Æskan - 01.10.1932, Blaðsíða 2

82
ÆSKAN
/ Aumingja Karen.
Eftir Hellen Hempel.
Framhald. ®-v*~
»Sjáum til! þú ert dugleg telpa, sem tekur vel
eftir«, sagði hann vingjarnlega.
»F*að var Bergljót, sem tók eftir því, að kertið
var svona fallegt«.
»Bergljót. Hver er það?«
»Bergljót er vinstúlka mín«.
»Hvernig gat hún séð það? Hún var þó ekki með
þér í kjallaranum, eða hvað?«
»Nei, en eg stakk kertinu í vasa minn. og þegar
eg kom heim til Bergljótar, tók hún undir eins
eftir því«.
»Nú, þú tókst kertið með þér. Hvað varð svo
af því?«
»Bergljót bað mig að gefa sér það, og það geiði
eg«.
»Sá móðir Bergljótar kertið einnig?«
»Já hún spurði mig, hvar eg hefði fengið það,
og eg sagðist hafa fundið það í kjallara«,
»Hversvegna sagðir þú henni ekki, að bakarinn
hefði ætlað að kveikja í?«
»Hún hafði ekki hugmynd um, að eg svaf í
kjallaranum og mér þótti svo leiðinlegt, að mæðg-
urnar kæmust að því*.
»t*að var satt. Eg skil það vel, enga lilla telpu
mundi hafa langað til að segja frá því. En hvað
ætlaði Bergljót að gera við kertið? hélt maðurinn
áfram.
»Bergljót spurði mömmu sina, hvort hún mætti
ekki kveikja á kertinu, en frú Holm sagði, að bezt
væri að geyma þetta fallega kerti til jólanna, og
hafa það í jólatréstoppinn.
»Já einmitt, það er skiljanlegt, þegar kertið var
svona fallegt með gylltum rósum. Gerði Bergljót
þetta?«
»Já, hún lét það niður í litlu kistuna sina«.
»Hún á það, ef til vill, ennþá?«
»Já, það hugsa eg. Kistan, með öllu dótinu hennar
í, var flutt til ömmu«.
»F*að var ágætt. Þakka þér nú kærlega fyrir allar
upplýsingarnar. Jæja! Nú sjáum við til, hvort ekki
verður hægt að láta Pétur lausan, strax á morgun.
En eg ætla að biðja ykkur að minnast ekki á
þetta mál við nokkurn mann, fyrst um sinn, hvorki
um kertið eða annað«.
Ungfrú Ruud lofaði því. Hún skýrði lögreglu-
manni frá heimilisfangi gömlu frú Holm. Síðan
kvöddu þær Karen og héldu heimleiðis.
»Þetta var góður maður«, sagði Karen, er þær
komu út á götuna. En eg var nú samt dauðhrædd
við hann í fyrstunni«.
»Eg sá það á þér. — Það var sannarlega heppni
fyrir Pétur litla, að þú svafst í kjallaranum. Er það
ekki merkilegt, hve þetta getur orðið þýðingar-
mikið fyrir líf hans. Hann hefði, ef til vill, verið
dæmdur til þess að sitja lengi í fangelsi og taka út
hegningu, og hver veit, hvernig þá hefði farið fyrir
honum. En nú skulum við koma hérna inn og
og kaupa okkur kökur með kaffinu. Eg held, að
okkur veiti ekki af þvi, að fá einhverja hressingu
eftir þetta allt«.
Daginn eftir, þegar Karen kom í skólann, kom
Bergljót hlaupandi á móti henni og sagði! »Hugsaðu
þér, Karen! Það kom lögregluþjónn til okkar
ömmu í gærkvöldi. Hann sótti fallega kertið, sem
þú gafst mér einu sinni. Amma varð dauðhrædd.
Hún hélt, að eitthvað hefði komið fyrir þig. — En
lögregluþjónninn sagði, að þú hefðir gert þeim
mikinn greiða með þvi að vísa þeim á kertið. Og
svo sagði hann, að við mæltum, fyrir alla muni,
ekki tala um þetta við nokkurn mann. En eg er
forvitin. Hvaða greiða gazt þú gert lögreglunni með
þessu?«
»Það er nokkuð, sem við mamma höfum lofað
að segja engum, en mamma segir, að það muni
koma í blöðunum«.
»Amma kaupir ekkert blað. Góða, þú mátt til
að geyma blöðin, ef eitthvað verður í þeim um
þig, og lána okkur þau. Þá get eg lesið það fyrir
ömmu.
Það stóð heima. Þetta sama kvöld voru frásagnir
um eldsvoðann í blöðunum. Smidt bakari hafði
verið handtekinn þá um morguninn. Hann var
yfirheyrður og hafði meðgengið, er hann sá kertið
og heyrði um frásögn litlu stúlkunnar. í blöðunum
stóð með feitu letri:
»Meira um brunann í Klausturgötu« Og neðan
undir stóð: Lftil, foreldralaus telpa frelsar ungan
mann frá óverðskuldaðri hegningu«.
Siðan kom öll frásagan, og var Karen nafngreind
og allir þeir, er voru riðnir við málið.
Gamla frú Holm varð mjög hrærð, er hún heyrði
þessa frásögu. Og næsta dag var mikið um að
vera í skólanum. Nú þótti engum það skömm fyrir
Karenu, að hafa átt við svo bág kjör að búa. Nei,
nú var það orðið að æfintýri, sem stóð í öllum
dagblöðum, þar var sagt frá litlu telpunni dökkeygu,
sem hafði barizt svo djarflega gegn fátækt og hætt-
um og var nú komin í góðra manna hendur, að
lokum.
Marta iðraðist þess, að hún hafði reynt að gera