Æskan - 15.12.1932, Blaðsíða 23

1932
J Ó L A B I, A Ð Æ S KiU NNAIl
17
Kolumbus komst aldrei til Iudlands, en hann
hefur getið sér ódauölegau orðstir með ferðum
síuum. Hann fann nýtt meginland, svo stórt og
dásamlegt, að þegar menn kynntust þvi, var það
oí'l nefnt: »Hinn nýi heimur«.
En vegna þess, að Ivolumbus héll að hann væri
kominn til Indlands, þá hafa frumbýggjar Ame-
riku alltaf verið kallaðir Indiánar, og eyjarnar,
sem hann fann, Vestur Indlandseyjar.
oooooooooooooooooooooooooooooooooooooooo
N O N N I
Nonni litli lá þegjandi í rúminu sinu. Hann
svaf ekki, en hann var ekki heldur vel vakandi.
Draumurinn tók hann ofurblíðlega i faðm sér.
Náttúran öll var
klædd hátíðaskrúða.
Snjórinn leiltraði og
hrimperlurnar glitr-
uðu. Um víða ver-
öld höfðu jólasálm-
arnir hljómað, því
að það var aðfanga-
dagskvöld. Bænir
höfðu verið lesnar,
börnin höfðu dans-
að í kringum jóla-
kertin sín og víðsveg-
ar hafði fagnaðarboðskapur jólaguðspjallsins verið
Iluttur.
Nonni litli hafði heyrt talað um það, hvernig
allur heimurinn ætli að taka á móti Jesúbarninu
— ætti að lofa þvi að lifa og búa hjá sér, og hann
mundi vel eftir því, að þegar þetta barn var orðið
fulltíða maður, þá hafði hann kallað alla menn-
ina bræður sína og systur.
Jesús fæddist í Austurlöndum. En skyldi hann
annars geta ratað hingað alla leið norður að ís-
hafi, norður undir heimskaut. t*að var langur
vegur. Skyldi hann geta komið, nú á þessari jóla-
nóltu? Það var svo ósköp dimmt og kalt oftast nær.
En snjórinn var þó bjartur og hrímperlurnar
voru fagrar. Ef til vill átti Jesúbarnið litla að leika
sér að þeim, þegar hann kæmi hingað norður til
Islands. Yfir jötunni í Betlehem ljómaði fögur
stjarna — björt, skær og stór. Það var hún, sem
vitringarnir höfðu séð. Það var hún, sem hafði
visað þeim leið.
Allt i einu varð svo bjart umhverfis Nonna litla.
Hann var kominn aleinn út í skóg i tómri skyrt-

unni. Hann heyrði lækjarnið og þytinn í trjánum.
Hann heyrði fjörngar, ákafar raddir, sem voru að
tala saman. Það vorn áreiðanlega barnaraddir.
Svo heyrði hann þýðan, yndislegan málróm — það
var vist móðir — og djúpa og rólega karlmanns-
rödd. Nú varð allt hljótt. Þá heyrði hann skæran
og fagran barnshlátur.
Nonni litli hljóp lram. »Eg villeika mér við þetta
barn — við þessi börn. Þau eru áreiðanlega góð
börn. Það heyri eg vel á málrómi þeirra og hlátri.
Við ræturnar á stóru fjalli — þar sem lækurinn
silfurtæri átti upptök sín, sat ung kona undir stór-
um steini. Hún hafði lítinn, ljóshærðan dreng í
faðmi sér. Stór og sterklegur maður stóð hjáþeim.
Friður og gleði streymdi út frá þeim öllum, en
þó einkum frá litla drengnum. Þessi drengur var
fallegri en nokkurt annað barn, sem Nonni hafði
séð. Hann var miklu fallegri en litli bróðir hans
Nonna og lilla systir hans, sem var alveg nýfædd,
og Nonna hafði fundizt svo indæl. Hvernig gat
nokkurt barn verið svo bjart og yndislegt?
Hringinn í kringum þessa litlu fjölskyldu hlupu
brosandi börn. Þau sóttu vatn og buðu ávexti og
brauð. Þau léku sér við litla drenginn, sem sat á
kjöltu móður sinnar, svo að hann brosti og hló,
og Nonni litli, draummaðurinn, gleymdi alveg að
vera feiminn, þó að hann væri á tómri skyrtunni.
Hann gekk fram og heilsaði.
»Hvað ert þú að gera hér úti á víðavangi, barnið
golt?« spurði unga konan.
»Það er svo skemmtilegt hjá ykkur. Eg vildi feg-
inn fá að leika mér við þessi börn«, svaraði Nonni
litli. »Má eg það ekki?«
»Jú, það fær þú áreiðanlega, Nonni litlicr, svar-
aði konan. »Og vertu velkominn til okkar«.
»Eg skal vera ósköp stilltur og góður«, svaraði
Nonni. »Viltu lofa mér að kyssa á hendur og fætur
litla drengsins þíns? Hann er svo yndislegur. Eg skal
ekki gera honum neitt, en vera ósköp góður við
hann. Eg er vanur því að fá að kyssa og klappa
litla bróður mínum og litlu systur, sem eru heima«.
»Þér er velkomið að vera góður við litla dreng-
inn minn«, svaraði konan blíðlega og brosti, en
tvö stór tár hrundu þó um Ieið niður vanga
hennar. En barnið, sem sat í skauti hennar, klapp-
aði á höfuðið á Nonna litla.
»Segið mér«, mælti Nonni, »eigið þið hérna
heima? Búið þið í helli hérna í fjallinu, eða eigið
þið einhversstaðar hús?«
»Nei«, svaraði konan, »við búum hér ekki. En
við höfum orðið að flýja hingað, vegna þess að
mennirnir eru svo vondir. Þeir vilja ekki lofa
Jesúm, litla drengnum mínum, að koma inn til sin.