Heima er bezt - 01.12.1975, Blaðsíða 10

Heima er bezt - 01.12.1975, Blaðsíða 10
ég átti það ekki skilið, mér þótti svo lítið vænt um hann, eins og hann gerði margt vel til mín. — Hann var drykkjumaður, ég vissi það frá byrjun — hann drakk svo mikið þegar hann var heima og ég þoli svo illa drykkjulæti. Við áttum tvö börn, eldra bamið var drengur, hann dó þegar hann var tíu ára, pabbi hans varð aldrei samur maður eftir það. Svo dó hann fyrir aldur fram, hjartað bilaði. Ég saknaði hans ekki — það lá við að ég væri fegin þegar hann dó og þá skamm- aðist ég mín svo voðalega mikið, enn meira en þegar ég gekk úr hlaði á Drangshlíð í seinasta sinn. En ástin kemur ekki þó maður kalli á hana — hún kemur óboðin. Yngra barnið er stúlka sem heitir Karen. Hún var og er sólargeislinn í lífi mínu. Ég kenndi henni íslensku þegar hún stálpaðist. Ég náði oft í íslenskar bækur og týndi engu niður í málinu. Svo dóu tengdaforeldrar mínir, þá fór að vakna hjá mér þrá eftir íslandi. Ég skrifaðist á við Karen frænku í Reykjavík, hún var orðin ekkja og loks fluttum við mæðgurnar til hennar, þá var Karen mín fimmtán ára. Hún gekk í mennta- skólann, en ég fékk atvinnu í bókabúð. Nú er hún orðin stúdent, en þá greip hana þrá eftir sínu heima- landi, hún er nú á húsmæðraskóla í Noregi. Annars kann hún vel við sig í Reykjavík, hún hatar áfengi, eins og ég. — Þegar hún var farin þá var ekki laust við að mér leiddist. Læknisfrúin hérna er kunnug Karen frænku og kemur til hennar þegar hún er fyrir sunn- an. Ég sagði svo hún heyrði að það væri gaman að koma til Drangavíkur og það varð til þess að hún bauð mér að vera hér í vetur — sjá mér fyrir fæði og húsnæði og atvinnu og mér hefur liðið vel hér. Karen kemur til Reykjavíkur í vor og „þá held ég út á haf og kveð heimalönd mín“, í annað sinn.“ „Já, manstu sönginn þann,“ segir frú Hólmfríður. „Ég hafði ekki heyrt hann í þrjátíu ár, þangað til núna rétt áður en þú komst, þá söng Lilja þetta og spil- aði undir á píanóið. Hún sagði að Erlingur hefði kennt sér það, það væri svo angurvært. Það hefur vakið upp minningarnar. Ég veit að hann gleymdi þér ekki. Hann vildi hafa vettlinginn þarna á hillunni. Hann hef- ur hugsað til þín þegar honum varð litið á hann.“ „Já,“ segir Elín og réttir Hólmfríði báða vettling- ana. „Nú skil ég vettlinginn eftir, hann hefur nú gegnt sínu hlutverki.“ „Þú hefur það eins og þér sýnist,“ segir frú Hólm- fríður, „ég skal taka við honum.“ „Nú er mínu erindi lokið,“ segir Elín og stendur upp, „nei, eitt er eftir.“ — Hún gengur fram í forstof- una og kemur aftur með pakkann sem hún hélt á þegar hún kom, tekur af honum umbúðirnar, kemur þá í ljós forkunnarfagur kristallsvasi og litfögur, lifandi blóm. Hún leggur það á borðið og segir: „Þetta áttu að eiga vinkona, með ósk um gleðileg jól og þakklæti fyrir gamalt og gott.“ „Ég er nú alveg steinhissa,11 segir gamla konan, „hvar færðu blóm núna?“ „Karen frænka sendi mér svo falleg blóm, þetta er helmingurinn af þeim,“ segir Elín. „Þakka þér innilega fyrir,“ segir frú Hólmfríður, „þetta er falleg gjöf. Það er verst að ég hef ekkert að gefa þér. En það koma dagar og koma ráð. Mér þótti svo vænt um að þú komst, ætlarðu eklti að koma aftur?“ „Því ræður þú,“ svarar Elín. „Ætli að sumum gæti ekki þótt það kynlegt að ég færi að venja komur mín- ar hingað. Ef þú vilt að ég komi þá hringdu til mín, mig langar til að sjá þig aftur.“ „Þá skulum við vona að það verði,“ segir frú Hólm- fríður og fylgir henni til dyra. „Þú hefur gert þitt besta til þess að ég gæti átt gleðileg jól,“ segir hún og faðmar og kyssir Elínu. Svo gengur hún inn í stofuna. Þá sér hún hvar Lilja stendur í skrifstofudyrunum, með kápuna á handleggn- um og húfuna í hendinni, heit og rjóð og óvenju glað- leg á svip. Gamla konan verður svo undrandi að hún getur ekkert sagt. „Ég fór nú aldrei lengra en í dyrnar,“ segir Lilja, „ég fór inn í skrifstofuna og þar hef ég verið og heyrt allt sem talað var í stofunni — og hafði gott af því. Ég skynjaði í fyrsta sinn vesaldóm minn, hún hefur reynt meira en ég þessi manneskja sem þú varst að kveðja og hún ber sig vel, en ég ber mig illa. Og ég fann líka hvað þú ert mikið meiri manneskja en ég, en nú ætla ég að reyna að bæta ráð mitt, það er verst hvað er framorðið, ég ætla að fara og vita hvort ég get ekki hjálpað henni Klöru litlu og svo ætla ég að bjóða svst- kinunum og mömmu þeirra að borða hérna hádegis- mat á morgun, þá hef ég eitthvað að snúast við i fyrra- málið, það er betra en liggja í rúminu og gráta. Þú hefur víst séð fyrir því að nóg er til af mat.“ „Ö, hvað mér þykir vænt um að heyra þetta,“ segir gamla frúin, „þegar ég var að panta matvælin þá var ég einmitt að hugsa um hvað væri gaman að bjóða þeim í mat.“ „Já, mér datt það í hug,“ segir Lilja og brosir, „og hringdu svo fyrir mig til hans Þorsteins og skilaðu kveðju og jólaósk og segðu að ég ætli að gera þetta sem hann var að tala um. Vinkona þín má mín vegna koma hingað eins oft og þið viljið, mér þykir bara vænt um ef hún kemur.“ — Hún fer í kápuna og lætur á sig húfuna. „Ég þarf ekki að biðja um nein blóm,“ segir hún og horfir á blómin, „þau eru stundum undarleg atvikin.“ „Já, satt er það,“ segir frú Hólmfríður, en ég held að mér veiti nú ekki af að fara að hugsa um jólamatinn okkar, en það gerir nú ekki til þó að við borðum í seinna lagi.“ „Nei, það gerir ekki til,“ segir Lilja og gengur til dyra. Gamla frúin fer fram í dyrnar, horfir á eftir henni og lítur til veðurs. Nú hefur birt í lofti og er hætt að snjóa. Hrímfölur máninn skín í rosabaug og stór og skær stjarna blikar í skýjarofi. „Á skammri stund skipast veður í lofti,“ segir hún við sjálfa sig. „Og fleira er breytilegt en veðrið. — Það lítur út fyrir að hér ætli að verða góð og gleðileg jól — þrátt fyrir allt.“ 408 Heima er bezt

x

Heima er bezt

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heima er bezt
https://timarit.is/publication/380

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.