Æskan - 15.12.1932, Blaðsíða 13

1932
JÓLABLAÐ ÆSKUNNAR
7
Álfamærin hrökk við, skellti aftur hurðinni og
tók aftur til við slæðuna sína. Hún teygði hana
undur varlega, strauk hana og sléttaði, og hugsaði
um, hversu vel hún mundi fara sér. Eflir augna-
blik mátti hún til að líta út aftur að gá að tungl-
inu. Hún opnaði bara svolitla rifu. Nei, tunglið
var enn ekki komið upp.
Svo fór hún aftur að strjúka slæðuna. En hún
hélzt ekki við það nema fáar minútur, þá mátti
hún til að líta út. Nei — skol Þarna var gul rönd
að lyftast yfir skógarbrúnina.
»Tunglið er komið uppl Það er komið uppl«
hrópaði hún og klappaði saman lófunum. En
í sama bili 'heyrði hún óp og ys inni í stein-
inum.
»Slæðan, slæðan!« æptu álfameyjarnar, hver í
kapp við aðra.
Litla álfamærin flýtti sér inn, og sá, að þær
stóðu kringum arininn. Ein slæðan hafði í gust-
inum, þegar hún opnaði dyrnar, slegist í eldinn
og fuðrað upp. Askan lá framan við eldstóna.
Það var slæðan hennar sjálfrarl
öÞetta var rétt mátulegt handa þér«, sagði álfa-
mamma. »t*að kann ekki góðri lukku að stýra að
steðja þetta út og inn og hoppa og hia í staðinn
fyrir að gera sitt verk. Það hefnir sínl Nú geturðu
ekki farið í veizluna, stelpan þínI«
Litlu álfameynni fannst hjartað hætta að slá,
svo mikið varð henni um. En svo náði hún sér,
því að hún var lika snarráð og dugleg. Hún hljóp
sem fætur toguðu lil nágrannanna, til þess að vita,
hvort enginn ætlaði að vera kyrr heima, svo að
hún gæti lánað slæðu.
Þvi það var nú ekki um að tala, i veizluna varð
hún að fara, og slæðu varð hún að fá.
En grannkonurnar hristu höfuðin. »Hvað hugs-
arðu!« sögðu þær. »Heldurðu, að nokkur fari að
sitja af sér aðra eins veizlu og þessa, og vera
heima?«. Nei, mikil ósköp. Þær ætluðu allar, hver
einasta, að reyna að vinna hylli kóngsins.
Þá leitaði hún uppi kóngulærnar, sem lágu og
sváfu milli greinanna.
»Góðu, góðu kóngulær«, sagði hún. »Vefið i
snatri handa mér slæðu, og eg skal í staðinn gefa
ykkur alla mína gimsteina og perlurnar úr kórón-
unni minni«.
En kóngulærnar geispuðu aðeins og veltu sér á
hina hliðina. — »Ertu frá þér?« sögðu þær. —
»Heldurðu, að við séum göldróttar?« Og svo fóru
þær aftur að sofa.
Þá fór hún aftur heim í steininn sinn, og greiddi
gullna, mjúka hárið, sem var svo mikið, að það
hrundi um hana alla og niður á tær. Og hún
sveipaði því um sig eins og gullnu skýi, setti á
sig kórónuna og fór svo til mömmu sinnar, og bað
hana feimin og hikandi:
»Elsku góða mamma, má eg ekki hafa hárið
mitt fyrir slæðu? Sjáðu! Það er létt og bylgjast
alveg eins og slæða!« Og tárin stóðu i augum
hennar, því að þetta var siðasta vonin.
En álfameyjarnar skelltu allar upp yfir sig. —
Nei, hafði nú nokkur heyrt annað eins! Álfamær
að dansa slæðulaus! Það var nú blátt áfram ósið-
legt! Eiginlega sama og að vera allsnakin! Og svo
svifu allar hinar álfameyjarnar út. Vesalings ein-
stæðingurinn litli fylgdi þeim eftir út í dyrnar og
horfði á eftir þeim, þar sem þær liðu eins og léltir
skýhnoðrar niður eftir dalnum. Slæðurnar bylgj-
uðust og blöktu, og kórónurnar blikuðu i tungls-
ljósinu. Það var yndislega fagurt.
En litla álfamærin tók höndum fyrir andlit sér
og grét. Þetta var svo óbærilega napurt, að hún
skyldi verða að sitja heima, einmitt hún, sem
hefði getað dansað bezt allra fyrir álfakónginn.
Hún, sem hefði lyft sér, eins og á hvítum vængj-
um. Hún, sem hefði hnigið eins og bylgja við
ströndu. Hún, sem hefði svifið fram hjá honum
eins og tunglsgeisli.
Og þarna uppi á himninum skein tunglið, sem
hún hafði þráð svo inuilega. Æ! hvers vegna skein
það svo glatl?
En þó að hún væri sárhrygg, þá gat hún ekki
staðizt töfra tunglsins. Það gerði allan dalinn eins
og skínandi dansgólf og seiddi hana út. Hún ætl-
aði að reyna að dansa burt sorg sina.
Og i stað slæðu greiddi hún úr gullna hárinu
sinu og sveipaði því um sig. Svo dansaði hún
af stað, yfir móa og mela, yfir holt og hæðir, alla
leið yfir til mylnunnar, þar sem áin niðaði og
rauða húsið malarans stóð svo kyrrlátlega rétt hjá.
Perutré skyggði á annan gaflgluggann á húsinu.
1 gegnum hinn, sem var opinn, glampaði tungls-
ljósið. Litlu álfameyna langaði til að vita, hvað
væri inni í herberginu. Hún kunni þá list, að geta
svifið á tunglsgeislunum, og hún hóf sig upp og
sveif með þeim inn i herbergið.
Þar lá malaradóttirin fagra og svaf með hönd
undir vanganum, en allt í kringum hana lágu
prýðilega gerð föt. Blár, gullsaumaður kjóll hékk
á stólbrikinni, og þar var líka hvit treyja og rós-
óttur brjóstadúkur. Rauðir, snotrir skór stóðu
undir rúminu og á dragkistunni lá þunga brúðar-
kórónan, því að næsta dag ætlaði malaradóttirin
að giftast. En það, sem litlu álfameynni varð star-
sýnast á, var skinandi hvíta brúðarslæðan, sem lá