Alþýðublaðið - 31.03.1923, Blaðsíða 3

ALSÞYÐUBLAÐIÐ.
3
Hvers vegna
er „Smára^-smjiirlíkið betra
en alt i^niiað smjerlíki til
viðbits og böktinar?
Vegna Jess, að ])að er gert
xir fyrsta íiokks jurtafeiti. —
Húsfreyjur! Hæinið sjálfar um
gæðin.
Skakan iítur þaunig út:
leyfa mér að geta þess, að
sálmalögin þrjú þótti mér hátíð-
leg unun að hlusta. Aí jarð-
arfararsöngnum fanst mér áhrifa-
meiri seinni jilutinn. En hreyf-
ingar tónánna í j.Hallelúja<
kunni ég ekki við, samkvæmt
efninu, En hvað um það, hafi
Páll og flokkur hans margfaida
þökk og háan heiður fyrir söng-
Munið,
að Mjólkurfélag Reykjavíkur sendir
yður daglega heim mjólk, rjóma,
skyr og smjör, yður að kostnað-
arlausu. — Pantið í síma ]387.
Níkkelering á alslags
reiðhjóla- og mótorhjóla-pörtum
er ódýrust í Fálkanum.
Undirritaður innkallar skuldir,
skrifar stefnur og samninga, af-
ritar skjöl o. fl. Pétur Jakobsson
Nönnugötu 5 B.
inn. Slík skemtun er þess eðlis,
að hún tetur tár, lífgar og lyftir.
Og sú ánægj-i, sem hugsana-
snautt fólk unir sér við í dans-
sölunum, er hismi og hégómi á
móti þessu, ef ekki annað verra.
Á söngskránni hefði verið
miklu skemtilegra að sjá alt af
íslenzku bergi brotið. Það eru
þó nokkuð margir menn hér,
mmmmmmmmmmmm
m - bj
m AÆTLUNARFERÐÍR g
H frá m
BJ Etiýfu bifreiðastöðinni Q
H Lækjartorgi 2. m
m Keflavík og Gfarð 3 var i m
m viku, mánud., miðvd., lgd. |][J
m. Hafnarfjflrð. allan daginn. Q
'm Vífllsstaðir sunnudögum.
Sæti 1 kr. kl. 1 U/a og 2x/2- B3
m Sími Hafnarfirði 52. m
m — Reykjavík 920. Eí
m m
mmmmmmmmmmmm
HjfSflhestar eru teknir til
viðgerðar í Fálkanum.
sem nefndir eru >tónská!d<, en
lítið eru þeir kendir við kirkju-
sönginn. Ef kæmu fram ný
sálmalög, sem sungin væru í
kirkjunum, svona við og við,
mundi það eiga sinn þátt í því,
að fjörga kirkjulífið og fegra
það. En hér yrðu tónskáldin að
þræða þrönga götu. Því sagt er,
að sumir prestar leggi nú blátt
Gustav “Wied: Baróninn.
það er ekki Tinka, heldur — barónsfrúin sjálf. Hún
leggur hendur um háls hpnum, þiýstir kossi á varir
hans og segir hálfkjökrandi: „Ó! Franz! Franz! Ó!
Hvað ég er ógæfusöm!"
Húu var yndisleg á þeirri tíð, barónsfrúin. Og
hún hafði ekki annað en gisofið sjal yfir sér, þar
sem hún stóð í náttkjólnum einum fata. Og þegar
svo atvikast, að fríðleikskvenrnaður nálgast rekkju
manns í náttkiæðum einum saraan um dimma
nótt og þrýstir ljúfum kossi á kinn hans, — þá .. .
„Ég skil,< sagði ég frá mér numirin, >skil alt!
Og hvað gerðist svó,< spurði óg.
>Já; og mánuði síðar flýðum við til Berlínar.
. . . Júlía naut styrks að heiman auk þess, sem
hún átti sjálf dálit.la fjárhæð. í Berlín áttum við
heima, þangað til barón v. Rosen dó. En þá flutt-
umst við til Danmerkur aftur og vorum gefln saman
í lögiegt hjónaband heima hjá einum bræðra Júlíu.
En áður en hjónavígslan fór fram, varð ég að und-
irskrifa erfðaskjal það, er ég mint.ist á áðan. Og
nú erum við hér, Soffia og ég, og njótum leif-
anna. . . .< . .
Ég gat ekki að mér geit að kreppa hnefana út
af sérdrægni og tillitsleysi ættmanna Júlíu.
Með sjálfum inér hót ég því að heimsækja
þennan einstæðing við og við og auðsýna honuin
nokkurn vinsemdarvott á þann hátt einan, ef óg
gæti.
Ég kvaddi baróninn með von um að sjá hann
áður en langt liði.
IY.
Enn liðu tvö ár, áður en ég hitti baróninn í
næsta skifti.
Ég hafði á þessum tíma fengið stöðu við skóla
á Jótlaudi. Hið glaðvæia stúdentatalíf var um garð
gengið, — og ég var trúlofaður — í annað sinn.
Þetta var í páska-leyfinu. Ég var í heimsókn hjá
jústizráðinu — ásamt unnustunni. Sólin hló á heið-
um himni og allur gróður var tekinn að grænka.
Unnustan var ekki komin á fætur, og ranglaði ég
þvi um í ljóðrænum ástarþönkum út á þjóðveginn
— til bæjavins.
Þegar ég nálgaðist húsin, flugu ýmsar hngs-
anir um vin mínn, baróninn, í huga mór.
Ég fór . rakleitt heim til hans og barði að dyr-
um. Lundstyggur og ógreiddui kvenmaður rak
höfuðið út um glugga, er stóð opinn.
>Er Sörensen heima?< spuiði ég.
>Hvað — baróninn? Nei. Plann á ekki hér
heima núna. Hann á heima í gváa húsinu þarna
upp frá,< Bvaraði hún.
Ég fór þangað og barði að dyrum.
Enginn gegndi.
Ég gægðist inn um rúðu á glugga til hliðar; —
ég sá, að irmi í herberginu var baróninn, og stóð
hann skimandi á miðju gólfinu.
Ég ætlaði varla að þekkja, hann, því að nú var