Heima er bezt - 01.09.1994, Síða 33

geltandi fram á tæpustu brúnina og á
sama augnabliki var hann horfinn.
Ama varð svo mikið um er hann sá
hundinn hverfa, að hann rak upp
hljóð, því honum þótti auðsætt að
hundurinn hefði drepið sig þama
viljandi. Hann skyggndist um og
hlustaði en heyrði ekkert nema
vindgnýinn niðri í hömrunum. Varð
honum þá litið til hliðar
við sig. Sá hann þar þá
skammt frá sér svarta
þústu eða dökka, sem
hann áleit vera klettana
hinum megin við
Ófærugil. Þama ofan í
þetta ginnungagap hafði
hundurinn steypt sér.
„Veslings Dindill!
Honum hefur eflaust orð-
ið fótaskortur, því enginn
drepur sig viljandi.“
Þegar hann var að
hugsa um þetta heyrði
hann hundinn gelta ör-
skammt fyrir neðan sig.
Hélt hann þá að hann
hefði hrapað ofan á
klettasyllu og myndi inn-
an skamms hrapa alveg
ofan fyrir flugið. Vildi
hann þá verða fyrri til að
bjarga honum ef hann
mætti og gleymdi nærri
því hættunni, sem hann
var sjálfur staddur í.
Rak hann stafinn af
alefli ofan í hamarinn,
svo hann stóð þar fastur
og ætlaði síðan að skyggnast fram af
brúninni en hann var tæpar en hann
hugði og hált var á brúninni, svo
hann hrapaði fram af. Lokaði hann
þá augunum og þóttist vita að þetta
yrði síðasta augnablikið, sem hann
lifði. Fannst honum hann vera óra-
tíma að falla en að lokum féll hann
ofan í mjúkan skafl. Var hann þá svo
eftir sig, bæði af hræðslunni, sem
hafði gripið hann og af loftförunum,
að hann lá í skaflinum um stund.
Fann hann þá að eitthvað var að fitla
við vangann á sér. En þegar hann leit
upp sá hann að þar var þá Dindill
kominn og var ljóslifandi.
Trúði Arni varla sínum eigin aug-
um, að þeir væru þama báðir lifandi
og ómeiddir. Þóttist hann nú vita að
hann sæti þarna á örmjórri kletta-
syllu og þorði því ekki að hreyfa sig
hið minnsta. Brúnina, sem hann
hafði hrapað fram af sá hann óljóst
bera við loftið, en hæðina gat hann
ekki greint vel. Þó sýndist honum
hún í fjarska. En mikið létti honum
við það að tröllin voru nú búin að
slökkva, því ljósbirtu sá hann nú
hvergi.
Allt í einu heyrði hann hóað hátt
og hvellt nálægt sér og í sama bíli sá
hann mannaljós. Stökk hundurinn
óðara upp geltandi og hljóp frá Arna.
„Hana, þar kemur tröllkarlinn. En
mér sýnist hann mikið minni en ég.
Eg held ég verði að reyna að verja
mig þó ég sé illa fyrirkallaður. En
stafurinn, ó, hann varð eftir upp á
fjalli. Eg er alveg glataður maður.“
En Ami hafði nú ekki langan
umhugsunartíma því hundurinn kom
á harðastökki og flaðraði upp um
hann og á eftir honum sá hann mann
koma með ljós í hendi. Arni varð nú
reglulega hræddur. Hann velti sér á
magann stynjandi og kallaði upp
mjög skrækhljóða:
„Hvað er á ferðinni?“
„Sérðu ekki að það er
maður?“ var kallað aftur.
„Maður, nei, nú gengur
alveg fram af mér,“ tautaði
Ami. „Einhver að smala
við ljós efst upp í
Ófærugili og það hánóttina
í þessu veðri. Þetta er
enginn mennskur maður
og fyrst það er ekki tröll
þá hlýtur það að vera
huldumaður.
„En ertu þá reglulegur
maður? Eg meina kristinn
eins og ég,“ kallaði Ami
og var nú farinn að
hressast í rómnum.
„Hvað heldurðu. Held-
urðu að ég sé ekki menn-
skur maður. En hvers
vegna gafstu ekki hljóð frá
þér áðan þegar ég var að
hóa?“ spurði maðurinn.
„Hvem fjandann hefði
ég átt að gera með að fara
að gala líka. Eg er heldur
ekki að leita að neinum
kindum,“ svaraði Árni.
„En hvað ertu að gera?“ spurði
maðurinn.
„O, ég hef nú svo sem haft nóg að
gera í kvöld. Alltaf verið að villast
og svo alltaf að biðja fyrir mér þess á
milli, ég meina þegar ég hef haft
tíma til þess,“ sagði Árni.
„Datt þér ekki í hug að hóa ef
einhver kynni að heyra til þín?“
spurði aðkomumaður og lýsti framan
í Árna. „Nei er ekki Ámi í
Klömbrum kominn hér,“ varð honum
að orði.
„Það hefði nú verið til nokkurs að
Heima er best 317