Æskan - 15.12.1932, Blaðsíða 15
1932
JÓLABLAÐ ÆSKUNNAR
9
gott barn með hönd undir vanga, þangað til sólin
var komin hátt á loft. F*á kom móðir hennar inn
i herbergið og fór að búa hana í brúðarskartið.
Hún lét á hana rauðu skóna og færði hana í
kjólinn, og að því búnu leit hún allt i kringum
sig. »Hvar var brúðarslæðan?« Þá fyi'st mundi
malaradóttirin eftir þvi, sem við hafði boi’ið um
nóttina og varð dauðhrædd. Hafði álfamærin ekki
haldið lofoi’ð sitt og skilað henni aftur? En hún
þorði ekki að hafa oi'ð á þessu, því að það er
varasamt að tala illa um álfa. Þær leituðu í her-
berginu og þær leituðu í öllu húsinu.
Hestarnir stöppuðu úti fyrii’, og boðsfólkið var
farið að ókyrrast í anddyrinu, en ekki fannst
brúðaislæðan.
Allt í einu hljóp malaradóttiiin að glugganum.
Æ! hún hafði lokað honum, þegar hún hoppaði
inn, og álfamærin hafði ekki getað opnað hann.
Og það stóð heinxa. Þarna hékk slæðan á glugga-
póstinum. En mikil hörmung var að sjá hana!
Óhrein og vot var lnin, alveg eins og drusla.
»Hvað þú getur veiið hii’ðulaus«, sagði mamma
hennar, þegar hún sá þetta. »Þú hefir látið fallegu
slæðuna fjúka út um gluggann«, og hún setti hana
blauta og þunga á höfuð dóttur sinuar, því að
betri var ill slæða en engin, og svo var haldið af
stað til kirkjunnar.
En litlu malaradótturinni lá við að gráta, þar
sem hún sal á hvíla hestinum sínum, því að það
var ævarandi smán, að bei'a svo óveglega brúðai’-
slæðu.
Við kirkjuna kom brúðguminn til móts við hana.
Ilann tók innilega í hönd henni og sagði: »1 guðs
friði«. Svo tók hann að stai'a á hana.
»Nú skammast liann sin fyrir mig«, hugsaði
malaradóttirin og ýmist roðnaði eða fölnaði. En
hann lyfti upp brúðarslæðunni og hrópaði upp
yfir sig: »Hvað þú ert fögur!« og allir hinir hróp-
uðu sem með einum munni: »Nei, sjáið, sjáið!«
Hún liélt, að fólkið væri að draga dár að hcnni,
og sneri sér undan, en þegar það hætti ekki að
undi-ast, þá gat hún ekki stillt sig um að líta á
slæðuna, og þá sá hún að þetta var ekkert háð.
Slæðan var þung eins og áðui', en það var ekki
af því, að hún væri lengur vol af daggardropum.
Þeir höfðu breytzt i skinandi pei'lur og dýrindis
gimsteina.
Álfamærin hafði haldið loforð sitt og skilað slæð-
unni fegurri en hún fékk hana. Það voru þakkir
hennar fyrir lánið. Og litla malaradóllirin var
skrautlegast búin brúður, sem stigið hafði fæti i
gömlu sveitakirkjuna.
l®®®®®®®®®®®®®®®®®®0®®®®®®®®®!
STULKAN MALLAUSA
EHir MARGRÉTI JÓNSDÓTTUR
Hún sal svo'liœg og hljóð,
með hgra, rjóða kitm
og augnablysin blá
og bros um munninn sinn,
með œsku yfirlit
og eld í hljóðri sál —
en heyrði ei vorsins hljóm
og hajði ekkert mál.
Hún hendi lyjli lélt
og lipurt fingur bar
og merki og myndir gaj,
— pað málið hennar var.
Svo brosti hún undurblítt
með barnsins lireinu vör;
hún álli ei orðsins vald,
en aðeins þögul svör.
i glngga glóði sól
og gyllti hið bleika skrúð,
er féll um barnsins brjósl
— sem bára á Ijósri flúð.
Og hœgt luin höfði laul,
eg horfði á Ijósar brár.
Þá sá eg, góði guð!
glitra á hvarmi tár.
Kg gel ei gizkað á,
hvað gjörðist þér i sál,
en tignusl guðagjöf
ið göfga, fagra mál,
var ekki œtluð þér. —
tíg er það furða þá,
þólt lœðisl lítið iár
af Ijósri unglingsbrá?