Æskan - 01.06.1932, Blaðsíða 3

bókaskápnum. Hún opnaði bækurnar og sýndi
henni myndirnar, og á meðan Iíaren skoðaði þær,
hitaði hún handa henni súkkulaði,
Karen gleymdi brátt öllu mótlæti við öll þessi
gæði. Hún fór að hugsa um framtíðina, því að
ungfrú Rund sagði að síðustu, að hún skyldi lána
henni peninga, ef á þyrfti að halda, svo að hún
gæti haldið áfram að læra.
Daginn eftir sagði Bergljót frá þvi í skólanun^
sigri hrósandi, að Karen hefði fengið súkkulaði bjá
kennaranum og þrjár bækur að gjöf, og frá þeim
degi urðu flestar telpurnar aftur vingjarnlegar við
Karenu. Þær beygðu sig fyrir dómi kennslukonunn-
ar, því að þær vissu, að hún var réttlát í dómum.
Haustið var óvenju kalt þetta árið. Eitt kvöld
kvartaði frú Holm um að hún væri lasin, og um
nóttina fekk hún hita. Morguninn eftir símaði
Karen eftir lækni. Þær Bergljót og Ivaren fóru
hvorug í skólann, þær þurftu bæði að sækja meðul,
búa til matinn o. fl.
Læknirinn áleit, að frú Holm hefði orðið innkulsa
og lét hana hafa hóstameðal. Bergljót og Karen
hjúkruðu benni með mestu nærgætni og umhyggju,
eftir því sem þær höfðu vit á. Þær voru báðar
hræddar og kvíðafullar. Undir kvöldið óx hitinn,
og sjúklingurinn fór að tala óráð. Telpurnar lögðu
stöðugt nýja og nýja bakstra við enni hennar, en
að lokum sagði Karen:
»Eg held, að við verðum að hringja til læknisins
aftur«.
»Eigum við ekki að spyrja mömmu um það?«
svaraði Bergljót óttaslegin.
»Hún er alltof veik til þess að geta svarað því«,
sagði Karen.
»Ætli það væri ekki rétt að tala við ömmu fyrst?«
spurði Bergljót.
»Nei, við megum ekki hræða ömmu undir nótt-
ina, hún getur hvort sem er ekki komið hingað«,
sagði Karen ákveðin. Hún símaði til læknisins, en
hann var þá ekki heima. Þá reyndi hún við annan
lækni, en það fór á sömu leið.
Frú Holm stundi þungt og bylti sé í rúminu.
Hún var rauð og brennheit í andliti. Telpurnar
horfðu örvæntingarfullar hvor á aðra og vissu
ekki, hvað þær áttu að gera. Én allt í einu datt
Karenu ráð í hug, og hún hvislaði að Bergljótu:
»Eg skrepp til ungfrú Ruud, þér er óhætt að
vera ein, rétt á meðan«.
»Já«, svaraði Bergljót og kinkaði kolli. — En
hvað það var gott, að Karen skyldi vera hjá þeim
núnal Hún var svo miklu hyggnari og úrræðabetri
heldur en hún sjálf. Hún var viss um, að ungfrú
Ruud mundi koma á augabragði, ef hún væri heima,
§í
svo það var áreiðanlega bezta ráð, sem þeim gat
dottið í hug.
Það leið heldur ekki á löngu, þar til hún heyrði
til þeirra í forstofunni. Þegar ungfrú Ruud sá, hve
frú Holm var veik, náði hún undir eins í lækn-
inn sinn, sem var kvenlæknir og mjög góður og
viðfeldinn. Læknirinn sagði, að frú Holm væri með
lungnabólgu, og þegar hann heyrði, að enginn væri
á heimilinu, til þess að hjúkra henni, nema tvær
telpur ellefu vetra gamlar, þá sagði hann, að sjúk-
lingurinn yrði tafarlaust að fara i sjúkrahús, til þess
að fá nauðsynlega hjúkrun.
Hálfri klukkustund siðar stóðu báðar telpurnar
á gangstétlinni, fyrir utan húsið, og horfðu á eftir
sjúkrabílnum, sem ók burt með frú Holm til sjúkra-
hússins.
Þær grétu báðar sáran, en ungfrú Ruud hug-
hreysti þær. Hún var hjá þeim, þangað til þær voru
báðar háttaðar og sofnaðar. Hún lofaði að síma til
sjúkrahússins, undir eins og hún kæmi á fætur
morguninn eftir,og fá vitneskju um, hvernig mömmu
þeirra liði. Hún sagði, að bezt væri fyrir þær að
koma i skólann, þá hefðu þær minni tíma til að
vera áhyggjufullar.
Snemma næsta morgun fóru þær lil ömmu og
sögðu henni, hvað við hafði borið. Hún grét og
kveinaði, en kom þó telpunum af stað i skólann í
tæka tíð. Hún sagði, að þær gætu búið til matinn
og borðað hjá sér, meðan mamma þeirra lægi veik.
Þegar i skólann kom sagði kennslukonan þeim,
að hún væri búin að tala við lækninn. Hafði hann
sagt, að sjúklingurinn svæfi nú rólega, en hefði
mikinn hita. Telpurnar urðu glaðar og héldu að
hættan væri afstaðin, og ungfrú Ruud lét þær standa
i þeirri trú, þótt hún vissi, að svo var ekki.
»Amma! Nú er mamma betri, hún svaf rólega
í morgun«, hrópaði Bergljót, þegar þær komu inn
úr dyrunum til ömmu, um hádegið.
»Guði sé lof, þá hefir hún það vonandi af«,
sagði gamla konan. Hún hné niður á stól og grét
gleðitárum.
Þannig liðu nokkrir dagar.
Telpurnar fengu að koma til sjúklingsins örstutta
stund á hverjum degi. En mamma var alltaf svo
þreytt og brosti svo undarlega. Bergljót furðaði sig
á því, að hún skyldi ekki spyrja eftir ömmu, og
hvernig þeim öllum liði. En Karen þóttist sjá það
á augum hennar, að hún mundi vera svo veik, að
hún gæti ekki spurt.
Hún talaði ekki um þetta við Bergljótu, en hún
var ósköp hrædd um að frú Holm mundi deyja.
• O ooOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOoo•.