Heima er bezt - 01.03.1982, Side 26

framt blóðrennslisörvunartilraunum
mínum.
Til dæmis: Hve hún yrði sér til
skammar ef hún færi nú að drepast
hér, komin á þurrt land, eftir að vera
búin að þrauka margar klukkustundir
í klóm dauðans, í von um áframhald-
andi vesælt líf. Og þá hefi ég vafalaust
einnig sagt henni að þó að hún virtist
nokkuð roskin væri áreiðanlega ekki
loku fyrir skotið að hún gæti ennþá
eignast snoturt afkvæmi, sem gæti
aukið ánægju hennar á ellidögum. Ég
vil ekki fullyrða að svo hafi orð mín
fallið, en það man ég að ég masaði
stanslaust við hana, á meðan ég
reyndi að koma blóðrás á hraðari ferð
í gegnköldum limum hennar. Hvort
hún hefur skilið mig og skapharka
hennar, fóstruð við óblíð æfikjör,
bannað henni að gefast hér upp, eða
tilraunir mínar að koma lífi í kulda-
stirðnaða limi hennar hafa ráðið hér
úrslitum veit ég ekki, en hvort heldur
sem var gat hún staðið þegar ég loks-
ins reisti hana á fætur og riðaði þó svo
á fótum að ég þorði ekki að yfirgefa
hana fyrr en eftir nokkra stund, er hún
virtist dálítið farin að styrkjast.
Ennþá lagði ég leið mína upp gil-
barminn, en nú var allur veiðihugur
horfinn mér. En fyrst að þessar kindur
höfðu hrakist í gilið hlaut sú spurning
að vakna hvort ekki gæti skeð að fleiri
hefðu farið sömu leið. Þó man ég að
mér fannst ósennilegt að ég yrði fyrir
fleiri höppum í þessari ferð. Ég var
samt ekki kominn langt upp með gil-
inu, er ég sá lamb á beit í syðri barmi
gilsins og næstum samtímis kom ég
auga á ærhöfuð upp úr snjónum,
ofarlega í nyrðri barminum.
Þar slútti dálítil snjóhengja fram,
uppi yfir. Ég fór á svig við lambið sem
var gimbur, til þess að styggja það
ekki, komst til rollunnar með tals-
verðum umbrotum, því að þarna var
snjórinn ansi djúpur og dró hana svo
eftir slóð minni yfir gilið, spölkorn
niður gilbarminn, þangað sem lambið
var og sleppti henni þar. Og ennþá
reikaði ég af stað upp með gilinu.
Ég á skammt ófarið að rótum
Möðruvallahnjúks er ég kem auga á
fimmtu kindina. Þetta er ær norðan
við gilið, sem þarna grynnist verulega.
Ærin er á örfárra fermetra auðum
bletti, en norðan hvassviðrið ásamt
snjókomunni hefur gert sér til gamans
að byggja snjóvegg kring um hana.
Hann er hringlaga, um það bil
tveggja metra hár brekkumegin, en
lækkar undan brekkunni og er þó ríf-
lega meters hár þar sem hann er
lægstur.
Ég hafði heyrt menn tala um svona
fyrirbæri og þeir kölluðu þetta „svif“,
efalaust vegna þess að vissar aðstæður
skipuðu svo til að vindsog myndaðist í
miðju blettsins og varði hann snjó-
komunni.
Ég hafði jafnvel, er ég var krakki,
heyrt um það talað að kindur hefðu
fundist innilokaðar í „svifi“. Sjálfur
hafði ég séð svona staði og sá þó fleiri
síðar á æfi, en þetta „svif“ er það lang
myndarlegasta sem ég hefi nokkurn
tíma séð. Ég hraðaði mér yfir í „svif-
ið“ og handsamaði rolluna, sem var
einkar auðvelt verk þar eð hún hafði
lítið undanfæri. Ég kom henni þangað
sem ég hafði skilið við lambið og á nr.
3 og rak svo þessar kindur niður með
gilinu þangað sem ég hafði skilið við
fyrstu ærnar. Mér til miklar ánægju
var sú fótkalda farin nokkuð að
hressast, en var þó fremur bágræk er
ég rak þennan hóp niður að Möðru-
völlum. Ég lét þessar kindur inn í
Sveinshús, en það voru fjárhús er
stóðu nær efst í túninu á Möðruvöll-
um. Þar hafði Jóhann bóndi kindur og
þar var mjög hlýtt, sem efalaust hefur
komið sér vel fyrir fótkalda vesaling-
inn. Svo arkaði ég heim og hefi vafa-
laust borið hala minn hátt. Meðan á
þessu æfintýri stóð hafði veður sífellt
farið batnandi og mátti kallast gott við
ferðalok, enda nokkuð liðið á dag.
Stuttu fyrir rökkur fékk ég aðstoð
vinnumanns Jóhanns, vinar míns,
Friðjóns Jóhannessonar, að reka
þessar kindur út að Kálfagerði því að
mark Jóns Sigfússonar, er þar bjó þá,
var á gimbrinni. Ærnar átti Páll á
Helgastöðum og Jón tók að sér að
koma þeim til skila og réði mestu um
að við fórum ekki með þær alla leið að
sú fótkalda var ennþá lítt fótfrá, þó að
greina mætti framför.
Gimbrina kvaðst Jón ekki eiga þar
sem hann væri búinn að kollheimta.
Hann auglýsti eftir eiganda mjög
fljótt og veit ég ekki hvort nokkur gaf
sig fram. Þrátt fyrir það vildi hann
endilega greiða mér fundarlaun fyrir
lambið, sem mér tókst þó að komast
hjá að taka við, með eindregnum
mótmælum. Þar gerði Páll mér mun
léttara fyrir, er við hittumst stuttu
síðar, því að hvorki þakkaði hann mér
né heldur skammaði mig fyrir að
koma rolluskjátunum í húsaskjól.
Engra þakka þurfti ég með, því að svo
einlæg var ánægja mín yfir happa-
sælum feng í þessari fábjánalegu
veiðiferð. Frost herti um kvöldið og
ærin sem stóð í læknum hefði örugg-
lega ekki lifað nóttina af.
98 Heimaerbezt