Æskan - 01.11.1932, Blaðsíða 4

92
ÆSKAN
Móðurdagurinn
Það var einu sinni maður, sem dvaldi langt
fjærri ættjörð sinni. Ungur hafði hann farið til
Vesturheims að leita gæfunnar. Hann hafði barizt
áfram og að lokum fundið það, sem hann eitt
sinn áleit vera undirstöðu hamingjunnar. Hann
hafði eignazt töluverð auðæfi, konu og tvö efqileg
börn. Hann hafði líka komizt til valda og metorða,
var orðinn borgarstjóri í borg sinni — og samt
var hann ekki alls kostar hamingjusamur. t*að
kom fyrir, að hann fann til nagandi sársauka í
hjartastað, einkum á kvöldin, er hann sat i hlýju
og björtu stofunni sinni og konan hans var að
sinna börnunum og svæfa þau.
t*á fór hann að hugsa um bernsku sína. Hann
sat við hlið móður sinnar við kringlótta borðið i
stofunni heima. Og andspænis honum sat litla
systir hans. t*au voru bæði að reikna dæmin sín,
undir skólann daginn eftir. Og dæmin voru nokkuð
erfið, en með aðstoð mömmu tókst þó að reikna
þau. Það bar
ekki sjaldan við,
að þau fengu
( beztu einkunn í
vitnisburða bæk-
urnar sínar, og
að réttu lagi hefði
mamma átt að
fá einhvern hluta
af öllum þessum
háu einkunnum.
En mamma átti
enga einkunna-
bók, og auk þess
var það hvorki
einkunnir né
hrós, sem hún
sóttist eftir. Hún
var ánægð, ef
litlu börnunum
hennar gekk vel
— og leið vel.
Hamingja þeirra
var það eina,
sem hún þráði.
Þannig hafði
það jafnan verið,
frá því hann
fyrst mundi eftir
sér, og þannig
hélt það áfram
að vera, þótt börnin stækkuðu og árin fjölguðu,
þótt þau færu í skóla, fermdust og kæmust upp.
Þetta var maðurinn að hugsa um, meðan kona
hans þvoði börnunum og háttaði þau. Maðurinn,
sem fór að heiman, til þess að leita gæfunnar,
hugsaði um gömlu móður sína og æskustöðvarnar
heima, í hinni hljóðu kyrrð kvöldsins.
Svona hafði hún einmitt setið með hann í kjöltu
sér, afklætt hann og fært hann í hlýja náttkjólinn.
Hún hafði hvíslað nafn hans, kysst á enni hans og
sungið sömu lögin og kvæðin, sem konan hans
var nú að syngja við litlu börnin þeirra.
Höfuð hans hneig hægt niður á brjóstið. Hann
þóttist heyra aðra rödd, sem hann þekkti vel, þó
að langt væri síðan hann hafði heyrt hana. Lágt
— og titrandi af niðurbældum gráti — hvíslaði
röddin þessi orð:
»Yertu sæll, elsku drengurinn minn. Guð gefi að
þér vegni nú reglulega vel. Vertu sæll — og lof-
aðu mér því, að þú gleymir aldrei henni gömlu
mömmu þinni.
Mörg ár voru liðin, siðan hann heyrði þessi orð
og sá móður sína standa á bryggjunni og veifa til
sín í kveðjuskyni.
Hún hafði ekki beðið um nein laun, fyrir allt
það, sem hún hafði fyrir hann gert — aðeins þetta
eina, að hann gleymdi henni ekki.
En margir gleyma móður sinni, þegar þeir
stækka og fara út í heiminn. Þessi maður hafði
stundum gert það líka. En nú hugsaði hann sér, að
það skyldi verða öðru vísi.