Alþýðublaðið - 23.03.1923, Blaðsíða 3

3
að dæma steTndan til að greiða
þær 40 kr. 50 aur„ sem hann
hefir boðið tram með 4 °/0 árs-
vöxtum frá 23. febrúar 1921 til
borguuardags.
Málskostnaður þykir eftir at-
vikum rétt að falli niður.
fiví dœmist rétt vera:
Stefndur, Jónatan Þorsteinsson,
greiði stefnandanum, Þorleifi
Jónssyni, kr. 40,50 með 4°/0 árs-
vöxtum frá’ 23. febrúar 1921 til
borgunardags, en sé að öðru
leyti laus við kröfur hans í þessu
mfl*,
Mílskostnaður falli niður.
Dóminum ber að fullnægja áður
liðnir eru 15 dagar frá löglegri
birtingú hans að viðlagðri aðiör
að lögum.<
Þorleifur álrýjaði málinu til
hæstaréttar. Flutti S;gurður Sig-
urðsson frá Vigur máiið fyrir
hann þar, og var það þriðja
prófmál Sigurðar til málaflutn-
ingsleyfis. Af hálfu Jónatans flutli
málið Pétur Mágnússon hæsta-
réttarmálaflutningsmaður. Dómur
hæstaréttar h'jóðar svo:
j-Svo sem fram er tekið í
hinum áfrýjaða dómi, er ágrein-
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Hvers vepa
er „Smára“-smjörlíkið Ibetra
en alt annað smjnrlíki tíl
viðbits og bekuiiar?
Vegna þess, að það er gert
úr fyrsta ffokks jurtafeiti. —
Húsfreyjur! Bæmið sjálfar um
gæðin.
Skakan lítur þannig út:
V.
ingurinn milli málsaðila í því
fólginn, að áfrýjandi heldur því
fram, að ekkert hafi um kaup
verið samið, og hafi hann þá
talið það sjáltsagt, að hann fengi
kaup það, er fulltrúar verka-
mannafélagsins >Dagsbrún< og
íulltrúar félags atvinnurekenda
hér í bænum höfðu komið sér
saman um, kr. 1,48 á klukku-
stund, en stefndi heldur því
Hjálparstöð Hjúkrunarféiags-
ins >Lfknar< er op'm:
Mánudaga . . . kl. u—12 f. h;
Þriðjudaga ... — 5 — 6 e. —
Miövikudaga . . — 3—4 e. —
Föstudaga ... — 5—6 e- --
Laugardaga . . — 3~4 e.---
Munið,
að Mjólkurfélag Reykjavíkur sendir
' v
yður daglega heim mjólk, rjóma
og skyr, yður að kostnaðarlausu.
Pantið í síma 1387.
t.... .......
hins vegar fram, að hann hafi
sagt áfrýjanda, er hann falaðist
eftir vinnunni hjá honum, að
hann vildi ekki borga, meira en
1 kr. um kl.stund, og hafi áfrýj-
andi ekki hreyft mótmælum
gegn því.
Þar sem nú skýrsla stefnda
um kaupið styðst við það, að
sama daginn og áfrýjandi réðst
til vionunnar, réðust að minsta
Gustav Wied: Baróninn.
þeirra á milli ástúðleg umsvif. Hún hafði vafið
örmum sínum um hálsinn á honum, en hann
kysti hana.
Með stakri lipurð barði ég að dyrum.
„Afsakið!" sagði ég í gegn/um gættina. „Baróns-
frúin óskar að tala við baróninn.“
Elskendurnir sleptu hvort öðru í skyndi, og tók
stúlkan í ákafanum, sem á hana kom, að sneiða
niður köku. Þau voru siödd í búrinu.
Baróninn kom til móts við mig eins og ekkert
væri.
„Vill konan mín tala við mig?“ sagði hann.
„Já;, hún hringdi og lét í Ijósj ósk um það,"
sagði ég.
„Ég skal koma. Og þú kemur með sukkulaðið,-
Soffíal stráx og það er tilbúið,“ sagði baróninn.
„Fú hefir eitthvað ætlað aö segja við mig, elsku
Júlía!" sagði baróninu blíðlega, um leið og hanu
fór inn til konu sinnar.
Ilin úteygða kona skaut auguuum enn lengra fiam.
„Hvar hefir þú verið, Fianz?"
„Ég skrapp upp í hesthús til Péturs til þess að
segja honum að aktygja hestana."
„Súkkulaðið?" sagði frúín.
„Soffía er víst um það bil að Ijúka við að búa
það til,“ sagði haUn.
„Eg vil ekki við neina akstursferð fást í dag,"
sagði fittin.
„Éað þykir mér leitt. Ég hélt einmitt, að þú
vildir, að við fyigdum unga Neergaard heim til
hans. Hann er vafalaust breyttur eftir ganginn. En
ef til vill er réttast, að ég. . . .“
„Já. Þú getur ekið.“
„Á Sofíía ekki að koma með súkkulaði handaþér?"
„Nei.“
„Er þá ekkert sem þér þóknast?"
„Nei.“
„Ég fer þá einn að tala við gestinn."
„Pað getur þú gert. Ó1 Lokaðu dyrunum!"
„Júlía er ekki frísk, aurninginn,“ sagði baróninn,
þegar hann kom aftur inn í borðstofuna. „Það er
enska sýkin, Einu sinni var hún yndisleg kona. Nu
orðið sér maður þess engar meDjar."
„Já, — ekki laust við það, . . . „varb mér að
orði í hæversku minni.
„Jæja. Ofurlítið ef tíl vill. . . . Og nú skal ég
sýna yður, bvernig hún var á unga aldri, ungi
vinur! . . . “
Hann fór inn í dagstofuna og kom aftur að vörmu
spori með litla litmynd at ungri og sérlega fríðri
stúlku t grænum, niðurskornum silkikjól, með marg-
þætt band um hálsinn, búið til úr hláhvítum
perlum.
„Þetta . . . . ?“
„Já,“ sagði baróninn þunglyndislega. „Þetta er
hún, . . á þeirri tíð. . . . Fegutð forgengur, en
— frosklær endast lengur.“