Æskan - 01.01.1932, Blaðsíða 8

6
ÆSKAN
Hann vaggaði og haltraði og skældi sig allan. Hin
börnin litu undan fyrst, en svo gátu þau ekki stillt
sig um að fara að hlæja. Nokkur fóru burt og
sögðu, að þetta væri Ijótt, þar á meðal systkini
Sigrúnar. En það voru alltof mörg sem hlógu.
Þau ærslafullustu fóru meira að segja líka að
herma eftir göngulagi hennar.
Sigrún leit við, horfði á börnin litla stund og
fór svo inn i skólann, og hún kom ekki oftar út
i frimínútum þann dag.
Þegar timar voru úti um kvöldið, þá var hún
eitthvað að dunda, svo að hún var siðust allra
ferðbúin og gekk alein heimleiðis.
Þetta kvöld grét Sigrún sig í svefn. Henni fannst
hún vera svikin af öllum vinum sínum. Það var
ekki mikið, þó að ókunni drengurinn gerði gys að
henni. En að hin börnin, sem þekktu hana skyldu
geta hlegið og tekið þátt í þvi — að þau skyldu
geta það.
Þeir, sem þekktu Sigrúnu bezt, sögðu að hún
hefði breyzt eftir þenna dag. Hún hafði alltaf
verið hæglát og ómannblendin, en eflir þetta var
hún blátt áfram mannafælin. Félagar hennar i
skólanum söfnuðust utan um hana eins og áður,
en hún var stöðugt á verði. Hún var orðin tor-
tryggin.
Foreldrar óttars voru fátæk og áttu fjölda barna.
Móðir hans varð að vinna baki brotnu frá morgni
til kvölds — og stundum næturnar með. Það var
oft talað um það í sveitinni, hve örðugt þau ættu
uppdráttar. Það var sagt, að það væri mest dugn-
aði húsfreyju að þakka, að þau liðu ekki bein-
linis hungur.
Sigrún hafði aldrei skipt sér neitt af börnunum
frá Hraunkoti eftir þann dag, er óttar gerði gys
að henni. Hún var búin í skólanum og hafði nóg
að gera heima.
1 hvert skipti, sem hún sá Óttar, hélt hún að
hann myndi hlæja að sér, þótt honum dytti það
alls ekki í hug. Og svo hélt hún, að systkini hans
væru ekkert betri. Sigrún, sem var svo hjartagóð,
fylltist beiskju og kulda gegn fólkinu frá Hraunkoti,
Þegar hún heyrði talað um, hve bágt það ætti,
hugsaði hún með sér:
»Það á ekki betra skilið«.
Faðir hennar stakk einhverju sinni upp á þvi,
að taka Óttar fyrir smala. Þá fór Sigrún að gráta,
og faðir hennar varð alveg hissa. En svo sögðu
systkinin frá því, sem komið hafði fyrir í skólan-
um, og eftir það var óttar aldrei nefndur á nafri
á heimilinu.
Haustið eftir að Sigrún fermdist geysaði illkynj-
uð hálshólga þar í sveitinni. Margir urðu mikið
veikir, einkum lagðist hún þungt á börn.
Það var erfitt að uá í lækni og fólkið reyndi
að bjargast á eigin spýtur, og veikin breiddist út.
En svo dóu tvö börn og fullorðinn karlmaður úr
veikinni, og þá varð fólk dauðhrætt, það forðaðist
þau heimili sem veikin var á, eftir fremsta megni.
Á heimili Sigrúnar hafði enginn tekið veikina.
Það var eitt kvöld, er dimmt var orðið. Úti var
kalsi og rigning, svo að gott var^ að mega vera
inni í hlýindunum. Sigrún og móðir hennar sátu
báðar við sauma. Húsbóndinn tegldi skaft á öxi,
og börnin voru að leika sér á góltinu eða við
borðið. Vinnukonan hrærði i grautarpottinum og
var að tala um það, hve haustkvöldin væru
skemmlileg, þegar búið væri að kveikja á lamp-
anum og skiðlogaði í ofninum. Stofuhurðin stóð
opin fram i eldhúsið, en enginn veitti þvi eftir-
tekt, að drepið var á dyr. En svo var barið að nýju,
og þá bauð húsbóndinn gestinum að koma inn.
Það var hár og grannur drengur, sem kom inn.
Hann var rauður og þrútinn í andliti af gráti,
og fólkið ætlaði ekki að þekkja hann. En reyndar
var þetta óttar frá Hraunkoti.
»Gerðu svo vel og fáðu þér sæti«, sagði faðir
Sigrúnar nærri því kuldalega. Hann minntist þess,
að þetta var drengurinn, sem hafði gert Sigrúnu illt,
»Þakka þér fyrir«, svaraði Óttar og leit vand-
ræðalega í kringum sig. Hann sneri húfunni .milli
handa sér og kom sér ekki að því að segja meira.
»Áltu annars eitthvert erindi, fyrst að þú kemur
svona seint?« bætti nú húsbóndinn við.
»Ja-á. Hún mamma mín er svo veik — pabbi
er ekki heima — krakkarnir eru veikir lika.-------
Það er enginn til þess að hjálpa henni mömmu«.
Orðin komu slitrótt. Það var auðheyrt, að hann
barðist ennþá við grátinn. Loks bætti hann við
hálf-þrjóskulega.
»Við höfum engan mat fengið í tvo daga«.
»Það er sjálfsagt, þú skalt fá nógan mat með
þér«, sagði bóndi. Húsfreyja stóð samstundis á
fætur, lagði frá sér saumana og fór að láta mat
niður í körfu.
Allir þögðu. Það var eins og sjálf ógæfan hefði
komið inn i stofuna, og þar sem hún er á ferð
hljóðnar allt.
Sigrún sat kyrr og saumaði. Hún þagði eins og
aðrir, en tveir rauðir dílar brunnu á vöngum
hennar. Hún klemmdi saman varirnar. Það voru
fáein orð, sem höfðu sezt að í huga hennar.
»Hún mamma hefir engan til þess að hjálpa sér«.
»Þetta er rétt handa honum«, hafði hún einu