Heima er bezt - 01.02.1957, Qupperneq 37

Jessa Webb þótti vænt um að geta látið hendur standa
fram úr ermum undir einhverju yfirskini. Síðustu
klukkustundirnar hafði honum einhvern veginn tekizt
að vinna svig á hinu slæma skapi. Auðsætt var, að He-
lena Lamar var horfin frá Columbus og nágrenni. Og
þótt Jessi vissi, að Griffin var í bænum eða grennd
hans, eða hafði verið það um miðjan dag, er nafnlausa
bréfið barst, var sú vitneskja raunar ekki á marga fiska,
unz frekari hreyfing kæmizt á. Hann vonaði, að fregn
sú, sem honum hafði borizt í þessu, væri til marks um
það, að málið færi að skýrast.
„Komið inn með hann, um leið og hann kemur,“ sagði
Jessi í skipunartóni. „Og reynið að láta sem allra minnst
á bílunum bera. Eg vil ekki fyrir neinn mun láta fólk
halda, að lögreglan komi saman um miðnætti í matsölu-
skúr.“ Þegar lögreglumaðurinn gekk út, leit Jessi bros-
andi og afsakandi til eigandans, sem stóð við kaffivél-
ina, gapandi af forvitni.
„Eg kalla þetta líka skúr,“ sagði litli maðurinn og
yppti öxlum. „En hann er þrifalegur og vel frá honum
gengið, herra lögreglustjóri. Viljið þér meira kaffi?“
Jessi stóð upp af fjalhögginu og bar bolla sinn til
eigandans. „Eigið þér von á fleiri viðskiptavinum í
kvöld, Joe?“
„Ef til vill, ef til vill ekki. Eitthvert slangur af ung-
um eiskendum. Viljið þér, að ég loki?“
„Við kaupum það, sem þú átt eftir af kaffi. Og
Winston er farinn að leggja af, svo að hann kaupir
kjötböggul með sultu til þess að halda þreki. Ég vil
gjarna fá einn bita líka, Joe. Þú slekkur svo sjálfsagt
útiljósið.“ (
„Allt fyrir lögregluna,“ sagði Joe. „Takið það, sem
yður þóknast. Það er kjöt í ísskápnum. Joe vill gjarna
verða yður að liði. Afsakið, herra lögreglustjóri.“
„Jæja,“ sagði Jessi, er hann sneri aftur til fjalhöggsins
með kaffi og kjöt, „jæja, Tom, hvað finnst þér svo
grunsamlegt? Ungur maður ekur fram og aftur um ná-
grennið í stórum blæjubíl. Varðar slíkt við lög?“
„Hvers vegna ekur hann hring eftir hring?“ Tom
Winston greip hníf og skar kjötið í laglegar sneiðar.
„Hví ekur hann alltaf hér? Og í kvöld?“ Hann bar
bita að munni sér. „Það er ekki út í loftið, þótt spurt
sé.“
„Tom,“ sagði Jessi Webb og slöngvaði fótleggjun-
um um borðfótinn, „hvers vegna krefjast konur okkar
ekki skilnaðar?“
„Mín kona hefur í hótunum að gera það í hvert skipti,
sem við fáum slíkt mál til meðferðar. Ég vona, að hug-
ur fylgi máli.“
Jessa varð hugsað um hið óhamingjusama heimilislíf
Toms. Meðan hann borðaði, minntist hann þess, er
hann hringdi til Katrínar og bauð henni góða nótt.
Nú mundi hún vera sofnuð heima hjá móður sinni.
Nú var sennilega ekki lengur ástæða til að hafa þessar
varúðarreglur. En því skyldi hann eiga nokkuð á hætt-
unni? Hann þekkti hugsunarhátt Glenns Griffins. Hann
vonaði aðeins, að sá, sem reit honum bréfið, skyldi hugs-
unarhátt hans. Og þessi hugsun olli honum enn einu
sinni miklum áhyggjum og þungri persónulegri ábyrgð.
Hann kenndi svo í brjóst um þessa fjölskyldu. Jessi
Webb gerði sér aftur ljóst, að honum gæti verið búin
gildra. Örskammt héðan, ef til vill í næsta húsi....
„Hérna kemur hann, Jessi.“
Jessi leit upp og sá ungan mann, milli tvítugs og þrí-
tugs, með grá, spyrjandi augu, sem ekki vottaði fyrir
ótta í. Hann var rólegur, djarflegur, en ef til vill eilítið
þrjózkulegur. Yfirfrakki hans var úr tvídefni og dýr.
Fötin dökkgrá, höfuðfatslaus.
„Skemmtið þér yður vel?“ spurði Jessi napurt.
„Ég skil yður ekki fyllilega.“
„Eruð þér ölvaður?“
„Nei.“
„Eruð þér hissa á, að ég skuli leggja fyrir yður spurn-
ingar? “
„Já, steinhissa.“
„Vitið þér ástæðuna?“
„Nei.“
Jessi andvarpaði. „Megum við líta á ökuskírteini
yðar?“
Maðurinn tók þegar í stað ökuskírteini sitt upp úr
vasa sínum og lagði það á borðið fyrir framan Jessa
Webb.
„Karl Wright,“ las Jessi hátt. „Staða?“
„Málaflutningsmaður. Hepburn og Higgins. Trygg-
ingastofnunin."
„Hvað meira?“
„Meira af hverju?“
Jessi reiddist skyndilega og stóð upp. „Herra Wright,
við erum ekki í réttinum. Hættið allri ertni. Hún gerir
mig tortrygginn. Ég þarf að komast að nokkru. Komið
drengilega fram. Ég tel, að vandræðaleg framkoma stafi
eingöngu af því, að einhverju þarf að leyna. Hvað hafið
þér haft fyrir stafni síðustu klukkustundina? Lofið
okkur að heyra það.“
„Já, víst skal ég koma drengilega fram,“ sagði Karl
Wright, „en ég kæri mig ekki um að vera leiksoppur.
Ég hef engu að leyna. En mætti ég ekki fá að vita,
hvað þetta allt á að þýða?“
„Það kemur yður ekki við, hvað....“ Jessi heyrði,
að Tom Wright ræskti sig í viðvörunarskyni og þagn-
aði því, en hélt svo áfram lægri röddu: „Agætt! Tekur
félag yðar að sér sakamál, herra Wright?“
„Við höfum aðeins venjulega málaflutningsskrifstofu.
En þér hafið ekld svarað spurningu minni, herra lög-
reglustjóri.“
„Verið ekki svona ágengur,“ sagði Tom Wright
mildilega. „Lögreglustjóri spurði yður, hvort þér tækj-
uð að yður sakamál og jafnvel hjálpuðuð glæpamönn-
um gegn gífurlegri greiðslu.“
„Hvers konar glæpamenn hafið þér í huga?“
Nú tók Jessi Webb aftur að sér stjórnina. Hann tal-
aði rólega, en rödd hans var hás. „Við eigum við þrjá
gfæpamenn, sem brutust út úr fangahúsinu í Terre
Haut í gærmorgun. Lesið þér ekki blöðin, maður?“
Framhald.
Heima er bezt 81