Æskan - 15.12.1932, Blaðsíða 21

1932
JÓLABLAÐ ÆSKUNNAR
15
fá nýtt. Þar urðu þeir að biða í 3 vikur, meðan
gert var við skipið. Siðan lögðu þeir af stað aftur,
og nú hófst í raun og veru sjóferðin út á hið ó-
þekkta, ólgandi haf.
Kolumbus reiknaði út á hverjum degi, hve
margar milur þeir færu, en hann sagði félögum
sinum ekki frá þvi. Hann vissi, að þeir myndu
verða hræddir.
Nótt eina féll elding úr skýjunum niður i sjóinn,
skammt frá skipinu. Hinir kjarklitlu og hjátrúar-
fullu sjómenn tóku þetta sem skipun frá himni
um að snúa heim. En Kolumbus skipaði þeim
að halda áfram.
Veður var mjög gott, og í ellefu daga þurftu
þeir aldrei að hreyfa seglin, því að þeir höl'ðu
alltaf meðbyr, það er að segja, þeir höfðu vind-
inn alltaf á eftir sér. Sjómennirnir fóru brátt
að kvarta yfir þessu. Og þegar þeir loks fengu
niótvind, þá varð Kolumbus dauðfeginn, vegna
þess, að sjómenn voru orðnir svo æstir yfir því,
að á þessum höfum mundi víst aldrei blása vindur
í áttina lil Spánar, og þeir myndu því aldrei fá
byr til þess að komast heim aftur.
Þegar þrjár vikur voru liðnar frá því er þeir
yfirgáfu Kanarisku eyjarnar, þá var það eitt kvöld
undir sólsetur, að skipstjórinn á »Pinta« kallaði
upp og kvaðst sjá land. Kolumbus og skipshöfnin
á »Sankti Mariu« féllu á kné og þökkuðu guði.
Skipsmenn á »Ninu« klifruðu upp í reiða og sögð-
ust einnig sjá land.
Alla nóttina sigldu þeir í þá átt, er þeir þóttust
hafa séð landið, en morguninn eftir kom það í
ljós, að það er þeir hugðu vera land, var aðeins
ský á himninum. Nú liðu nokkrir dagar. Það
var blæjalogn dag eftir dag, svo að skipín hreyfðust
varla. sjórinn var svo spegilsléttur, að sjómenn-
irnir gátu stundum synt með fram skipunm.
Þeir sáu marga fugla t. d. hafsúlur og fregátufugla.
Spánarkóngur hafði heitið launum hverjum
þeim, er fyrstur sæi land. »Nína« var hraðskreið-
ust af skipunum og sigldi á undan hinum í von
um að fá launin. Einn morgun um sólarupprás
var fáni dreginn upp á »Nínu« og skotið úr byssu,
en þetta var merki þess, að skipverjar sæu land,
Það reyndust nú samt aftur vonbrigði, og nú
neituðu sjómenn að fara lengra.
Með fortölum, hótunum og hughreystingum
tókst Kolumbusi þó að fá þá til þess að halda
enn áfram í 3 daga. Á þriðja degi sáu þeir nokkra
smáfugla, sem nefnast sendlingar. Lika sáu þeir
greinar með þroskuðum berjum fljóta á sjónum.
Þetta sama kvöld kl. 10 sá Kolumbus sjálfur ljós.
Það blakti til og frá líkt og kertaljós, og Kol-
umbus var sannfærður um, að skammt væri til
lands.
Hann bauð mönnum sinum að vera vel á verði
og lofaði þeira, sem fyrstur sæi land, silkitreyju
að launum, auk verðlaunanna, sem Spánarkon-
ungur hafði heitið.
Klukkan tvö ura nóttina gáfu skipverjar á
»Pinta« merki um, að þeir hefðu komið auga á
land.
Kolumbus stöðvaði skipin, og þeir biðu morg-
unsins. Þegar dagaði, sáu þeir sér til mikillar
gleði, að þeir voru komnir að sendinni eyjaströnd.
Naktir menn hlupu um á ströndinni. Þeir höfðu
komið til þess að horfa á skipin.
Eftir 10 vikna sjóferð hafði Kolumbus og menn
hans fundið land, að lokum. Kolumbus skaut út
báti og réri til lands. ásamt skipstjórunum tveimur
og nokkrum mönnuin öðrum. Þeir festu stöng í
jörðina og drógu upp spánska flaggið, og Kolumbus
lýsti eyjuna eign Spánarkonungs og drottningar.
Sagt er, að þeir hafi fallið á kné og kysst jörð-
ina, svo fegnir voru þeir að stíga á land.
Kolumbus nefndi eyjuna San Salvador, sem
þýðir »Frelsarinn«.
Þegar Kolumbus og menn hans stigu á land,
hlupu eyjarskeggjar í burtu, en von bráðar komu
þeir aftur. Þeir voru ljósbrúnir, eða eirrauðir á
hörund og höfðu aldrei séð hvíta menn fyrr. Þeir
héldu, að hvítu mennirnir hefðu stigið niður af
himni. Kolumbus gaf þeim rauðar húfur, perlu-
festar úr gleri og fleiri gjafir, og urðu þeir mjög
glaðir við.
Seinna syntu þeir út til skipanna með páfa-
gauka, baðmull og margt fleira. Spánverjar gáfu
þeim glerperlur og smádót i staðinn.
Kolumbus skrifaði í ferðabók sina um ýmislegt,
sem hann sá í ferð sinni. Lýsing hans á ibúum
á San Salvador er á þessa leið:
»Eyjarskeggjar ganga um allsberir. Þeir eru vel
vaxnir og friðir sýnum. Hárið er stutt og stritt
eins og hrosshár. Þeir eru líkir að litarhætti fólki
þvi, sem byggir Iíanarisku eyjarnar, hvorki svartir
né hvítir. Sumir þeirra mála sig hvita, aðrir rauða,
Sumir mála allan likamann, aðrir aðeins í kring
um augu eða nef. Þeir þekkja ekki vopn vor, því
þegar eg sýndi þeim sverð, þreifuðu þeir á egginni
og skáru sig.
Þessir menn komu út á skipið á bátum sinum.
Sérhver bátur er gerður úr trjábol, sem er hol-
aður að innan. Sumir bátarnir taka 40—45 menn,
aðrir eru minni, og sumir eru aðeins fyrir einn
mann. Bátum þessum er róið með árum, er likjast
skóflum, og þeir ganga mjög hratt.