Heima er bezt - 01.12.1975, Qupperneq 30

GUÐRUN DEYR
PÁLL ÁSGRÍMSSON:
LAUNDÓTTIRIN
13. HLUTI
„Þú hefur ævinlega verið mér svo góð, og ég vona, að
þú þiggir þetta boð mitt.“
„Já, Kristín. Ég sé, að þér er alvara, og þigg því boð
þitt með þökkum.“
Rósa hefur nú komið til þeirra, og nú þarf að fara að
hugsa um góðgerðir. Kristín segist skulu fara inn til Guð-
rúnar, þegar læknirinn komi fram.
Bjöm læknir segir Sigríði, að hún skuli vera við öllu
búin. „En við verðum þó að vera vongóð. Ég get ekkert
gert. Ef eitthvað breytist, þá látið mig vita. Ég kem svo á
morgun að vitja um hana. Ég hef talsvert að gera núna.
Það er lasleiki víða.“ Hann kveður og fer.
Heil vika er nú hðin. Bjöm læknir hefur komið á hverj-
um degi. Guðrún hefur að mestu verið meðvitundarlaus
þennan tíma. Nú hefur verið ákveðið að jarða Jón á
morgun. Búist er við fjölmenni, bæði úr sveitinni og
neðan úr kaupstað. Reynt hefur verið að útbúa skálann
til að taka á móti gestunum. Allt þetta umstang hefur
dreift döprum hugsunum, sera sótt hafa á Sgríði. Hún
hefur að mestu stjómað öllum undirbúningi með góðri
hjálp Kristínar. I kvöld situr hún ein inni hjá móður
sinni. Einhver kvíði og órói er yfir henni. Þegar líður að
miðnætti, finnst henni breyting verða á móður sinni, og
nú ætlar hún að biðja Kristínu að vera hjá sér. Þegar
hún er á leið til að sækja hana, mætir hún Hermanni,
sem spyr hana, hvort breyting sé orðin. Það er eins og
fari um hana nýr kraftur og ró við návist Hermanns.
„Ég ætlaði að finna Kristinu og biðja hana að vera hjá
mér eitthvað fram eftir.“
„Má ég ekki vera inni hjá henni, ef þetta eru síðustu
stundimar?"
Þau setjast og fylgjast með síðustu andtökum deyjandi
konunnar. Aldrei hafa þau verið við andlát fyrr. Það er
eins og brosmildi breiðist yfir hið fölnaða andlit. Eftir
nokkra stund stendur Hermann upp og segir:
„Við skulum veita henni síðustu handtökin í þessu
lífi.“ Þau hagræða líkinu eins og við á, og að því loknu
segir Hermann:
„Nú skulum við koma og lofa henni að hvíla í ró.“
Hann tekur í hönd Sigríðar, dregur hana hægt að sér, og
hún fellur að brjósti hans. Tárin streyma úr augum
hennar. Þannig standa þau nokkra stund. Hermann strýk-
ur mjúklega um herðar hennar og segir:
„Við skulum bera harm okkar í félagi, þá verður hann
léttari.“
Það er eins og rafstraumur fari um Sigríði við snertingu
og orð Hermanns. Hún réttir sig upp og segir:
„Fyrirgefðu, Hermann, þetta ístöðuleysi í mér. Ég veit
líka, að mamma hefði viljað, að ég léti ekki bugast, heldur
tæki öllu með skynsemi og viljastyrk. Ég vona, að mér
takist það.“
Sigríður er alvarleg og ákveðin, er hún lítur á Her-
mann. „Þakka þér fyrir, að þú komst mér til hjálpar.“
Hún gengur ákveðin til dyra og Hermann á eftir. Mest
langar hann til að taka hana í faðminn á þessari sorgar-
stund og hugga hana. En hann vill ekki notfæra sér það,
að hún er lömuð. Hann skal heldur bíða, þar til sárasti
broddurinn hefur sljóvgast. Þá skal hann tala sínu máli.
Morgundagurinn rennur upp bjartur og mildur.
Snemma byrjar fólk að koma til að vera við jarðarför
Jóns. Heita má, að einhver sé mættur frá hverjum bæ í
sveitinni og auk þess margt neðan úr kaupstað. Guðný
hefur komið frá Reykjavík. Hún er ráðrík og aðfinnslu-
söm eins og vant er, og hefur talað við Hermann um
ýmsar breytingar, en hann hefur ekki fallist á þær. Hann
segir við hana:
„Okkur hefur komið saman um að hafa þetta svona.
Sigríður og Kristín hafa ráðið þessu með mér, og því
breyti ég ekki, enda er ég ánægður með það eins og það
((
er.
Mikið fjölmenni er við kirkjuna á Hofi. Margir vilja
votta hinum látna hreppstjóra vináttu og samúð. Mörg-
428 Heima er bezt