Alþýðublaðið - 24.03.1923, Blaðsíða 2

2
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Barnaskóíabyggingin.
Jafnaðarmannafélagið hefir á
síðasta fundi sínum samþykt svo-
hljóðandi fundarályktun:
>Fjölmennur fundur í Jaftiaðar-
mannafélaginu miðvikndaginn 21.
marz skorar hér með á bæjar-
stjórn Reykjavíkur að vinda
bráðan bug að því að byggja
nýtt skólahús fyrir börn bæjar-
ins, þar eð félaginu er fulikunn-
ugt, að húsakynni skólans eru
fyrir löngu ófullnægjandi vegna
barnafjöldansr.
Á >Dagsbrúnar<-rundi í fyria
kvöld var enn fremur samþykt
í einu hijóði svo hljóðandi á-
skorun:
>Fjölmennur >Dagsbrúnar<-
fundur 22. rnarz (11323) skorar á
bæjárstjórn Reykjavíkur að hetj-
ast nú þegar harida og Iáta
þegar byrja á skólahúsbyggingu
fyrir börn Reykjavíkurbæjar, þar
sem skólahús bæjarins er löngu
orðið svo lítið, að óviðunandi
er«.
Húsnæðisvandræðin í barna-
skólanum er orðin svo ægileg,
að þegar verður að hefjast handa
um, að bæta úr því. Og eins
og í öðrum efnum er það al-
þýðan, sem ríður á vaðið tii
þess að reka á eftir umbótunum.
Erlend
sníkjQHienniBg
og fagur íiskur í sjó.
Hérna um morguninn mætti
ég einum kunningja mínum utan
af landi. Mig langaði tii þess að
gera honum gott; en af því ég
er ekkert þjóðlegur, þá datt mér
alls ekki í hug að bjóða honum
upp á að tyggja söl, svo sem
gerði Þórgerður Egilsdóttir,
heldur fór ég viðstöðuiaust með
hann inn á hótel ísland og bað
um kaffi handa okkur.
Skömmu eftir að við vorum
farnir að drekka, vatt manni
inn úr dyrunum, er var í alla
staði hinn myndarlegasti. Flann
var meðalmaður á vöxt, hvítur
fyrir hærum, en þó hinn ung-
legást að sjá, bæði í göngulagi
og i andiiti, sem var skegglaust.
Hann var búinn eins og menn
eru alment biuiir nú, þeir sem
efni hafa á, eigi að eins hér í
Reykjavík, heldur einnig í Lond-
on, Berlín, Stokkhólmi eða
Kristjaníu, og mundi enginn
ókumiugur, sem séð hefði hann
í einhverri af þessum síðast
nefndu fjórum borgum, hafa
dottið í hug, að hann væri ís-
lendingur. Hann var á vel sniðn-
um, svörtum yfirfrakka, með
svartan hatt harðan, og tóbaks-
vindil af Iengri teguod í vinstra
munnviki. í stuttu- máli: hann
var mjög ólíkt búinn venjum
Snorra Sturlusonar um kiæða-
hurð.
Ekki hefði mér samt dottið í
hug f>ð komumaður væri neitt
óþjóðlegur, hefði hann heitið Jón,
Þorleifur, Geir eða Gnðmundur,
en af því maðurinn hét Bjarni,
þá fór ég að tala um erlenda
sníkjumenningu við félaga minn
utaD af landi.
>Líttu nú á,« sagði ég við
hann. >hvernig hin svo nefnda
erlecda sníkjumenning blómgast
hér í sjálfri Reykjavík, þar sem
hinar hðlgu súiur Ingólfs forðum
flutu á land. Llttu á manninn
þarna. (Eg benti á komumann,
sem seztur var við lcalfidrykkju).
Víð skulum. virða hann fyrir
okkur, at því okkur gengur
betur að sjá hann en okkur
sjálfa. Hann er að reykja vindil.
Aidrei reyktu fornmenn. Llveroig
heldurðu að Þórgerði Egilsdótt-
ur hefði orðið um, hefði hún
komið til Egils gamia til þess
áð biðja hann að hafa yfir Höt-
uðlausn eða Sonatorrek, ef hún
hefði séð kertaljós, sem logáði
á, standa út úr munnin umá hon-
um? Og hvað er hann svo að
reykja? Það er tóbak, blöð af
jurt, sem óx suður í Santhalistan
eða á eynni Kúba. Hefði mað-
urinn þarna verið að reykja úr
heimagerðri pípu úr íslenzku
birki og verið að reykja moð,
leitarnar af ilmsætu heyi af al-
íslenzkum töðuvelli, þá læt ég
vera. En tób ik!
Og hvað er maðurinn að
drekka? Seyði af kaEbaunum,
sem uxu suður í Brasilíu. Þór-
gerður Egilsdóttir drakk áfir
þegar hún var þyrst af að
tygPÚ sSl, og aldrei bragðr.ði
Snorri Sturluson kaffi. Hér er
þykkur dúkur á gólfi, sem gerir
manni ómögulegt að hrækja á
góifið, svo sem gerði Snorri
jafnan í Re.ykholti. Það veitti
sannarlega ekki af, að Bjarni frá
Vogi kæmi með nýtt lagaírum-
varp gegn sníkjumenningunni
erJendu.<
>Meinarðu nokkuð af þessu,
sem þú hefir verið að segja?<
spurði vinur minn utan af landi.
>Óne';< svaraði ég, »ég sagði
þetta sm að gamni mínu. En
hiit er snnað rnál, að hefði ég
verið þingmaður, þá helði ég
komið með breytingartiliögu við
nafaafrumvarpið hans Bjarna
frá Vogi, í þá átt að bannað
væú að nefná vog-meri nema
úr sjó«.
>Hvernig er hún annars þessi
vogmeri?< spurði vinur minn
utan at landi.
íHvor þeirra? Ef þú meinar
þá skepmma, sem er í sjónum,
þá er henni lýst svona: Hún er
silfurgljáandi á lit eins og ís-
íandsbankahlutabréf, með þrem
svörtum blettum á hvorri hlið,
og mættu sumir vera fegnir að
svörtu blettirnir á þeim væru
ekki fleiri en þetta. Uggarnir
eru fagurrauðir, en svo þunnir
að lesá má falsaða bankareikn-
inga gegnum þá. Vogmerin er
tvær til þrjár álnir á lengd, en
ekki nema nokkur pund á þyngd.
Hún er með öðrum orðum afar-
létt á metunum, þó mikið fari
fyrir henni. Þetta er skiljanlegt
þegar athugáð er að hún er af~
skaplega þunn —<.
>Ertu nú ekki farinn að kríta
liðugt,< greip vinur minn utan
af landi fram í fyiir mér.
jÓnei,<svaraðiég, >vogmeriner
ekki nema tvo þumlunga á þykt,
þó hún sé tvær til þrjár áinir á
lengd. Þynka vog-merarinnar
hefir lengi verið umtalsefni. Um
lifnaðarhætti vog-merarinnar er
lítið að segja. Hún syndir af-
skaplega vel milli skers og báru,
en heldur sig aðallega n-ílægt
hinum stóru fiskibönkum. Því
er viðbrugðið, hvað hún sé fljót
að snúa sér alveg í hring, ef
ætis er von. Þá er nú lokið
fýsingu á þsssum einkennilega
fiski, sem vogmeri nefnist; menn
hafa alt af gaman af að sjá vog-