Alþýðublaðið - 31.03.1923, Blaðsíða 2

2
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Barnaskóla-byggingin,
Á fundiSjómannafélagsReykja-
vtkur fyrralaugardagskvöld var
samþykt í einu hljóði svolátandi
tillaga:
»Sjómannafélag Reykjavíkur
skorar á bæjarstjórnina hér að
Iáta tafarlaust fara að vinna að
skólthússbyggingu fyrir börn
bæjarins, þar sem skólahúsrúm
er orðið svo lítið, að til stór-
vandræða horfir.«
Mannslát.
Svo mörgum góðum manns-
etnum hefir tæringin stytt aldur
hér á landi, að okkur er farið
að finnast það mannfall sjáltsagt,
þó við vitum vel, að þeim sjúk-
dómi mætti alveg útrýma, et
hvergi væru vond hásakynni og
hvergi fátækt. £n hvorugt þyrfti,
eins og við vitum, að vera til
á voru landi, ef það væri þjóðin
sjálf, en ekki einstakir menn,
sem sætu að þjóðarauðinum.
Það er rétt, þegar íramúr-
skarandi mannsefni hníga óvænt
í válköst tæringarinnar, að við
minnumst þess með gremju, að
svo að segja ekkert er gert til
þess að stemma stigu fyrir tær-
ingunni; — berklaveikislögin,
sem samin voru með ærnum til-
kostnaði, eru látin sofa.
Eitt slíktframúrskarandi manns-
efni var Gunnlaugur Nielsen
Magnússon, sem lézt 15. þ. m.
um borð í Gullfossi, er hann
var staddur í Flatey nú í siðustu
ferð. Gunnlaugur heitinn varð
að eins 22 ára; hann var fædd-
ur 29. apríl 1901 á Flateyri við
Önundarfjörð.
Gunnlaugur heitinn var fram-
úrskarandi bæði að afli, vitsmun-
um og drengskap, og er ekki
ofsagt, að með honum eigi sjó-
mannastéttin að sjá á bak einum
efnilegasta manni stéttarinnar,
þó ungur hafi verið. Eins 0g
oft er um þá, sem skara fram
úr, var hann mjög bráðþroska;
var hann þegar, er hann var 16
ára, að burðum sem sterkustu
menn; hann var maður fríður
sýnum og allur hinn skörulegasti.
'Móðir hins látna er í Svíþjóð
hjá syni sínum, Ingóifi Magnús-
syni. Sonarmissir er jafnan sár,
en sárast má þó vera að missa
afburðamennina á unga aldri, og
sárt þykir vinum hans, að hann
skuli nú vera horfinn frá þeim.
Gunnar.
Lístastyrker 1923.
Ríkissjóðsstyrknum til skálda
og listamanna fyrir árið 1923,
sem alls nemur 15 þúsundum
króna, hefir nýlega verið úthlut-
að, og hafa þessir menn hlotið:
3000 kr.: Einar H. Kvaran
rithöfundur.
1000 kr.: Ásmundur Sveinssoa
myndhöggvari, Jóhannes Kjar-
val listmálari, Jón Stefánsson
listmálari, Jón Þorleifsson list-
málari og Stefanía Guðmunds-
dóttir íeikkona.
800 kr.: Guðmundur Friðjóns-
son rithöfundur og Sigvaldi S.
Kaldalóns tónskáld.
700 kr.: Ðavíð Stefánsson skáld.
500 kr.: Guðmundur Thor-
steinsson listmálari, Gunnlaugur
Blöndal listmálari, Ingibjörg
Benediktsdóttir söngnemi og Sig.
S. Skagfeldt söngnemi.
400 kr.: Ben. Á. Elfar söng-
nemi, Guðmundur Einarsson
myndhöggvari, Guðmundur J.
Kristjánsson söngnemi. Nfna
Sæmundardóttir myndhöggvari,
Sigurður Birkis söngnemi og
Þórður Kristleifsson söngnemi.
300 kr.: Jón Jónsson listmálari.
Vitaskuid má enginn álíta, að
hér sé listin >virt til króna«.
Sýnilega kemur margt til greina.
SamsOngurinn.
Þegar blöðin hafa hrópað til
mín og annara um það, að þar
og þar væri skemtun til boða,
hefi ég gert mér að regiu, að
halda mig' heima. Hefi skoðað
það skyidu mína. Þessar skemt-
anir virðast fáar vera svo heil-
brigður hamingjustofn, að heima-
setunni sé skaðí skeður. Þó eru
hér eflaust und ntekningar.
9
Afgrelisla
hlaðsins er í Alþýðuhúsinu við
Ingólfsstræti.
Auglýsingum sé skilað fyrir kl. 8
að kveldinu fyrir úfkomudag þang-
. að eða í prentsmiðjuna Bergstaða-
stræti 19 eða í síðásta lagi kl.. 10
útkomudaginn.
Ásk-iiftargjald 1 króna á mánuði.
Auglýsingavei ð 1,50 cm. eindálka.
Ústölumenn eru beðnir að gera
skil afgreiðslunui að minsta kosti
ársfjórðungsl'ega.
Fólk segir, að dýrtíðarok nú-
tíinans sé lítt þolandi, og kvartar
og kveinar undan því. En þó
eru skemtanir svo rækilega sótt-
ar, að húsíyllir (er kvöld eftir
kvöld. Samræmið í þessu virðist
mér ansi einkennilegt. — —
Nú, — þegar samsöngur Pá.ls
Isólfssonar var auglýstur, gegn
einnar krónu gjaldi, gat ég ekki
látið hann tara svo hjá, að sitja
heima og sinna honum ekki.
Þegar kvöldið kom, sem um var
að ræða, var blautt um að gang,
dimt yfir og umhverfis, rok og
regn. Miðarnir voru keyptir að
deginum og giltu að eins þetta
eina kvöld. En ekki tjáði að
hika; — hik er talið tap. Yér
hófum ferðina fimm saman, og
nú gein við oss napur húmfaðm-
ur næturinnar. En vissan um það,
að vér áttum holla og heilbrigða
skemtun í vændum, lýsti oss
engu síður en rafljós borgarinn-
ar, þótt björt séu.
Þegar komið var inn í kirkjuna,
kvað orgelið við í hásal hennar.
Allir sátu þögulir í sætum sín-
um, drúptu í djúpri lotning, og
sýnileg hélgi hvíldi yfir öllum.
Þá gekk söngfólkið fram og
skipaði sér í íylkingu í kór
kirkjunnar, karlar sér og konur
sér. >
Svo hófst söngurinn. Kirkju-
gestir virtust nú f áuægjuþrung-
inni draumleiðslu, þegar hljóm-
brimið freyddi um hlustir þeirra.
Það er ekki á mínu færi, að
dæma um söng þennan frá sjón-
armiði listarinnar. En þó vil ég