Æskan - 01.01.1933, Blaðsíða 5

ÆSK AN
3
W ]ÓN EINAR JÓNSSON
| FIMMTÍU ÁRA PRENTARI
®®®®®0®®® ®®®®®®®®®
Nú ætla eg að segja ykkur svolitla sögu. Hafið þið ekki
gaman af pví, þegar bún mamma ykkar segir ykkur sögu?
Fyrir mörgum árum síðan, löngu úður en þið fæddust,
þá fæddist lítill strákhnokki suður í Vesturkoti í Leiru,
það var 5. október
1868, og það sem
liann gerði fyrst
vart við sig, er
hann kom í heim-
inn, var það, að
hann rak upp
öskur mikiö. —
Pessi litli drengur
lærði margar fal-
legar sögur hjá
henni mömmu
sinni, og þegar
hann stækkaði, þá
fói hann til
Reykjavikur og
tók að prenta
alls konar efni, en
ekki sízt fallegar
og skemmtilegar
sögur handa litlu
börnunum. Hann
mundi vel hina
elskulegu og góðu
móður sína, og
hann mundi líka
hversu mikið yndi
hann hafði af að hlýða sögum hennar og ráðum, og hann
vildi þvi gera sitt ýtrasta lil að skemmta öðrum og fræða
þá. — Og drengurinn stækkaði, hann varð fullvaxta maður,
Jón Einar Jónsson.
giftist, og eignaðist sjálfur góð og efnileg börn. En þótt svo
færi, þá mundi hann alltaf eftir öðrum og vildi miðla af
gnægðabúri sinu. — Pegar barnastúknastaríið hófst — því
vitanlega varð hann, sem góður maður, strax góð-
templari — þá tók hann öflugan þátt í þeirri starfsemi
og hefir siðan stjórnað barnastúkum bæði hér i Reykjavík
og á Seyðisfirði. Og hann hefir aldrei verið innantómur á
fundum, ýmist hefir hann frætt börnin, eða hann hefir
sagt þeim yndislegar sögur, svo að þau hafa hlustað full
aðdáunar, eða hann hefir leikið sjálfur eða stjórnað sjón-
leik, til óblandinnar ánægju fyrir þá, er þar voru.
Eg segi ykkur satt, þeir eru nú orðnir margir vöxnu
mennirnir, sem minnast með hlýjum huga hinna mörgu
skemmtistunda, sem þeir eiga Jóni Einari að þakka. Peir,
sem gleðja hina ungu, og eyða til þess miklum tlma, —
eius og hann, — gera oss jafnvel meira gagn en þeir, sem
byggja stórhýsi eða annaö, er við glápum á, er við förum
um farinn veg. Og það er meira en skemmtunin, sem Jón
Einar hefir veitt, því allt starf hans hefir miðað að þvi að
göfga og bæta menn — og fyrír það á hann þakkir skilið.
Haldið þið nú ekki, litlu vinir minir, að það sé gaman að
geta sagt með sanni eins og hann getur sagt: »Eg hefi alltaf
viljað gleðja aðra og hefi aldrei vísvitandi sært mann eða
gert honum mein«. Viljið þið ekki reyna að feta í hans
fótspor, viljið þið ekki skemmta hvert öðru og vera góð
börn íoreldranna. Jú — þið viljið það, og þá skuluð þið
Iíka minnast hans Jóns, og eins og hann berjast fyrir góðu
máli, bindindismálinu; en um fram allt gera ykkur að reglu
að skemmta börnunum og fræða þau, eins og hann.
Og Jón hefir uppskorið eins og hann hefir sáð, því öll-
um, er hafa kynnzt honum, þykir vænt um hann, ungum
sem gömlum, það sjáið þið bezt á þvi, að hann er heiðurs-
félagi góðtemplara á Suðurlandi (Umdæmisstúkunnar) og
einnig heiðursfélagi stærstu og elztu barnastúku landsins,
stúkunnar Æskan. Og þetta er verðskuldað, þetta er lítill
þakklætisvottur fyrir þær fjölmörgu stundir, sem hann i
áratugi hefir varið til að fræða og skemmta öðrum.
Þess vegna þökkum við öll Jóni og óskum að hann lifi
sem lengst og segi okkur enn margar fallegar og fræðandi
sögur.
Pélur Zophoníasson.

Sá, sem kom að norðan, var eldri. Það var
öldungur með ægilega mikið hvítt hár og skegg.
Hann var allur kafloðinn.
Svipur hans var strangur og villimannslegur.
Augun voru köld og miskunnarlaus.
Hinn var ungur, en þó ekki tilkomuminni.
Andlit hans og hendur voru sólbrennd. Augu hans
voru hlý og heit eins og sólskinið. Á herðunum
bar hann purpurakápu, og hann var gyrtur gull-
belti, en í beltið var stungið yndislegri, rauðri rós.
Þegar konungarnir sáust, námu þeir staðar augna-
blik, svo flýttu þeir sér áfram, eins og þá langaði
til að mætast. Aftur námu þeir staðar. Það fór
hrollur um þann yngri, þegar hann mætti augna-
ráði þess aldna, en svitinn draup af enni öldungs-
ins, þegar hann mætti sólhlýju tilliti unga mannsins.
Þannig stóðu þeir langa lengi.
Svo settust þeir sinn á hvorn stein og horfðust
í augu.
Sá yngri tók fyrr til máls:
»Ert þú Vetur, konungur?« spurði hann.
Hinn kinkaði kolli.
»Eg er Norðri, konungur jarðarinnar«, svaraði
hann. Þá hló sá yngri, svo að undir tók í fjöllunum.
»Jæja, svo að þú ert konungur jarðarinnar?«
sagði hann. »0g eg er Suðri, konungur alheims«.
Aftur varð þögn.
»Eg lagði af stað til þess að tala við þig«, sagði
Norðri, »en eg þoli alls ekki að horfa á þig«.
»Það var ætlun mín að tala um fyrir þér«, sagði
Suðri.
»En þú ert svo herfilegur ásýndum, að eg get
varla horft á þig«. Framh.