Æskan - 01.04.1932, Blaðsíða 7

ÆSKAN
31
HVAÍNING
Kæru »Æsku« lesendur!
Mig langar til að fara nokkrum orð-
um um málefni, sem eg veit að ykkur
muni flestum pykja gaman að, a. m. k.
þegar pið farið að hagnýta ykkur það.
— Pað er ekki nein ný uppfundning,
sem eg ætla að benda ykkur á, heldur
ein af þeim leiðum, sem legið gætu í
áltina til reglusemi, gagnsemi og ánægju.
Þetta, sem eg á við, er það sem
kallað er, að halda dagbók. Að halda
dagbók, er i stuttu máli þetta: Pið
skrifið niður, hvað þið starfið daglega,
hvað þið lesið og lærið, hvað þið
skemmtið ykkur o. m. fl. sem þar get-
ur komið til greina. Ennfremur skrif-
ið þið hið helzta, sem gerist á heim-
ilinu, svo sem störf heimilisfólksins,
gestakomur o. fl. Ekki skyldi gleymt
að minnast á veðrið, sem daglega á
svo stóran þátt í lífi fjölda manna. —
Margt fleira getur komið til greina að
skrifa í dagbók, og kemur það mest
undir áhugamálum og hæfileikum
hvers eins, hve vítt það nær.
Nú á timum er öllum islenzkum
börnum kennt að skrifa, og eiga þau
að vera sæmilega fær í þeirri list um
fermingaraldur, En eftir hann er fjöldi
unglinga, sem aldrei skrifa neitt nema
sérstök nauðsyn beri til. Par sem nú
allri æfingu er hætt, þá hlýtur það,
sem numið hefur verið, að gleymast
og fyrnast, jafnt I skrift sem öðrum
námsgreinum.
Með stöðugri ritun dagbókar, er
ekki aðeins hægt að halda skriftinni
við, heldur er hægt, að taka stórum
framförum í rithönd og réttrilun með
hinni daglegu æfingu.
Pegar ár og áratugir líða, þá vilja
allir hinir smærri atburðir og atvik
úr lífi manns förlast og gleymast með
öllu. Aftur á móti ef dagbók hefur
verið haldin, þá má alltaf finna upp
á dag, hvenær þessi og þessi alburð-
ur hefur gerzt, og hvað fram hefur
farið hvern einn dag sem vera ska),
og getur oft verið að því mikið gagn
og fróðleikur.
Eg, sem þessar línur rita, hef haldið
dagbók samfleytt I 10 ár, (síðan eg var
13 ára). Eg hef aldrei, hvernig sem á
liefur staðið, sezt svo niður að skrifa
í dagbókina mina, að eg hafi ekki haft
ánægju af því. Ef maður er ánægður
með lífið, þá eykur það gleði manns
að skrifa um það; en aftur á móti ef
dimmt er i hugskotinu, þá er eins og
létti af sál manns að skrifa um það
i dagbókina, næstum eins og að segja
góðum vini, frá þungum áhyggjum.
Hvar er veiðimaðurinn?
0»oo»oooo*««»»oooooooooooooooooo»0
Eg get nú hugsað mér, að margir
sem þetta lesa, munu segja sem svo:
»Petta getur ekki náð til mín; eg
hef ekkert til að skrifa í dagbók, því
lif mitt er svo tilbreytingarlaust; eg
hef engan tíma til þess, og eg held, að
eg hafi ekkert gaman af því«.
Peim, sem svona kynnu að hugsa, vil
eg svara á þessa leið: Líf mannsins,
hin fullkomnasta allra gjafa, er aldrei
meðöllutilbreytingarlaust,íhvaðastöðu
og við hverskonar lífsskilyrði sem
maður á að búa. Sérhver dagur hefur
alltaf eitthvað nýtt að færa í líf hvers
einasta manns: nýjar hugsanir, ný
viðfangsefni á andlegu eða verklegu
sviði, nýtt veðurfar o. m. fl. eftir um-
hverfi og atvikum. Fáir munu vera
svo störfum hlaðnir, að ekki hafi þeir
ofurlitla stund að kvöldlagi til að
rita niður minningar hins liöna dags,
ef vilji er til. Um ánægjuna, sem þetta
starf hefur i för með sér, ætla eg ekki
að fjölyrða. Hún berst þegjandi þeim,
sem starfið vilja stunda. — Pað er
með þetta starf, sem flest önnur, að
það þarf nokkra reglusemi og vilja-
festu til að inna það af hendi, svo að
fullu gagni megi koma. Margir ungl-
ingar, sem byrja að halda dagbók,
hætta aftur, eftir stuttan tíma, hafa
ekki þolinmæði til að halda áfram.
Sumir hætta þá aö fullu og öllu, en
aðrir byrja aftur og vinna loks bug á
tilhneigingunni til að hætta.
Pað, sem um er að gera fyrir ykkur,
sem byrjið á þessu verki, og það vona
eg að verði sem flest, er það, að byrja
á nýjan leik, þótt ykkur verði það á,
að hætta um stundarsakir. Pá fer áhug-
inn vaxandi og þetta verður að sterk-
um og skemmtilegum vana, sem ekki
má vanrækja. Auk hinna fyrrnefndu
kosta sem dagbók hefur I för með sér,
má vekja athygli á þvi, að húu er hinn
tryggasti og áreiðanlegasti grundvöllur
sem hver og einn getur lagt að sinni
eigin æfisögu. Eg læt nú máli minu
lokið, með von og ósk um góðan
árangur.
Með vinsemd
Guðm. M. Þorláksson.
• ooooooortoooooooO00000000*00000 0 •
VERÐLAUNIN
Einu sinni var drengur, sem álti
heima í sveit á íslandi. Hann hét
Gunnar, og var 12 ára gamall. Hann
átti 4 systkini, öll yngrí en hann.
Foreldrar hans voru fátækir.
Gunnar langaði mjög til að eignast
reiðbeizli, en ekki sá hann nein tök til
að eignastþað. Fyrir jólin var honum
send Jólabók Æskunnar. Honum þótti
mjög gaman að lesa hana, og síðast
rakst hann á auglýsingu um, að hver,
sem útvegaði flesta nýja kaupendur að
Æskunni, en minnst 40, gæti fengið
reiðbeizli með nýsilfursstöngum í
verðlaun.
Parna sá hann tækifærið; Æsk-
an var ekki komin í sveitina áð-
ur, og var því ekki óhugsandi, að
hann gæti útvegað 40 nýja kaupendur,
ef hann legði kapp á. Hanu byrjaði
strax, og fyrir nýár var hann búinn
að fá 7 kaupendur á næstu bæjum.
Síðar auglýsti hann í samkomuhúsi
sveitarinnar, að hver, sem vildi fá
Æskuna, skyldi skrifa nafn sitt undir
auglýsinguna, eða koma orðum til sín
og senda sér borgunina. Seint um vet-
urinn voru komin 30 nöfn á auglýs-
inguna, en 10 höfðu skrifað honum,
eða sent honum orð, og enn siðar
bættust 3 við. Um vorið þegar kaup-
endur voru alvég hættir að bætast við,
skrifaði hann bréf til afgreiðslunnar
og bað um að senda sér 50 eintök af
Æskunni. Par með sendi hann borgun
fyrirfram. Nokkru seinna fékk hann
Æskuna, sem hann hafði beðið um.
Rétt fyrir nýárið var honum sent
spánnýtt reiðbeizli í verðlaun fyrir
að hafa útvegað Æskunni svo marga
nýja kaupendur. í bréfi, sem hann fékk
með þvi, var honum sagt að sá, sem
næstur honum var, hefði haft 49 kaup-
endur. Sjaldan hafði hann verið glað-
ari en þá, og bezt af öllu var, að hann
hafði unnið fyrir beizlinu sjálfur
Guðjón Guðnason.
(12 ára).
OeeooooocoMOMMeee*oMo««ooo90oO