Heima er bezt - 01.12.1975, Síða 8

ir þrjátíu árum. Hún hét Elín Ingvarsdóttir,“ segir
gamla frúin.
„Þú ert mannglögg,“ segir Jóhanna Norðkvist og
brosið hverfur, „ég hét einu sinni Elín Ingvarsdóttir
og átti heima á Bjarnargili og seinna í Drangshlíð. Ég
heiti fullu nafni Elín Jóhanna, en það voru víst fáir
hér sem vissu um seinna nafnið, maðurinn minn hét
Einar Norðkvist. Þá sérðu að ég kalla mig reyndar
ekki fölsku nafni.“
Gamla konan horfir á aðkomukonuna, þögul og al-
varleg. Þá segir gesturinn: „Ég sá vettling áðan í for-
stofunni, mig langar að skoða hann betur.“
Frú Hólmfríður nær í vettlinginn og réttir aðkomu-
konunni sem tekur þá vettling upp úr veski sínu og
ber þá saman, réttir Hólmfríði þá og segir: „Finnst
þér þeir ekki eitthvað líkir þessir vettlingar?“
„Jú, þeir eiga saman,“ segir Hólmfríður. „Það er
sama nafnið og ártalið: Erlingur 1944.“
„Ég hef geymt þennan vettling í öll þessi ár og nú
tók ég hann með mér til sannindamerkis, ef þú tryðir
mér ekki,“ segir gesturinn.
„Ég trúi þér,“ segir frú Hólmfríður, „þú hefðir
ekki þurft að koma með vettlinginn. Ég þekkti þig þeg-
ar ég sá þig í búðinni um daginn. En kannaðist ekki
við nafnið, ég var búin að gleyma að maðurinn minn
sálugi sagði: Elín Jóhanna Ingvarsdóttir, þegar hann
fermdi þig. Nú man ég það og líka hvað þú varst fall-
egt fermingarbarn í hvíta kyrtlinum mínum, með mikla
glóbjarta hárið þitt.“
„Já, þú bjóst mig vel til fermingarinnar og séra Ein-
ar líka, það gerðuð þið, hvort á sinn hátt. Þið gerðuð
ótalmargt vel til mín og afa og ömmu. Ég hef oft og
lengi kvalist af samviskubiti af því ég kvaddi ykkur
ekki áður en ég fór,“ segir Elín Jóhanna.
„Þú bættir úr því þegar þú skrifaðir mér, mikið var
ég fegin því bréfi,“ segir frú Hólmfríður. „Ég var nú
reyndar aldrei hrædd um að þú værir dáin og mig
grunaði að þú værir að fara til Norcgs þegar þú skrif-
aðir mér. Ég sagði manninum mínum og Erlingi frá
því og bréfinu, öðrum ekki og þeir munu ekki hafa tal-
að um það — hvorugur þeirra. En það kvisaðist samt
hérna í Drangavíkinni hvar þú værir niðurkomin. En
nú er langt síðan ég hef heyrt Elínu Ingvarsdóttur
nefnda á nafn.“
„Það veit engin lifandi manneskja í Drangavík hver
ég er og að ég hef verið hér áður,“ segir Elín. „F.n mér
fannst ég verða að koma til þín og biðja þig fvrir-
gefningar og þakka þér fyrir allt frá mínum æskudög-
um. Og loks áræddi ég að koma í kvöld. Á jólunum eru
menn svo góðir og sáttfúsir.“
„Barnið mitt,“ segir frú Hólmfríður blíðlega, „held-
urðu að ég sé reið við þig cða kalt til þín? Þú mátt ckki
hugsa svo, það cr sú mesta fjarstæða. Mér þykir svo
óskaplcga vænt um að þú komst til mín og ég er cin
heima. Lilja mín blessuð fór að finna grannkonu sína,
en hún fer nú kannske að koma. Þú veist kannske hver
hún er og þekkir hana frá öðrum.“
„Já,“ scgir Elín, „ég þckkti þig þcgar þið komuð
saman í bókabúðina og spurði aðra afgreiðslustúlku
hvort hún þekkti þessar frúr sem hefðu verið að fara
út úr búðinni. Hún var fljót til svars: sagði að þú vær-
ir prestsekkja frá Dangshlíð og sú yngri væri líka ekkja
og sama sem tengdadóttir þín. Hún sagði mér frá
slysinu — hún sagði mér í fáum orðum frá því helsta
sem hafði drifið á dagana fyrir ykkur í þrjátíu ár. Ég
hafði ekkert frétt í öll þessi ár — engan séð úr átthög-
unum og vildi ekkert frétta, ég var farin héðan og ætl-
aði aldrei að koma aftur — en nú er ég hingað kom-
in.“
„Já, það er gott að þú ert komin, því mér hefur
fundist ég vera í óbættri sök við þig í öll þessi ár.
Amma þín bað mig fyrir þig, áður en hún dó og ég
reyndist þér ekki eins og ég átti að gera,“ segir frú
Hólmfríður.
„Því segirðu það,“ segir Elín, „engin manneskja hef-
ur verið mér betri en þú.“
„Jú, sjáðu nú til, ég veit hversvegna þú hvarfst,“ seg-
ir frúin, „það var að nokkru leyti mér að kenna.“
„Hvernig var það þér að kenna?“ spyr Elín.
„Var það ekki vegna Erlings að þú fórst?“ spyr
Hólmfríður.
„Jú, en það var ekki þér að kenna,“ segir Elín. „Nú
sé ég fyrir mér allt það liðna. Ég man þegar ég sá Er-
ling í fyrsta sinn, þá átti ég heima á Bjarnargili; ég hef
líklega verið átta ára. Ég vaknaði einn bjartan vormorg-
un og hann sat á kofforti hjá rúminu mínu og mér
fannst hann svo fallegur þar sem hann sat í sólargeisl-
anum. Það voru fleiri gestir í baðstofunni, þeir voru að
koma frá því að reka kindur í afrétt, en ég sá engan
nema hann og frá þeirri stundu fannst mér hann bera
af öllum öðrum.“
„Honum leist líka vel á þig,“ segir frú Hólmfríður,
„ég man að hann sagði mér frá litlu stelpunni með him-
inblá augu og gular hárfléttur — sem reis upp í rúm-
inu sínu í baðstofunni á Bjarnargili. Hann orti um þig
kvæði eða þulu, ég held að ég eigi enn blaðið sem hann
skrifaði hana á.“
„Já,“ segir Elín, „ég man þuluna þá, hann kenndi
mér hana. Á ég að hafa hana yfir? Það kunna hana víst
engir nema við.“
„Það væri nú svo sem gaman að rifja upp sumarljóð,
þegar vetrarmyrkur og snjór grúfir yfir jörðinni,“ seg-
ir frú Hólmfríður. „En tíminn líður og mig langar að
heyra þína ævisögu meðan við erum tvær einar. Hann
taldi upp allt það fegursta sem bar fyrir auga á þess-
um fagra vormorgni og cndaði svona:
Útivist í vorblíðu verður flestum holl.
1 varpa spretta sóleyjar með ljósgulan koll.
Allt er nú fagurt, um fold og loft og sjó,
cn fallcgust af öllu cr Elín litla þó.
Það eru nú fjörutíu ár í vor síðan þetta var. Það var
vorið sem F.rlingur var fermdur. Hann hafði aldrei
reynt að yrkja og hann var svo montinn af því að hafa
komið þcssu saman. En engan lét hann heyra það nema
406 Heima er bezt