Æskan - 01.03.1932, Blaðsíða 3

ÆSKAN
fé
Dag nokkurn var kennslukonan að yfirheyra
Mongó í sögu, en hún kunni lítið og gat fáu svar-
að. Ungfrú Ruud spurði meðal annars:
»Hvernig fór að lokum fyrir Eiríki konungi,
hvernig stóð á, að hann vildi ferðast til landsins
helga?«
Mongó leit í kring um sig i þeirri von, að ein-
hver yrði til þess að hjálpa henni. Karen, sem
sat fyrir aftan hana, kenndi í brjósti um hana
og hvíslaði:
»Hann vildi bæta fyrir brot sitt«.
En Mongó misheyrðist og sagði:
»Hann eignaðist barn og vildi bæta fyrir það«.
Allar telpurnar fóru að skellihlæja. Mongó roðn-
aði og leit reiðilega til Karenar. Hún hélt, að
Karen hefði viljað gera gys að sér. Karenu þótti
þetta leiðinlegt, og undir eins og hún gat komið
því við, sagði hún Mongó, hverju hún hefði hvísl-
að að henni. En Mongó trúði henni ekki, og varð
svarinn óvinur hennar upp frá þessu.
Nokkrum dögum seinna átti Mongó afmæli. t*á
bauð hún öllum bekkjarsystrum sínum heim til
sín. Karen og Bergljót urðu einar útundan.
Mongó átti ríka foreldra, og daginn eftir gátu
telpurnar ekki um annað talað en afmælisveizl-
una. Þær höfðu fengið rjómafroðu út í súkkulaðið,
og ísbúðing seinna um kvöldið — og svo hafði
verið dansað.
Glóa talaði meira að segja varla orð við þær
Karenu og Bergljótu þenna dag. Hún var alltaf með
hinum skólasystrum sinum að tala um veizluna
hjá Mongó.
»Pað var reglulega leiðinlegt, að við vorum ekki
í veizlunni líka, sagði Bergljót. Eg gæti bezt trú-
að, að það hafi verið af þvi, að þú hvíslaðir
skakkt að henni um daginn«.
»t*að er ekki satt«, svaraði Karen. »Eg hvislaði
alls ekki skakkt að henni. Eg gat ekki að því gert,
þó að henni misheyrðist. Það sagði eg henni strax
á eftir — svo hefði hún lika getað boðið þér, þó
að hún sé reið við mig«.
»Nei«, svaraði Bergljót. Það hefði nú veríð
skrítið, að bjóða annari okkar, en skilja hina eftir,
þegar þú ert hjá okkur«.
Karen skildi það, að í hjarta sinu kenndi Berg-
ljót henni um það, að hún hafði orðið af þessari
skemmtun.
Frú Holm grunaði, að eitthvað hefði komið fyrir.
Hún hafði séð þær út um gluggann, Glóu og Mongó.
Meðan þær sátu og borðuðu miðdegisverð,
spurði hún.
»Hvers vegna var Glóa ekki með ykkur i dag
eins og hún er vön?«
Bergljót var vön að segja frá öllu, sem kom
fyrir í skólanum. En hún hafði sagt við Karenu,
að það væri ekki vert að þær minntust á afmælis-
boðið hjá Mongó, það gæti skeð að mömmu
sinni þætti leiðinlegt, að þær hefðu verið settar
einar hjá. En nú, er hún spurði um þetta, sagði
Karen frá öllu saman. Hún sagði, að sér þætti á-
kaflega leiðinlegt, að hún hefði óviljandi orðið or-
sök til þess, að Bergljótu var ekki boðið í veizluna.
Frú Holm hló og sagði, að þær væru báðar
mestu flón. En næsta sunnudag skyldi hún lofa
þeim að fara að heimsækja frænku, og þær mættu
gjarna bjóða Glóu að koma með sér, ef hún vildi.
Frænka Bergljótar hét Maria. Hún bjó skammt
fyrir utan borgina og átti yndislegan garð. Til
hennar áttu vinstúlkurnar að fá að fara. Glóa var
auðvitað mjög glöð, þegar þær fóstursysturnar buðu
henni að koma með.
Sunnudagurinn rann upp bjartur og blíður. Það
var sólskin frá morgni til kvölds og hlýtt í veðri
eins og um hásumar, þó komið væri langt fram í
septembermánuð. Blómin í garði Maríu frænku
ljómuðu í öllum regnbogans litum. Aldrei eru lit-
brigðin í ríki jurtanna fegurri en á fögrum haustdegi.
María var komin um sextugt. En hún var ung-
leg eftir aldri, fjörleg og mjög dugleg. Hún hafði
séð Karenu í fyrsta sinni fyrir fjórtán dögum síðan:
»Þetta er efnileg telpa«, hafði hún sagt, og um leið
hafði hún kysst Karenu á kinnina. »Þú verður að
kalla mig frænku«, hafði hún því næst bætt við,
»og koma sem allra fyrst að heimsækja mig«.
Þá hafði Karen brosað svo innilega og svarað:
»Nú á eg bæði mömmu, ömmu, systur og frænku,
að hugsa sér, hve eg er orðin rík — og eg hlakka
fjarskalega til að heimsækja þig, frænka!«
Veðrið var svo golt, að þær fengu að drekka
kaffíð úti í garðinum. Undir gömlu, stóru perutré
hafði borð verið dúkað. Og það var engin hætta
á, að nokkur stæði svangur upp frá því borði.
Kynstrin öll af góðum kökum voru á borð borin.
Þar var bæði jólabrauð og kleinur, lagkaka, sykur-
kringla og allskonar smákökur. Karen var alveg
hissa á að sjá allt þetta góðgæti.
Þegar þær höfðu drukkið kaffíð og etið nægju
sína af kökunum, fóru þær að leika sér. Þær fóru
í knattleik og ýmsa aðra leiki. Eu allra mesta
gamanið þótti þeim að fá að koma á bak Gránu
gömlu. Það var gömul hryssa, sem var höfð heima
við bæinn.
Þær voru heldur óvanar að koma á hestbak,
vinkonurnar, og hrutu framaf, þegar Grána fór að
bíta, og þá var hlegið dátt í hvert skipti. [Framh.].
...................................................