Æskan - 15.12.1932, Blaðsíða 28

22
JÓLABLAÐ ÆSKUNNAR
1932
myndarbörn, hvort heima hjá sér. Beta mætti for-
eldrum sínum. Þau voru að fara til kirkju.
En þegar Villi kom heim, fannst honum allt
vera á öðrum enda, og ókunnugar manneskjur,
sem hann hafði aldrei séð, voru þar inni. En i
gamla ruggustólnum lá hann litli, nýfæddi bróðir
og svaf svo rólega.
Hann grunaði ekkert, hvað bróðir hans ætlaði
að gera, og enn þá siður, að mamma hans var
dáin.
Þegar Vílli var orðinn einn i eldbúsinu, fór hann
úr heitu kápunni sinni, tók litla barnið varlega
upp og vafði yfirhöfninni utan um það. Hann fékk
nú ofurlítið samvizkubit, en sleðinn var freistandi,
og án þess að hugsa sig frekar um hljóp hann í
bendingskasti með hina dýrmætu byrði sína. Og
að litilli stundu liðinni, stóð hann fyrir utan hús
Daltonsfjölskyldunnar.
Beta kom á móti honum í garðinum, með stóran
langsleða í bandi. Hann rétti henni litla barnið í
snatri og hjálpaði henni til að vefja kjólnum utan
um það, og svo þaut hann i ofboði burt með
sleðann og hugsaði með sér, að enginn í veröldinni
skyldi ná horium frá sér.
Beta læddist af stað með barnið. Hún komst inn
i húsið, án þess að nokkur sæi hana, og lagði litla
barnið með móðurlegri umhyggju i rúmið hennar
mömmu sinnar.
Litli drengurinn svaf alltaf. Og þegar hún var
sannfærð um, að hann lægi vel og að vel færi um
hann, læddist hún út í garðinn og lék sér eins og
ekkert hefði í skorizt.
Foreldrar hennar komu nú heim. Beta brosti
dálílið einkennilega, þegar hún leit framan i þau.
En þau grunaði auðvitað ekkert, voru alveg
grandalaus.
Foreldrarnir fóru nú úr yfirhöfnunum og gengu
inn i dagstofuna. Eftir stundarkorn kom Beta
þangað líka. Hún lét sem ekkert væri, en var
heldur en ekki kímin á svipinn. Hún leit til þeirra
á vixl, svo ibyggin, eins og hún væri að spyrja:
»Vitið þið ekki, hvað komið hefir fyrir?«
Allt i einu heyrðist barnsgrátur, og mamma
hennar fór að skyggnast um. Hvað gat þetta verið?
Hjónin fóru inn í svefnherbergið og Beta á eftir.
Þau gengu að rúminu, sem hljóðið kom úr. Þar
lá lítið barn, en hvernig var það komið þangað?
Beta var eitt sólskinsbros.
»Veistu, hvernig í ósköpunum á þessu barni
stendur, Beta mín?« spurði móðir hennar.
»Já, mamma, eg skrifaði »sankti KIáusi« og bað
hann að senda mér lítinn bróður í jólagjöf. En
hugsaðu þér bara mamma, hvað heimskur hann
erl Hann skildi barnið eftir hjá honum Villa Ben-
son, en eg sótti hann auðvitað og Villi fékk sleð-
ann i staðinn, því hann hafði beðið »sankti Kláus«
um sleða.
Foreldrar Betu litu hvort á annað. Pabbi hennnar
fór út, en kom skömmu siðar aftur.
»Frú Benson er dáin,« sagði hann rólega, »og
stærri börnin hafa kunningjar hennar boðizt til
að taka að sér, en við getum náttúrlega sent
drenginn á barnahæli«. Hann horfði á Betu, sem
var steinsofnuð á stólnum, með yndislegt bros á
vörum.
Frú Dalton brosti lika og horfði ástúðlega á
litla drenginn í kjöltu sinni, Svo leit hún upp og
sagði rólega.
»Eg get ekki hugsað mér, að láta þenna sak-
lausa munaðarleysingja frá mér á barnaheimili«.
Maður hennar svaraði engu, en skömmu seinna,
þegar Beta vaknaði, sá hún sér til mikiilar undr-
unar, að það var búið að sækja vögguna hennar
upp á loft, og að mamma hennar var búin að
búa um litla bróður i mjúkum svæflum og tepp-
um, og þar lá hann svo undur rólegur.
Hann lá með lokuð augu og drakk mjólk úr
flösku, sem mamma hélt á í hendinni. Beta flýlti
sér til hans. Hann drakk svo ákaft, að hún fór
að skellihlæja, þegar hún sá litla andlitið hreyfast.
Hann var orðinn rauður í andliti af hita og vel-
líðan.
»ó, mammal« hvfslaði Beta.
»Var það nú ekki indælt, þrátt fyrir allt, að
•sankti Kláus« færði okkur litla bróður i jólagjöf?«
Puríður Sigurðardóltir
pýddi úr dönsku.
O • O0*O«OOO»««»OOQO»«©O#C®O««#*OOOeOQOOOOOO#O»«fOOOO • O
JÓLAVERS.
Sjá, englar birtast Bettehems á völlum,
peir boða komu drottins Jesú öllum,
cr frelsi þrá um foldar gervallt ból.
Peir englar birtast ennþá kristnum manni,
og óskir þeirra blílt í hverjum ranni:
Pér drottinn gefi gleðileg jól!
G. G.
O • OOOOOOOOOOOOOOQO
o o o
aoo*o