Æskan - 01.04.1933, Qupperneq 4

28
ÆSKAN *

KIRKJUFERÐIN
EFTIR MARGRÉTl JÓNSDÓTTUR
mwmmm
Páskarnir voru nokkuð seint, það ár, er saga
þessi gerðist. Það var farið að hlýna í veðri og
nýgræðingurinn tekinn að skjóta öngum sínum
upp úr jörðunni, á stöku stað.
Það var laugardaginn fyrir páska. Á Hóli var
mikið um að vera. Það stóð nefnilega til að fara
til kirkju á páskadaginn. Leiðin til kirkjunnar var
nokkuð löng, og var því lítið um kirkjuferðir frá
Hóli. En tíðin hafði verið svo óvenjulega góð
undanfarið, og því hafði talazt svo til, að sem flest-
ir færu til kirkjunnar.
Hjónin á Hóli áttu tvö börn. Þau hétu Sveinn
og Guðríður. Sveinn var níu ára gamall, en Guð-
ríður ellefu.
Þau áttu bæði að fá að fara til kirkju, og þau
hlökkuðu ákaflega mikið til þess.
Það var heldur engin furða. Hóll var afskekkt-
ur bær, þangað komu fáir gestir, og lífið var held-
ur tilbreytingalítið fyrir Hólsbörnin. f*au fóru í
réttirnar á haustin, einu sinni eða tvisvar til berja,
vestur á Heiði, á sumrin, og svo einstöku sinnum
til kirkju, helzt á stórhátíðum, ef gott var veður.
Þetta voru aðalskemmtiferðir ársins, svo að ekki
var undarlegt, þótt þau hlökkuðu til. Guðríður
hafði nú reyndar verið í skóla í fímm vikur, þenna
vetur, og það var merkasti viðburðurinn í hennar
lífí. Skólatíminn hafði allur verið eins og einn
skemmtilegur dagur fannst henni, nú þegar hann
var liðinn, en Sveinn var enn þá of ungur til þess
að fara í skóla.
Á Hóli var líka þriðja barnið. Pað var stúlka 12
ára gömul, er Sigriður hét. Hún var æfmlega köll-
uð Sigga, og skulum við nefna hana því nafni.
Sigga var munaðarlaus. Faðir hennar var dáinn
fyrir löngu, og móðir hennar, sem hafði verið vinnu-
kona á Hóli, var líka dáin fyrir nokkrum árum.
Hún hafði dáið þar á Hóli, og hjónin höfðu ekki
viljað láta telpuna fara, en höfðu haft hana með-
gjafarlaust.
Sigga litla var stór eftir aldri og dugleg. Hún
var fremur grannvaxin, mögur og fölleit í andliti
með skær og blá augu og langar, Ijósar hárfléttur.
Sigga stóð við gluggann í baðstofunni og horfði út.
Veðrið var fagurt. Fjöllin út við sjóndeildar-
hringinn voru tekin að blána, og vormóðan lá yfir
hlíðunum. Það var kominn vorsvipur á allt. En
Sigga litla tók ekkert eftir því. Bláu augun henn-
ar stóðu full af tárum. Hún liorfði út í gluggann,
að eins til þess, að enginn sæi, hve illa lá á henni.
Siggu langaði nefnilega ósköp mikið að fara til
kirkjunnar eins og hin hörnin, — einkum af þvi,
að þau áttu að fá að fara. Hún hafði líka gertsér
vonir um að fá það, því að yfirleitt var farið vel
með hana, þó að hún fyndi það auðvitað ósköp
oft, að hún var einstæðingur, og munurinn var
mikill á því að vera hjá pahba og mömmu, eða
að eiga vandalausa húsbændur, þótt þeir væru
góðir.
Hún hafði verið frammi i búri fyrir skömmu,
eitthvað að bjálpa húsfreyju, og þá hafði hún sagt
við Siggu :
»Þú verður líklega að vera heima á morgun,
Sigga mín, hjá ömmu gömlu, þvi að Gunnu lang-
ar til þess að fara«. Gunna var vinnukonan á Hóli,
og amma gamla var móðir húsbóndans, komin á
áttræðisaldur. Heimilisfólkið var ekki fleira en
þetta, því að vinnumaðurinn var til sjóróðra suð-
ur á landi.
»Er þér ekki sama, Sigga mín, þó að þú verðir
heima í þetta sinn?« bætti húsfreyja við.
Sigga hafði brosað og kinkað kolli og reynt að
láta ekki á neinu bera. En nú stóð hún þarna við
gluggann og var að hugsa um það — ef húsfreyja
hefði verið mamma hennar — þá hefði hún ekki
þurft annað en að leggja hendurnar um hálsinn á
henni og segja henni eins og var — segja frá því,
hve mikið hana langaði.
En mamma Siggu var dáin, og það var ekki til
neins að hugsa um það. Húsfreyjan lofaði sínum
börnum — hún var betri við þau, og það var svo
sárt.
Sigga litla var ekki gömul, en hún var samt lít-
ilsháttar byrjuð að læra þá list, sem mörgum veit-
ist torvelt að læra, nefnilega að reyna að líta á
hlutina frá tveim eða fleiri hliðum, og að gera gott
úr því, sem manni finnst sárt í svipinn. — ósjálf-
rátt greip Sigga til þessarar listar. Hún var farin að
hugsa um skólann, og hvað það hefði verið gam-
an að vera í honum. Kennarinn hafði oft hrósað
henni, og hann hafði verið alveg eins góður við
hana og Guðríði. Börnin höfðu líka verið henni
góð og ekkert litið niður á hana. — Já, hún mundi
eftir mörgum skemmtilegum stundum frá skóla-
tímanum.
»Hann fór með þeim heim til Nazaret og var
þeim hlýðinn, og eftir því sem hann varð eldri,
fór honum fram i öllu því, sem gott var, svo að
bæði guð og menn elskuðu hann«.
Pessi orð flugu í huga hennar. Hún hatði lært