Æskan - 15.12.1932, Blaðsíða 12

6
.tÓLABLAÐ ÆSKUMNAR
1932
^OOOflOMMOOOOOOO^
oooSoooooqooqooc
)00O«
5 o O O I
»oo0oO°000
I O 8 O O o o£Z\ O
o
JÓLALJÓÐ
Eftir Richard Beck
Hringið klukkur hljómi blíðuni
lijörtum jrið og Ijós í sál;
hvern, þann höfgir harmar lýja,
huggi gkkar tónamál.
O o o
00
O 00
O o o
O o o
°ó 0
o
§oo°°
Yfir foldu feigðarhvíla
fegurð vorsins breiðið þið;
sumarhlýjar himin-raddir
hegra má í gkkar klið.
Út við strendur, e/st i dölum
ómar jóla sigur-mál.
Hringið klukkur hljómi bliðum
hjörtum frið og Ijós í sál.
OO o
OO o
O o o
O OO
■ o
JO O o o o o «
,ooo0o
> O o o °°
00000000000000000°\
'OOOOOOOMIMOOOO
>°°oooo8
Ofur hljóðlega reis Helga upp og klæddi sig.
Síðan kveikti hún upp eld og setti upp ketilinn
og fór að öllu jafn hljóðlega.
Og er stjúpa hennar reis upp geispandi, að
stundu liðinni, og bjó sig til að klæða sig og vekja
mann sinn og börnin, þá logaði eldurinn glalt á
arni, borðið var dúkað og á því stóðu kaffibollar
og grautardiskar.
Húsfreyja leit óvenju glaðlega fraraan í Helgu.
»það er merkilegt, hverju strangt uppeldi getur
komið til vegar«, hugsaði hún með sér. »Eg held,
að mér ætli að takast, að gera mann úr stelpunnicc.
En Óli sagði við Helgu, þegar þau voru lögð af
stað í skólann:
»Eg skil ekkert í því, hve allt er jólalegt i dag!
Mér fannst þetta strax, er eg vaknaði í morgun
og sá þig vera að bera á borðið. Svo ert þú ekki
heldur sjálfri þér lík í dag. Það er alveg eins og
að þú búir yfir einhverju skemmtilegu leyndar-
máli. Hvað er það?«
»Já«, svaraði Helga. »Eg skal segja þér það ein-
hvern tima seinna, þegar við erum tvö ein.
* +
♦
Pað eru nú liðin rnörg ár, siðan þau Ólafur og
Helga urðu fullvaxin.
Helga hefir í raun og veru orðið ein af þessum
sólskinsmanneskjum, eins og hana langaði svo mjög
til að verða.
Hún vinnur nú meðal margra og fátækra barna,
og hún er sólin í lífi þeirra að mörgu leyti.
Hún segir sjálf, að þessi draumur hafi mest
hjálpað sér til þess að verða það, sem hún er.
Og það er án efa alveg satt.
?o”0OOoo0ooOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO»00°OJo0/
ÁLFADANSIN N
Ragnheiður Jónsdóftir þýddi úr sænsku
Sólin var nýgengin til viðar. Húmið seig yfir
hljótt og mjúklega og vafði skógivaxnar hlíðarnar
í faðm sinn. Öðru hvoru gægðist ofurlítil álfastúlka
út úr stórum steini, þar sem hún átti heima, hjá
pabba sínum og mömmu og mörgum systrum.
Hún var að gá að, hvort tunglið væri ekki
komið upp. Henni fannst það láta bíða óvenju lengi
eftir sér í kvöld, en það var nú líklega af því, að
hún vissi, að þegar tunglið var komið i hádegis-
stað, þá átti hún að fá að fara á dansleik hjá
álfakónginum niðri í dalnum.
Álfakóngurinn hafði misst drottningu sína í fyrra,
og nú var hvíslast á um, að hann mundi ætla að
fara að giftast aftur. Allir álfar, á tólf mílna svæði,
voru boðnir í veizluna, og það var staðhæft, að í
kvöld ætlaði hann að velja sér drottningu úr
álfameyjahópnum. Og auðvitað átti sú að verða
drottning, sem dansaði bezt.
Pegar lilla álfamærin, sem stóð við steininn sinn
uppi í hliðinni, hugsaði um fagra álfakonunginn,
hoppaði í henni hjartað.
Skyldi nú álfakóngurinn velja hana? Siðast,
þegar hann sá hana dansa, þá horfði hann lengi
á hana, og sendi henni loks koss á fingrinum.
Meðan hún stóð þarna og var að skima eftir
tunglinu og hugsa um álfakónginn, hélt hún hurð-
inni opinni, svo að það varð gustur og súgur alla
leið inn í stofu. Eldurinn á arninum blossaði og
slæðurnar, sem systurnar voru að strjúka og snyrla
til fyrir dansleikinn, sveiíluðust og slógust til.
— »Hverslags opingátt er þetta?« kallaði álfa-
mamma önug. Hún var að keppast við að fægja
silfurlampann. — »Þú gerir slæðurnar ónýtar,
stelpa!«