Æskan - 01.04.1932, Side 6

30
ÆSK AN
r—
EG ANN ÞÉR, VOR — j
EFTIR RICHARD BECK
Eg ann þér, vor; þú vekur allt af svefni;
hvert vona blómstur angar sætt á ný;
eg ann þér, vor; þú lepsir allt úr læðing;
nú löndin sokknu brosa röðul-hlý.
Eg ann þér, vor; þú hlýjar mér um hjarta;
eg harðan sálar-klaka þiðna finn;
eg ann þér, vor; þú vikkar sjónhring andans;
í vegfaranda lit ég bróður minn.
Eg ann þér, vor; þú opnar undra-heima,
svo auga hverju dásemd lífsins skín;
eg ann þér, vor; þú léttir húmi hugans;
í hverju blómi opnast dýrðar-sýn.
• ooooo(Mi«oootMOooeo(otoooooct«oiMM*((ioooeoooo ••
^Það var af svíni«, sagði maðurinn.
»Það var nú svo«, sagði kisa. »Eg þekkti svinið
vel . . . það átti heima hjá okkur og gekk um og
rumdi og át og gerði aldrei neinum mein.
Eg sá líka, þegar því var slátrað. Má eg nú
spyrja . . . hvaó hafði svínið gert þér, að þú
þyrftir að eta flesk þess?«
»t*að er hverju orði sannara«, sagði maðurinn.
»Já, svona er það nú«, sagði kisa. »t*ú hrósar
mér, þegar eg et fyrir þig mýsnar, en skammar
mig, þegar eg et ungatetrin.
Sjálfur etur þú með góðri samvizku bæði flesk
og kjúklinga. Já, og þú ert maður og þykist vera
hyggnari en allir aðrir.
Maðurinn fann, að kisa hafði rétt fyrir sér. Hann
gekk nú heim í húsið sitt og fór að hugsa um
tilveruna.
En ánægður var hann ekki.
tað var leiðinlegt að sjá, hvað ungamamman
bar sig illa. Líklega höfðu kjúklingarnir líka átt
mömmu, sem grétu nú af söknuði. Ef til vill hafði
músin átt lítil börn, sem dóu nú úr hungri, þegar
enginn var til að hugsa um þau. Það var líka
mjög trúlegt, að svínið hefði átt einhverja ætt-
ingja, sem grétu nú dauða þess.
Aumingja hjartagóði maðurinn var alveg eyði-
lagður af þessu öllu. Hann reis nú á fætur og
barði í borðið.
»Eg skal aldrei bragða kjöt oftar«, sagði hann.
»En hann var nú orðinn glorhungraður af öll-
um þessum hugsunum. Hann gekk þess vegna
niður í garðinn sinn og ætlaði að ná sér í hand-
fylli af salati og radisum og dálítið af jarðar-
berjum.
En einmitt þegar hann ætlaði að fara að slíta
upp salatið, heyrði hann kallað:
»Ó guð minn góður, á eg nú að deyja?«
Maðurinn hrökklaðist aftur á bak og starði ótta-
sleginn á salatið.
»Ert þú nú líka lifandi?« spurði hann.
»Nú, af hverju skyldi eg ekki vera lifandi«, sagði
salatið. »Er það af því að eg get ekki flogið eins
og fugl, hlaupið um eins og mús eða mjálmað
eins og köttur? Sérðu elcki, að eg vex og þrýfst?
Eg borða með rótunum eins og þú með munn-
inum. Maturinn meltist í blöðum mínum, eins og
hann meltist í maga þínum.
Eg gleðst yfir sólinni og góða veðrinu alveg
eins og þú eða fuglinn. Ef eg fæ að lifa, ber eg
blóm og fræ. Fræin eru börnin mín, eins og þú
skilur. En nú á eg að deyja«.
»Nei, í öllum bænum«, sagði maðurinn. »Eg
vil ekki fyrir nokkura muni gera þér mein. Mér
nægja alveg radísur.
Hann flýtti sér nú að radísubeðinu og tók upp
eina stóra.
»ó vei mérl« andvarpaði radísan, og svo dó hún.
Maðurinn rak upp hljóð og sleppti henni.
»Varst þú nú líka lifandi?« sagði hann.
En hún gat ekki svarað, því að hún var
dáin. En ein af þeim, sem voru lifandi í beðinu,
svaraði fyrir hana.
»Auðvitað erum við lifandi«, sagði hún. »Hvað
annað? En við vitum, að við eigum að deyja. Við
erum bara ræktaðar til þess að gleðja maga mann-
anna, þessara ógurlegu átvagla, sem aldrei hugsa
um annað en mat, og éta allt, sem kemur nálægt
þeim. t*að eru ekki til í heiminum verri morð-
ingjar, eða meiri morðingjar«.
»Eg er hvorki morðingi né ræningi«, sagði
maðurinn. »Eg skal alls ekki borða ykkur, eg get
stillt hungur milt með nokkrum jarðarberjum« ...
»Auðvitað«, sagði radisan.
»Drepa verður hann. Heldur hann þessi mann-
bjálfi, að jarðarberin hafi ekki líf og tilfinningu
líka ?«
Maðurinn flýtti sér nú inn úr garðinum og sett-
ist inn í stofu og grét.
Hann sá, að hann mundi deyja úr hungri, ef
hann ætti ekki að verða morðingi. En það gat
hann alls ekki hugsað sér. Framh.
•oOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO o•