Heima er bezt - 01.12.1975, Blaðsíða 24

Á LEIÐARENDA
/
En nú segir frá framhaldi ferðalagsins. Næst var að
komast langa lagleið eftir læk, sem rann í ótal bugð-
um, og var mikið af dauðum trjám í honum. En
þarna hafði Robert heitinn farið oft og mörgum
sinnum. En hann var þá með bátinn sinn nærri tóm-
an, minn var aftur á móti vel hlaðinn. Það hjálpaði að
vera með góða handsög til að búta trén. Ekki var
hægt að höggva þau, því að oft var um 15 cm vatn
ofan á þeim. Ekki leit út fyrir, að Robert hefði rutt
neinum trjám úr læknum. Ferð mín eftir læknum
var sú versta á þessu ferðalagi. En á norðurenda lækj-
arins blasti við annað stórfljótið. Það var Odeáin.
Mig verkjaði í öll bein, þegar allt draslið var loksins
komið að bakka árinnar. Hún var vatnsmikil með
Ijósum leirlit. Og nú var ekkert kort af landsvæð-
inu, sem ég átti ófarið framundan. En það var bara
þeim mun meira gaman. Það var þó ekki nema hálf
dagleið, þar til önnur á birtist til hægri, og var ekki
um að villast, að það mundi vera Gedduáin. Og langt
norður með Gedduánni mundi ég finna bústað Fred
Evans og svo minjar um kofa Roberts.
Ennþá varð ég að selflytja. Skógurinn var þykkur
alls staðar fram með ánni. Ég affermdi, þar sem
bakkinn var lágur, en trén þétt. Vissara var að hengja
upp eitthvert merki, sem sýndi, hvar farangurinn
væri, því að ég ætlaði að láta dótið vera þarna til
morguns og ekki væri gott að týna því. Ég tók lengri
róðrarskorpur, þegar mig fór að gruna, að ég væri
að nálgast kofa Fred Evans. Það var farið að skyggja,
er ég sá bjálkakofa með mikið af alls konar rusli í
kring. Það er vanalega ljótur umgangur hjá Indíán-
um. Inni í kofanum fann ég reikning skrifaðan á
Fred Evans. Það létti yfir mér, ég var þá á réttri leið,
og ég vissi, að nú væri ekki langt til tóttar Roberts.
Þarna var runni með gríðarstórum og fallega vöxn-
um grenitrjám. Mildð var þar af íkornum, sem tístu
látlaust og voru sjálfsagt að skrafa um þennan
óboðna gest. Ég var fljótur að tjalda undir greinum
stórs trés, borðaði og lagðist svo fyrir. Svaf draum-
lausum svefni.
Næsta dag fór ég niður strauminn að sækja síðasta
selflutninginn. Það var gott að byggja kofa þarna úr
skraufþurrum trjám, sem eldur hafði drepið fyrir
löngu síðan. Þau voru líka alveg mátulega sver, 20
cm í mjórri endann og 30 í hinn eða stærri. Það tók
rúma viku að byggja þetta bjálkahús. í gólfið lagði
ég spírur, sem ég sléttaði að ofan. Það var betra en
moldargólf, þó að rifur væru á milli.
Framhald í næsta blaði.
Ferð úr Bændaskólanum 1921
Framhald af bls. 422. ----------------------------
og oftar á ferðalaginu, lét svo að við værum nokkuð
slyngir á því sviði. Bóndi kvaðst eiga fola, sem væri
veikur, og mundi annaðhvort um að ræða lungnabólgu
eða þvagteppu. Egill stóð þarna grafalvarlegur og taldi
að um svo skylda sjúkdóma væri að ræða, að erfitt væri
fyrir okkur, ekki lærðari en við værum, að greina þar
á milli. Skyldi hann því fá úrskurð dýralæknis, um
hvora veikina væri að ræða. Þegar við komum nokkuð
frá bænum, skömmuðum við Egil fyrir frammistöðuna.
Engu hefði mátt muna, að hann hefði komið okkur
öllum til að hlægja og stuðlað að því að við yrðum
okkur til stórskammar.
Nú réðum við af að halda áfram og ganga alla leið
til Akureyrar um nóttina. Jafnframt sáum við fram á,
að við yrðum að fá okkur eitthvað að borða, svo okkur
entist sæmileg orka á göngunni. Við fórum því heim
að Þúfnavöllum og vöktum þar upp. Kom Baldur Guð-
mundsson bóndi til dyra. Tjáðum við honum að við
værum að koma frá Hólum í Hjaltadal, á þessum degi,
°g hyggðumst ganga til Akureyrar um nóttina, van-
hagaði okkur nú mest af öllu um mat, svo líðanin gæti
orðið sæmileg á leiðinni. Hélt Baldur jað eitthvað
mundi til matarkyns. Fengum við þarna ágæta máltíð
og héldum þaðan léttir í skapi. Nóttin leið og við sil-
uðumst áfram inn Þelamörkina, yfir Moldhaugaháls-
inn og inn Kræklingahlíðina. Reyndi þessi ganga nokk-
uð á þolrifin og vorum við bæði slæptir og syfjaðir,
er við komum inn undir „Lónið“, sem er skammt norð-
an Akureyrar. Varð að ráði að við hvíldum okkur þar
litla stund. Sólin var fyrh löngu komin upp og skein á
heiðum himni. Blæjalogn var og sterkjuhiti. Þessi litla
hvíldarstund var notuð til að athuga kostnaðinn við
ferðalagið. Ég hafði haft nokkuð með fjárreiðurnar að
gera og skrifað hjá mér hvað hver hafði borgað á
hverjum stað. Varð nú að koma þessu á hreint, þannig
að hver greiddi það, sem honum bar. Ekki er ég í vafa
um það að sumh okkar greiddu sína síðustu krónu,
til að standast kostnaðinn við ferðalagið, þó varð hann
ekki mehi en kr. 42,00 á hvern þátttakanda.
Við komum til Akureyrar kl. 9 um morguninn alls-
hugar fegnir að vera búnh að ná þessum áfanga. Vel
var tekið á móti okkur af vinum og kunningjum og
hvíldum við okkur vel á eftir þessari síðustu þreytandi
göngu, sem tekið hafði 20 klst. Þeh, sem heima áttu
austan Eyjafjarðar, fengu sig ferjaða yfir pollinn og
héldu áfram göngunni til sinna heimila og segh ekki
af því frekar.
Það skal, að síðustu, fram tekið, að við vorum sæmi-
lega heppnir með veður og færi á þessu ferðalagi. Það
rigndi aldrei mikið og oft var stillilogn.
Þegar maður nú, eftir 54 ár, rennh huganum yfir
þessa 9 daga ferð, þá finnst manni að hún hafi verið
með ánægjulegustu tímum unglingsáranna.
Skrifað í ágúst 1975.
422 Heima er bezt