Æskan - 01.01.1932, Blaðsíða 10

8
Æ S K A N
naHBH
Qaldval%aplinn gobi, §,
1. Pað heyrðist prusk á
borðinu, par sem flug-
vélin hans Péturs litla stóð,
og nú vakti hin veika rödd
galdrakarlsins Pétur af vær-
um blundi.
2. »Hvernig pætti pér að
fljúga dálílið í tunglsskin-
inu?« spurði litli karlinn.
»Fáðu pér sæti inni í flug-
vélinni og haltu pér vel, Svo
leggjura við af stað«.
3. »TiIbúnir!« hrópaði 4, Petfa var skemmtilegt
galdrakarlinn. Og í einu ferðalag. Litli maðurinn
vetfangi liljóp hann upp stýrði rólega og öruggt.
í vélina og greip um slýr- Og flugvélin sveif áfram
ið með báðum höndum. í loftinu og hækkaði og
Svo svifu peir af stað. lækkaði sig á vixl.
5. Einu sinni lentu peir
innan um sæg af mýflug-
um. Þær svifu i loftinu,
pessa hljóðu sumarnótt,
skammt fyrir utan gluggann
hans Péturs litla.
6. En allt í einu kom
stór og voðaleg ófreskja
fljúgandi. Hún flaug hratt
og liljóðlaust og færðist
nær og nær. Petta var
leöurblaka.
7. Galdrakarlinn varð nú
hræddur og missti af stýris-
sveifinni. Vélin kollsteyptist
og lenti meðal blómanna í
garðinum.er var framan við
húsið, er Pétur álti heima i.
8. Peir Pétur og gaidra-
karlinn hjálpuðu hver öðr-
um eftir mætti. Og ettir
langa mæðu komust peir
.upp í gluggakistuna á her-
bergi Péturs, heilir á húfi.
Ooo eoo ooo.ooo oo b o o o o o ••• «QO® •«•»<>«» 0 ° 01,0 » ° 0 ooo.oooo OOO •“«
...............o.QO* •••ooooo. .. linoioili ««0
— Mamma hennar settist á rúmstokkinn og tók
utan um heitu höndina.
»Er það nokkuð, sem þú vilt, elsku Rúna mín«,
sagði hún.
Þá leil Sigrún inn í augu móður sinnar og spurði:
»Eg á víst að deyja núna, mamma min?«
»Já«. Marama hennar gal ekki sagt meira.
»Heldur þú — heldur þú, að eg verði — hölt,
þegar eg kem til himnaríkis — og skökk eins og
eg er núna?«
Móðir hennar gat engu svarað. En faðir hennar
tók utan um hönd hennar og brosti til hennar í
gegnum tárin.
»Hjá guði mun þér líða vel, blessað barnið mitt,
og vertu viss um það, að þar verður þú heilbrigð,
bakið þitt verður beint og fætur þínir jafnlangir.
Þú hefir verið gott barn, og guði þykir vænt um
þig, sem alltaf varst svo fús að hjálpa öðrum, sem
bágt áttu«.
Pabbi hennar sagði henni margt fleira um guð og
góðuenglana.þartilyndislegtbroslékumvarirhennar.
»Eg er svo glöð«, sagði hún. Og það voru síð-
ustu orðin, sem Sigrún litla sagði í þessum heimi.
Ritstjóri: Margrél Jónsdóttir.
Ilíkisprcnlsniiðjan Gntenberg.