Æskan - 01.04.1933, Síða 5

ÆSKAN
29
þau utan bókar, því að kennarinn hafði svo oft
brýnt þau fyrir börnunum. Þá var Jesús tólf ára,
þegar þetta var sagt um hann, og hún var líka
tólf ára. Þá fékk hann í fyrsta sinni að skoða must-
erið á páskahátíðinni. Hún hafði nú oft farið til
Sigga slóð við baðslofugluggann og horfði iit.
kirkju, þó að það gæti ekki orðið í þetta sinn.
Hún átti að vera góð og hlýðin, svo að öllum
þætti vænt um hana.
Þegar fólkið væri allt farið til kirkjunnar og hún
væri búin að laga til í baðstofunni, þá gæti hún
fengið sér einhverja skemmtilega bók úr bóka-
skápnum og lesið í henni, ef amma gamla segði
henni þá ekki sögu. Svo hitaði hún auðvitað kaffi
og þær fengju nógar, góðar kökur með. Það gæti
vel verið, að hún fengi að fara i rauða kjólinn
sinn, þó að hún væri heima.
Svona reyndi nú Sigga litla á allan hátt að sætta
sig við hlutskipti sitt og sjá eitthvað gott við það,
að vera heima.
En það sat samt sár broddur eftir i hjarta henn-
ar. Hún kveið fyrir þvi, þegar allir færu að búa
sig, þá yrði hún að snúast í kringum fólkið og
hjálpa þvi, og það þætti ekki nema sjálfsagt. Hún
reyndi að bæla þessa hugsun niður, sem bezt hún
kunni. Henni datt í hug, að ef það yrði svona gott
veður í fyrra málið, þá skyldi hún reyna að vakna
nógu snemma og sjá »sólardansinn«. Hún hafði
°ft heyrt fullorðna fólkið tala um það, að hægt
væri að sjá sólina dansa á páskadagsmorguninn,
en ekki vissi hún, hvort það trúði því almenni-
lega. En henni þótti það ekkert ótrúlegt, að sólin
dansaði af gleði yfir þvi, að Kristur reis upp frá
dauðum og birtist lærisveinum sínum, sem voru
svo sorgbitnir.
Dagurinn leið. Það var komið kvöld. Sigga hall-
aði sér útaf á koddann sinn og fór að lesa bæn-
irnar sínar.
Hún kunni fyrsta erindið af páskasálminum
fagra:
»Sigurhátíð sæl og blið
Ijómar nú og gleði gefur.
Guðsson dauðann sigrað hefur,
nú er blessuð náðartíð«.
Hún las erindið til enda. Svo var það annað
litið páskavers, sem hún hafði einhverntima lært.
Henni þótti það svo fallegt, að hún las það upp
aftur og aftur.
»í garði sat engill við grafarstein,
par greru liljur á foldu.
Hann benti með páima grænni grein,
hvar Guðsson reis upp úr moldu«.
En svo kom engill svefnsins hægt og hljóðlega
og lokaði augum hennar, og þá dreymdi hana
yndislegan draum.
Hún var stödd í geysistórum garði. Hann var
svo stór, að hvergi sáust nokkur takmörk. Allur
var hann vaxinn hávöxnum trjám. En þessi tré
voru ólik öllum trjám, sem hún hafði séð, eða
heyrt talað um. Þau voru öll skínandi, mjallahvít
að lit. Það voru eiginlega risavaxnar blómjurtir,
allar með fannhvítum blómum, og blómin voru
eins stór og stærstu trjákrónur. Sólin var að koma
upp, fögur og skínandi. Hún hellti geislaflóði sinu
yfir allt þetta fannhvíta blómaskrúð, svo að gulln-
um bjarma sló á öll blómin. Hún gekk lengi um
garðinn og horfði á alla þessa dýrð. Þá sá hún,
að dálitlar silfurlitar klukkur héngu á hverju blómi,
og nú tóku þær allar til að hringja. Allt í einu
heyrðist frá einu blóminu unaðsfögur rödd:
»Kristur er upprisinn«, sagði röddin. Og hvert
einasta blóm í garðinum tók undir.
»Kristur er upprísinn«. Þessi orð hljómuðu ein-
um rómi frá hundrað þúsund blómavörum. Hljóm-
bylgjan barst gegnum loftið sterkari og sterkari.
»Kristur er upprisinn«. Það varð að voldugu fagn-
aðarópi.
*
Sigga litla lauk upp augunum. Það var gengið
um í baðstofunni. Sólin skein inn um gluggann.
Hún var vist komin upp fyrir löngu, og hún hafði
orðið of sein að sjá sólardansinn.
Hún rifjaði upp fyrir sér drauminn og var svo