Æskan - 01.05.1932, Blaðsíða 4

u
M SK.AN
'®<2®(?X2®(2X2®<2X2>®(2><2>®(2X2>®®^(2X2>®(2X2>®(2X2®(2X2>®(2X2>®(2X2®(2X2®(2X2®(2X2>®(2X2>®(2XM(2X2^^
f
VORSOL
mf
'f______ _i __mf____1___/j ._i__ __
Isp p^1=ÉffÍ^ÍMÍ|^ift^=Íppl^
r x zú c 1 ' ' f7 f f f% % r T r 1 1 r r
Krakk-ar úl kát - ir hopp - a úr koli’ og höll,
Vetr - ar - ins fjöt - ur fell - ur, þá fagn - ar geð.
létt - faett - u lömb-in skopp-a um laut og völl.
Skól - a-hurð aft - ur skell - ur og skrudd-an með.
(V , j L -I'- L f f J Í ^ rif j f -*-]
: f * 1 l.p 1 0 0 r i u
1111 ipillilffílfpiv IHli'ii'talMTl
[ u r u l- i 1 ' k 11 j i
p [ d u
Smal - ar í hlíð-um hó - a sitt hvell - a lag.
Só! - eyj - ar vaxa’ í varp - a og vor - sól skín.
Kveð - ur í loft - i ló - a svo létt - an brag.
Vel - kom-in verf - u, Harp - a, með vor-blóm þín.

t> h
f=t
m

i? \ á Éámm t.
oooootoeooooooaiottiiioeottooiiiMHMAttooooiiMoootoetoooooooooMoiKtiooooi
0 O O 0 o •
&(2X2® (2X2® (2X2® (2X2® (2X2® (2>(2X2® <2X2® (2X2® (2X2® (2X2® (2X2®G
GOÐI MAÐURINN
ÆFINTVRI EFTIR CARL EWALD
FRÍÐA HALLGRÍMS ÞVDDI

Niöurlag.
®®®®®®®®®®®®e
Hann dó nú samt sem áður ekki strax, en hann
varð alltaf svengri. Loksins stóð hann upp, gekk
að skáp, sem var í stofunni og tók þaðan yndis-
legt, rautt epli, sem hann hafði geymt allan vet-
urinn.
»Þetta get eg þó borðað«, sagði hann.
En varla hafði hann snert það með tönnunum,
þegar hann heyrði eplið andvarpa og stynja.
»ójá, ójá«, sagði það. »Eg vissi alltaf að svona
myndi fara. Eg vissi það allt frá þvi að ræningj-
arnir rifu mig af trénu. Nú verð eg etinn og fræj-
unum mínum hent í kolakörfuna i staðinn fyrir
að fara í indælu svörtu moldina. Upp af þeim
spretta aldrei eplatré«.
Maðurinn missti eplið, og það valt eftir gólíinu,
hann sat stundarkorn og horfði á það.
Svo heyrði hann þrusk út við gluggann, og
leit upp.
Það var kisa, sem hafði stokkið upp í glugga-
kistuna.
Hún settist þar nú makindalega og sneri skott-
inu um lappirnar, og leit illgirnislega til mannsins.
»Jæja«, sagði hún. »Hvernig gengur það? Hefir
þú fengið nokkurn mat?«
»ónei«, sagði maðurinn.
»Bjálfi«, sagði kisa.
»Eg hefi ekki krafta til að kasla neinu í þig«,
sagði maðurinn.
»Nei«, sagði kisa. »Það hefir þú ekki. Það verð-
ur ekki langt þangað til að þú deyr úr hungri.
Þú ert það mesta fífl, sem nokkurn tíma hefir
stigið fæti á þessa jörð.
Af hverju gerir þú þig svona heimskan? Lifðu
eins og Guð hefir gefið þér vit til. Hugsa þú um
að bjarga þér og skiptu þér ekki af öðrum.
Mýsnar éta flesk, þegar þær geta náð í það. Kött-
urinn étur mýsnar, ef hann nær þeim. Lifið er
strið og barátta og ekkert annað«.
Maðurinn horfði um stund á kisu, svo stökk
hann á fætur opnaði eldhúsdyrnar og kallaði:
»Anna — Annax— flýttu þér að búa til mið-
degismatinn minn — eg er að deyja úr hungri.
Fyrst vil eg fá radísur — svo flesk — því næst
kjúklinga eins og í gær — og auðvitað salat með
— og á eftir vil eg fá reglulega mikið af jarðar-
berjum — flýttu þér nú, Annal«
Þegar hann hafði þetta mælt, tók hann eplið
upp af gólfinu og át það í tveimur munnbitum.
Kjörnunum kastaði hann í kisu og hitti beint í
nefið á henni, svo að hún fekk hnerra og flýtti
sér burt eins og fætur toguðu.