Æskan - 01.04.1932, Síða 4

28
ÆSKAN

GÓÐI
MAÐURINN
ÆFINTVRI
EFTIR CARL EWALD
FRÍÐA HALLGRÍMS ÞVDDI
®®®®®®®3®®®®®S®®®®®®®®®®
Einu sinni var maður. Hann var svo dæmalaust
góður, að honum fannst ómögulegt að lifa í þess-
um heimi.
Hvert sem hann leit, sá hann ekkert annað en
ósamlyndi og óánægju meðal mannanna. Hver
hugsaði mest um sjálfan sig og reyudi að hafa sem
mest af nábúum sínum. Það var ófriður milli
konunganna, ófriður meðal lýðsins og ófriður milli
matjurta-salanna á strætishorninu. Enginn bjálpaði
öðrum. Enginn fyrirgaf misgerðir.
Að síðustu varð maðurinn svo þreyltur á þessu,
að hann ákvað að setjast að langt uppi í sveit, og
sneiða hjá mönnum eins og hann mögulega gæii.
Þetta gerði hann.
Hann fékk sér yndislegt hús langt langt, frá öllum
mönnum. Það stóð í grenilundi rétt niður við haf-
ið. Hann tók það á leigu hjá bónda, sem átti það,
og flutti þangað samstundis.
Nú gekk hann um og reykti pípu sína, sat við
ströndina, horfði á hafið og hugsaði. Nú var ekki
hætt við, að hans góða hjarta þyrfti að þjást af
vonsku mannanna.
Meðal annars, sem maðurinn hafði haft með
sér, var sykursaltað svinslæri. Það var geymt niðri
i kjallara, til þess að það skemmdist ekki.
Dag nokkurn ætlaði hann í mesta sakleysi að fá
sér fleskbita. En viti menn, það var þá horfið.
Það er að segja beinið lá þar, en ekki annað.
Þegar hann litaðist um í kjailaranum, sá hann á
skottið á mús, sem var að skjótast i holu sína.
Þetta var nú Ijóta sagan. Til þess að ekki færi
nú eins í annað sinn, fór hann til bóndans, sem
hafði leigt honum húsið.
Heima hjá bóndanum sat köttur í dyrunum og
malaði. Maðurinn heilsaði honum og sagði:
»Heyrðu kisa, það er mús í kjallaranum mínum«.
»Einmitt það«, sagði kisa.
»Viltu veiða hana fyrir mig?«
»Já«, sagði kisa. Svo lögðu þau af stað heim að
lilla húsinu, og ekki leið á löngu, þar til kisa var
búin að veiða músina.
»Þakka þér fyrir«, sagði maðurinn.
»Ekkert að þakka«, sagði kisa.
Næsta morgun var maðurinn á gangi i skóginum.
Hann gekk að hreiðri, sem var þar, í því Iágu þrír
ljómandi fallegir ungar. Oft hafði hanii staðið
álengdar og horft á þá.
Nú var hreiðrið lómt.
Hann vissi strax, að einhver óhamingja hafði
hent, því að ungarnir voru langt frá að vera fleygir.
Ungamamman sat líka hnípin á trjágrein, og grét.
Nú snéri maðurinn hryggur burtu, en í þvi kom
hann auga á kisu, sem sat þar á girðingunni og
malaði.
»Heyrðu kisa«, sagði hann.
»í gær voru þrlr ungar þarna í hreiðrinu*.
»Einmitt það«, sagði kisa.
»Þú hefur étið þá«.
»Já«, sagði kisa.
»Eg skal beija þig fyrir það«, sagði maðurinn.
»Hvaða bull«, sagði kisa.
Maðurinn tók þá stein og kastaði í kisu, en hitti
hana ekki, því að hún stökk upp í tré. Þar sat
hún og hló að honum.
»Eg get ekki frá því sagt, hvað það hryggir mig,
að þú skulir hafa gert þetta«, sagði maðurinn. »Eg
flýði vonzku mannanna og leitaði út í náttúruna,
og þar rekst eg á annan eins þorpara og þig. Þú
hlýtur að hafa steinhjarta, úr því þú gazt ekki
glaðst yfir litlu saklausu ungunum og mömmu
þeirra, sem var svo hamingjusöm. Sómatilfinningu
hefir þú enga . . . það er ekki sæmaridi gömlum
reyndum ketti að myrða þessa litlu unga«.
Hann tók aftur upp stein og kastaði, en hæfði
ekki heldur í þelta sinn. Kisa forðaði sér hærra
upp í tréð.