Æskan - 01.06.1932, Blaðsíða 2

50
ÆSK AN
Aumingja Karen. v
Eftir Hellen Hempel. i
Framhald.
»Marta bleksletta«, sagði Karen, því að hún reiddist.
Og þegar hún kom inn í skólastofuna, hrópaði hún.
»Vitið þið, að Marta var kölluð bleksletta í hin-
um skólanum, af því að hún skrökvaði að kenn-
aranum, og það var út af blekklessu«.
Iíaren var viti sínu fjær af reiði. Hún vissi, að
hún varð að reyna að standa Mörtu á sporði og
berjast við hana, ef hún átti að fá að vera í friði.
Félagar þeirra urðu svo að dæma þeirra á milli.
Marta greip pennastokkinn sinn og henti í Karenu
og hitti hana í andlitið. En í sama vetfangi flaug
Karen á Mörtu.
Þá opnuðust dyrnar og kennarinn stóð í gættinni.
Hún var alveg höggdofa af undrun.
»Ert það þú, Karen, sem ræðst á hana gömlu
skólasystur þína? Það er sannarlega ekki líkt þér.
Hvað hefir annars gengið á?« spurði hún og sneri
sér að hinum telpunum.
Karen hafði sezt niður í sæti sitt og var farin að
gráta. Hún byrgði andlitið í höndum sér. Hinar
telpurnar sátu þegjandi.
»Vill engin ykkar svara mér?« sagði kennslukonan-
»Hvers vegna sló Karen Mörtu? Kristín, þú getur
sagt mér það«, bætti hún við og sneri sér að stórri
telpu ljóshærðri.
»Eg veit það ekki vel«, svaraði Kristín. »Þær
voru víst orðnar ósáttar, áður en þær komu inn«.
»Út af hverju urðuð þið ósáttar?« spurði ungfrú
Ruud og leit til Mörtu. Karen hélt áfram að gráta,
svo að þýðingarlaust var að spyrja hana.
»Hún skammaði mig, og svo fleygði eg penna-
stokknum mínum í hana«, sagði Marta i hálfum
hljóðum. En þegar hún sá, hve kennslukonan varð
gremjuleg á svipinn, bætti hún við þrjózkulega^
»Hún er reið við mig, af því að eg hefi sagt frá
þvi, að mamma bennar hét Vitlausa-Olga og var
mesta fyllisvín- og Karen gekk sjálf í strákafötum
og sníkti — þetta er alveg dagsatt«.
»t*að er lygi«, hrópaði Karen og eldur brann úr
augum hennar. »E*að var ekki mamma min! Hún
var aðeins stjúpa min«.
»Nú jæja, það er nú sama, og — — — «.
»Hægan, það er nóg komið« greip kennslukonan
fram í. »Nú byrjum við á mannkynssögunni. En
þegar tímarnir eru búnir, langar mig til að tala
við þig, Karen. Getur þú ekki komið heim til min
klukkan fjögur?«
»Jú« hvíslaði Karen. Hún var nú orðin rólegri,
en fól samt enn þá andlitið í höndum sér. Hún
sárskammaðist sín fyrir að hafa verið svona æst,
og óttaðist, að kennslukonan yrði reið við sig og
ávítaði sig.
Á heimleiðinni sagði Bergljót: íÚað er ljóta stelp-
an, þessi Marta. Hún er bæði leiðinleg og illgjörn.
Kviðirðu fyrir að fara til ungfrú Ruud?«
»ó, nei — en mér þykir svo leiðinlegt, að hún
skyldi komast að því, að eg var í drengjafötum«.
»Það er von, að þér leiðist það. Það er ekkert
gaman fyrir mig heldur«, sagði Bergljót, án þess
að hugsa út í, hve orð hennar voru særandi fyrir
Karenu.
»Nei«, svaraði Karen hrygg. Hún fór að hugsa
um, að vel gæti verið að frú Hólm þætti líka
skömm að því, að þetta hafði komizt upp.
Meðan þær borðuðu miðdegisverð, sagði Bergljót
móður sinni frá öllu, sem við hafði borið í
skólanum.
»Það er reglulega leiðinlegt fyrir mig líka«, sagði
hún að Iokum. Karen er fóstursystir mín, og svo
stríða stelpurnar mér náttúrlega á því, að hún hafi
verið í strákafötum«.
»Þú ættir að skammast þín, Bergljót, að tala
svona óvingjarnlega«, sagði móðir hennar. »Hugs-
aðu um Karenu. Eg álít nú reyndar, Karen mín,
að þú hafir ekki getað hagað þér öðru vísi. Og
sannaðu til, þú færð að vera í friði fyrir Mörtu
eftir þetta. Telpurnar munu brátt komast að raun
um, að hún er ekki góð stúlka, en þú hefir ekkert
gert, sem þú þarft að skammast þín fyrir«.
Karen var mjög þakklát frú Holm fyrir þessi orð,
og henni var miklu léttara í skapi, þegar hún lagði
af stað að heimsækja kennslukonuna. Hún tók vel
á móti Karenu, og þær töluðu lengi samaD. Karen
sagði frá öllu um stjúpu sína, drengjafötin, kjallara
bakarans, þar sem hún hafði sofið, og dvölina á
Sandi. Þegar kennslukonan hafði heyrt þetta allt,
kyssti hún Karenu á kinnina og mælti:
»Aumingja barn, en hvað þú hefir verið dugleg.
Eg held nú samt, að það þýði ekkert að ávíta
Mörtu. Hún yrði þér aðeins ennþá verri. En komdu
til mín, þegar eitthvað amar að þér. Og bíddu nú
við! Eg á hérna bækur, sem eg ætla að gefa þér.
Þær eru um líf skordýranna, eftir franskan náttúru-
fræðing, sem Fabre hét. Hann var bláfátækur,
meðan hann var ungur. En alla æfi var hann að
safna fróðleik um skordýrin- og loks varð hann
frægur, og bækur hans hafa verið þýddar á mörg
tungumál.
Karen gat varla trúað sínum eigin augum, er hún
sá, að ungfrú Rund tók þrjár fallegar bækur út úr