng hljóma einu sinni á Ólympíuvettvangi.
Til samanburðar við afrek þeirra Da Silva og Vil-
hjálms nú, eru hér stökldengdir 1. og 2. manns frá síð-
ustu þremur Ólympíuleikum: 1936: 1. maður 16,00 m,
2. m. 15,66 m. — 1948: 1. m. 15,40 m, 2. m. 15 36 m.
1952: 1. m. (Da Silva, fyrra Ólympíumet) 16,22 m,
2. m. 15,98 m (Cherbakov, Rússl., sem nú varð síðastur
í úrslitunum með 15,80 m).
Ég tel vafalítið, að Vilhjálmur hafi verið minna æfð-
ur, og við lakari skilyrði en margir keppinautar hans,
er sumir höfðu margra ára sérþjálfun að baki, eins og
t. d. sumir Rússarnir, Japanarnir og þá ekki sízt Da
Silva. Þótt Vilhjálmur æfði síðasta hálfan mánuðinn í
Svíþjóð við góð skilyrði, og svo eftir að við komum
til iMelbourne, þá hafði þrístökksþjálfun hans um sum-
arið verið mjög slitrótt. Hvað var það þá, sem dugði
honum svo vel í þessari hörðu keppni? Skýringin er
hin sama og á því, að við höfðum nokkrum sinnum
átt Evrópumeistara, og að met okkar eru meðal glæsi-
legustu þjóða metum í heiminum, þrátt fyrir fámenni
okkar og slæma aðstöðu.
Lengi vel voru íslenzkir íþróttamenn eftirbátar ann-
arra þjóða í afrekum sínum, en svo komu nokkrir er-
lendir íþróttakennarar hingað og kenndu okkur réttar
þjálfunaraðferðir. Og þá kom það einkennilega í ljós,
að þeir náðu á stuttum tíma betri árangri í þjálfun
íþróttamanna hér en þeir höfðu náð eða náðu síðar
meðal landa sinna. Þó að ef til vill megi gera ráð fyrir
að gamla lögmálið „enginn er spámaður í sínu föður-
landi“ hafi einhverju ráðið í þessu efni, er munurinn
Heima er bezt 57