Æskan - 01.03.1933, Blaðsíða 2

18
ÆSKAN
FJÓRIR KÓNGAR
ÆFINTÝRI EFTIR CARL EWALD
FRÍÐA HALLGRÍMS ÞÍDDI

Q-*-*'*-®
Vor.
Fer um landið ástareldi
ung og fögur dís.
Upp úr dimmu vetrarveldi
vorið unga rís.
Norðri gamli sat uppi á jöklinum og horfði yflr
dalinn. Hann vissi að vorið nálgaðist og skimaði
óttasleginn í allar áttir. En það var ekkert að sjá,
nema endalausa snjóbreiðuna. Og Norðra datt í
hug, að skeð gæti að konungur vorsins gleymdi
að koma. Hann hló háðslega og lét storminn æða
yfir jökultindana. — Trén í skóginum brotnuðu
og féllu til jarðar. Mjöllin þyrlaðist í allar áttir.
Ishrönglið hentist með vindinum langar leiðir, og
vatnið þyrlaðist í hvítu löðri upp í loftið.
»Svona, svona«, sagði Norðri. »Hægan, hægan,
börn 1«
Hann skipaði þeim að hafa hægt um sig, og þau
skriðu nöldrandi á bak við tindana.
sísinn minn gátuð þið látið í friði«, sagði veturinn.
»Nú verð eg að reyna að bæta fyrir heimsku ykkar.
Isfjötrarnir verða að lykja um lönd og sæ, þegar
þessi vindhani, sem nefnir sig vorkóng, kemur með
spiladósir sínar«.
Þegar nóttin kom, og stjörnurnar glitruðu, starði
Norðri ísköldum augum á fljótið, sem daginn áður
hafði sprengt af sér ísinn, og á sömu stundu var
það lagt í fjötra frostsins. En bylgjurnar brutu is-
inn jafnóðum. Þær hoppuðu og dönsuðu og brutu
ísinn jafnskjótt og hann kom.
»Hvað er nú á seiði?« sagði Norðri forviða.
í sama bili kvað við niðri í dalnum hljóðlátur
söngur:
»Dansið pið, bylgjur,
og brjótið ísinn,
senn kemur blessuð
sólardísinl«
Norðri, vetrarkóngur, strauk skeggið og beygði
sig áfram til að hlusta. — Þá hljómaði söngurinn
aftur hærra en áður:
»Dansið pið, bylgjur,
og brjótið ísinn,
senn kemur blessuð
sólardísin
og vekur af dvala
hvert blóm á bala«,
Norðri spratt á fætur og skyggði hönd fyrir auga.
Niðri í dalnum stóð konungur vorsins, ungur og
beinn, grænklæddur, með fiðluna undir hendinni.
Blærinn lék sér að lokkum hans. Andlit hans var
mjúkt og ávalt, munnurinn síbrosandi. Augun dul
og dreymandi.
»Þú kemur allt of fljótt 1« hrópaði Norðri. —
En konungur vorsins hneigði sig djúpt og svaraði:
»Eg kem eins og um var talað«.
»Þú kemur of snemma!« hrópaði Norðri aftur.
»Eg er ekki tilbúinn að fara. Eg hefi gnægðir af
snjó og stormurinn er eins kaldur og í janúar«.
»Það er ekki min sök, þú verður sjálfur að sjá
fyrir því«, sagði Austri vorkóngur. »Nú er þín
stjórnartíð út runnin og eg sezt að völdum. Farðu
í friði til heimkynna þinna«.
Þá spennti Norðri greipar og horfði hræddur á
Austra. »Gefðu mér dálítinn frest«, sagði Norðri.
»Gefðu mér að eins lítinn frest. Mánuð . . viku . .
að eins 3 stutta daga«.
Konungur vorsins svaraði ekki, en horfði út yfir
dalinn eins og hann tæki ekki eftir, hvað Norðri
sagði. Síðan leysti hann græna silkibandið, sem
fiðlan hékk í.
Þá stappaði Norðri í jörðina, svo að hún skalf
og hristist, og neri hendurnar i orðvana reiði.
»Farðu burt til heimkynna þinna«, sagði hann,
»eða eg steypi yfir þig snjóflóði svo miklu, að þú
skalt aldrei eiga afturkvæmt úr þessum dal. Vind-
ana skal eg leysa, og tónar þínir skulu kafna í
stormþytnum. Söngurinn skal deyja á vörum þín-
um, og hvar sem þú ferð, skal eg fylgja i fótspor
þín. Það sem þú lífgar á daginn, skal eg deyða á
nóttunni.
Vorkóngurinn lyfti upp höfðinu og gekk yfir
dalinn. Hann sló hljómfagra tóna á fiðluna, og öll
trén í skóginum stóðu á öndinni og hlustuðu.
Jörðin andvarpaði undir snjónum. Öldurnar þögn-
uðu og lögðu við eyrun. Svo byrjuðu þær að
syngja undir. Jafnvel Norðri stillti reiði sina og
hlustaði:
»Hér dugar hvorki
rembingur nó reiöi.
Bak viö skýin
sólin hlær í heiöi«.
Söngurinn hljómaði hátíðlega yfir dalinn, og
bergmálaði í hnjúkum og hæðum.
En Norðri hristi kreppta hnefana og hrópaði af
öllum mætti: Þjótið þér, vindar, af stað, af stað.
Þjótið yfir dalinn og eyðileggið allt, sem fyrir
verður. Farið niður hlíðarnar og brjótið hvert tré
í skóginum. Feykið fjöllunum um koll og grafið
þenna galandi græningja undir þeiml
Stormurinn og snjórinn æddu. Veðrið var ógur-
legt. Áin brauzt langt út yfir bakka sína. Öldu-