Æskan - 01.02.1932, Blaðsíða 6

14
Æ S K A N
SIGNETIÐ
®®®®£©®®® ®®®©©®®®e
[Grein sú, er hér fer á eftir, var fyrir nokkrum árum
birt í skrifuðu blaði, er haldið var út í undirstúku í Rvík.
Höf. hefir verið bindindismaðar alla æfl og er það enn].
Engan mann undir sólunni hefir mér þótt eins
vænt um og hann fóstra minn. Eg kom til hans
eins árs gamall. Eg hafði verið látinn heita i höf-
uðið á honum, og það varð meðal annars til þess,
að hann tók mig til fósturs. Hann vildi láta mig
njóta nafns.
Eg var orðinn tíu ára. Það var sumar. Við vor-
um að slá túnið. Fóstri minn hafði hólmað mig
af og sagðist ætla að sjá, hve duglegur eg væri.
Eg kepptist við af fremsta megni að Ijúka við
hólmann fyrir dögurð. En það tókst ekki. Fóstri
kallaði til fólksins, að bezt væri að fara að borða,
og fólkið gekk af stað heim að bænum. Eg hélt
áfram að slá, 'eg vildi ekki borða fyrr en hólminn
væri sleginn.
Fóstri kom til mín og spurði, hvort eg ætlaði
að koma heim.
»Ekki alveg strax«, svaraði eg. »Fyrst ætla eg
að ljúka við hólmann«.
»Jæja«, sagði hann. »t*ú ræður þvi. Eg hefi haft
hann full-stóran handa þér. Er ekki hezt, að eg
slái hann með þér?«
Eg svaraði engu. Mér fannst það bera volt um
lítilmennsku að fá hjálp. Fóstri fór nú að slá
hólmann með mér. Og eins og oftar las hann hugs-
anir mínar, því að hann sagði:
»t*ykir þér verra, að eg hjálpi þér? Heldur þú,
að þú getir alltaf unnið ætlunarverk þín einn í
lífinu?«
Eg var ekki fljótur til svars. Eg hafði lítið hugsað
út í það, hvað það væri að berjast einn áfram í
gegnum lífið. Eg fór nú að hugsa um það og sagði
síðan:
»Helzt vildi eg nú verða svo stór og sterkur, að
eg gæti einn unnið þau verk, er mér ber, að
minnsta kosti þegar eg er hættur að vera með
þér, ef eg lifi það«.
»Það væri nú ef til vill bezt«, svaraði fóstri
minn. En því er valt að treysta. Allir, sem vilja
komast áfram í lífinu, þurfa á samúð og samvinnu
annara að halda. Það skilur þú síðar. Eg vildi
óska, að þú ættir alltaf einhvern vin, sem væri
jafn Ijúft að hjálpa þér eins og mér er það nú.
Helzt vildi eg, að þú værir orðinn fulltíða maður,
og eg mætti vera hjá þér. Þig vildi eg heJzt mér
til hjálpar, þegar eg er orðinn gamall og get ekki
unnið lengur. — En þvi miður nýt eg víst ekki
þeirrar ánægju, að sjá þig fulltíða mann. Eg ætla
að treysta þvi, að þú verðir góður og siðprúður
drengur, og að þér takist að rata rétta leið«.
Hólminn var sleginn. Við gengum heim. Mér
var þungt fyrir brjósti. Eg var að hugsa um það,
sem fóstri hafði sagt við mig. Eg hugsaði um, hve
sárt það væri, að vera ekki orðinn stór, svo að eg
gæti hjálpað honum fóstra mínum í ellinni. Hve
einmana eg yrði, ef fóstri dæil Þá ætti eg engan
vin, þá yrði víst enginn til þess að hjálpa mér, ef
mig dagaði uppi með hólmann minn. Og þá ætti
eg ekki lengur hérna heima. Fara héðanl Gat það
verið? Átti eg að yfirgefa þetta unaðsríka heimili.
Yfirgefa húsið mitt, sem eg átti úti i móum, yfir-
gefa alla hólana mína fögru, balana, lautirnar, gilið,
sem fossinn minn var í. Hann, sem eg hafði svo oft
talað við. Það var óttalegt! Það gat ekki orðið. —
Guð er svo góður. Hann tekur ekki fóstra minn
frá mér svona unguml
Eg leit í kringum mig, til þess að gá að fóstra.
Hann var farinn frá mér og hafði líklega farið inn
i stofu. Eg gat ekki verið einn og flýtti mér því
inn í stofuna á eftir honum. t*ar var fóstri minn
að skrifa bréf. Signetið hans stóð á borðinu. Eg
tók það og fór að skoða það. Eg setti það á hönd-
ina á mér, og nú sá eg nafnið hans fóstra þar.
Eg óskaði, að það yrði þar óafmáanlegt. Eg vildi
vera merktur fóstra.
Allt í einu athugaði eg, að það var líka mitt
nafn. Við vorum alnafnar og gátum því báðir notað
sama signetið. Þetta hafði mér aldrei dottið í hug
áður. En mér fannst það ánægjulegt, að geta notað
sama innsigli og fóstri. Auðvitað vildi eg vera hon-
um líkur í sem flestu, og það var gott að bera
nafn hans.
Fóstri hefir víst séð, að eg handlék signetið með
áhuga, og spurði því, hvort mig langaði til þess
að eiga það. Eg kvað já við því — eg vildi eiga
það til minningar um hann, ef eg lifði lengur.
»t*ú mátt eiga það með mér á meðan eg lifi, og
svo áttu það einn eftir minn dag«, sagði fóstri.
»t>ú ber nafn mitt, hvort sem er. t*ú átt að reyna
að bera það með sóma. Og signelið máttu ekki
misbrúka. Eg vil biðja þig að hafa það hugfast,
að senda aldrei frá þér bréf, sem þú getur ekki
innsiglað með signetinu mínu. 1 hvert skipti, sem
þú skrifar, þá skaltu hugsa þér, að eg standi hjá
þér, og spurðu svo sjálfan þig, hvort eg rnundi
leyfa að innsigla það með signetinu okkar«.
Nú eru liðin mörg ár síðan þessi saga gerðist.
— Eg ætla ekki að fjölyrða um það, hvernig eg