Æskan - 01.05.1932, Blaðsíða 2
42
Æ S K A N
sÞarna er dálítill lækur, eins og þið sjáið, og á
bökkum hans er vant að vera mikið af allskonar
jurtum um þetta leyti árs. Nú skuium við fyrst
setjast niður hérna undir trjánum og hvíla okkur.
Svo borðum við dálitið af nestinu okkar, eg býst
við, að þið séu orðnar svangar. Siðan farið þið að
leita að jurtum. Eg hefi hérna í töskunni minni
marga miða. Á hverjum miða stendur nafn ein-
hverrar sérstakrar jurtaættar. Þið dragið hver sinn
miða og eigið svo að finna jurt, sem tilheyrir
þeirri ætt, sem skrifuð er á miðann. i3að getur
verið, að þetta verði nokkuð erfitt fyrir sumar
ykkar. En ef þið getið ekki fundið rétta jurt, þá
komið þið bara með einhverja, og við athugum
þær svo allar á eftir. Eftir hálfa klukkustund kalla
eg ykkur saman aftur. Þið megið ekki fara mjög
langt burtu. —
En nú skulum við opna töskurnar«.
f*ær settust niður í grasið undir stórum greni-
trjám. Glóa, Iíaren og Bergljót sálu saman. Þær
töluðu um það sin á milli, hvað þær vildu helzt
draga.
»Eg vildi óska, að eg hitti á körfublómin«, sagði
Bergljót, um leið og hún beit i brauðið sitt. sÞau
eru svo algeng, að enginn vandi er að finna þau«.
»Eg vil fá varablóm«, sagði Glóa. »f*að er lika
vandalaust að finna þau«.
»Mér er nærri því sama, hvað eg hitti á«, sagði
Karen. »Mér þætti mest gaman að geta fundið
einhverja reglulega sjaldgæfa plöntu. Eg hlakka
til þegar kennarinn fer að útskýra það allt á
eftir«.
»Ungfrú Ruud er yndisleg«, sagði Bergljót.
»Finnst ykkur ekki skrítið, að hún skuli ekki
hafa gift sig?« spurði Glóa.
»Hún getur svo sem gert það ennþá«, sagði Karen.
»Uss, hvaða vitleysa«, svaraði Glóa, »hún er
komin yfir þrítugt, svo að hún giftist vist ekki«.
»Eg held það standi á sama, hvort hún er gift
eða ógift«, sagði Bergljót kæruleysislega.
»Já — en það er nú samt gaman að eiga lítil
börn«, skaut Glóa inn i.
»Eg er viss um, að ungfrú Ruud yrði reglulega
góð móðir«, sagði Karen. »I4eyrðu, Glóa! En hvað
þú hefir gott síldarmauk (salat) ofan á brauðinu
þinu. Eigum við að skipta á einni brauðsneið?
Þú skalt fá aðra með kálfskjöti«.
»Já, það vil eg gjarna«, svaraði Glóa. »Og ef
það eru fleiri, sem langar til þess að smakka á
sildarmaukinu, þá hefi eg hér nokkrar brauðsneið-
ar og er fús til að skipta við ykkur.
Telpurnar buðu nú hver annari að skipta með
sér, og er þær höfðu etið nægju sína og gengið frá
leifunum, drógu þær miðana hjá ungfrú Ruud.
Siðan dreifðu þær sér um á lækjarbakkanum og
leituðu að plöntunum í ákafa.
Karen leit á miðann sinn og sá, að þar stóð,
»Skýlublóm«. Hún fór undir eins að hugsa um
hverskonar jurtir það ættu að vera. En svo
skildi hún alll í einu, að það hlaut að vera stóru,
hvítu blómin, sem kölluð voru óðjurtir. Hún fór
að leita þeirra, en sá, að það voru margar teg-
undir. Hún valdi loks eitt, er henni virtist vera
sjaldgæfara og fíngerðara en þau venjulegu.
Bergljót kom með algengt smárablóm og Glóa
með bláklukku, sem hún áleit að tilheyrði körfu-
blómunum, en síðar fekk hún að vita, að það var
klukkublóm.
Þegar ungfrú Ruud sá skýlublóm Iíarenar sagði
hún:
»Það var gaman, þarna hefir þú fundið villta
gulrót. Hún er fremur sjaldgæf hér um slóðir«.
»Er þetta villt gulrót?« spurði Karen hissa.
»Já, litið þið nú á. Mitt á milli hvítu blóm-
anna, eru hérna tvö svört, maður getur einmitt
þekkt þessa jurt á því. Er það ekki skrítið. Það
er eitt af því, sem mann langar til að rannsaka.
Hvernig stendur á því, að þessi tvö blóm eru dökk
og halda áfram að vera það? Væri ekki gaman að
finna orsökina?
»Jú«, svaraði Karen, og augu hennar leiftruðu,
þvi að hún skildi, að ungfrú Ruud var að hugsa
um samtal þeirra frá því fyrr um daginn. Hún
horfði með aðdáun á þessar dökku agnir, sem hún
hafði alls ekki veitt eftirtekt. Þær líktust mest ofur
litlum skordýrum, en voru í raun og veru lítil,
dökk blóm.
Plönturnar voru nú allar vandlega skoðaðar og
síðan látnar niður. Pað átti að pressa þær og
geyma þær í jurtasafni skólans. Að þessu loknu,
hélt telpnahópurinn aftur af stað. Pær stefndu nú
niður á sævarströndina og komust þangað að
stundu liðinni. Og nú voru þær ekki seinar á sér
að fara úr sokkunum. Síðan óðu þær út í bár-
urnar, sem gjálfruðu við ströndina, hlýjar og sól-
glitrandi.
Inni i skóginum stóð dálítið veitingahús. Par
fengu þær sér te með kvöldverðinum. Síðan fóru
þær í ýmsa leiki: Ekkjuleik, héraleik og marga
söngleiki.