Æskan - 01.05.1933, Side 2

34
ÆSKAN
> FJÓRIR KÓNGAR |
T ÆFINT'I'RI EFTIR CARL EWALD í
í FRÍÐA HALLGRÍMS ÞÝDDI 1
Engið fékk sér nýtt, grænt klæði skreylt gulum
og hvítum blómum. Meðfram skurðunum voru
stórar, fagrar hófsóleyjar, og niður með fljótinu
varð sefið breiðara og grænna með hverjum degi
sem leið. Niðri á tjarnarbotninum uxu blöð vatna-
liljunnar og náðu bráðum upp á yfirborðið.
Froskarnir, sem höfðu setið í leðjunni og möglað
allan veturinn, fóru nú af stað, teygðu úr aftur-
fótunum, syntu upp á yfirborðið og byrjuðu að
syngja: »kvak, kvak!« svo innilega, að maður gat
ekki annað en komizt við.
Krummi gamli og aðrir fuglar, sem dvalið höfðu
vetrarlangt, gerðu svo mikinn hávaða, að margur
hefði mátt balda, að þeir væru gengnir frá vitinu.
E'eir hoppuðu um engin og kroppuðu í mjúka
jörðina og bitu í grasstráin, börðu vængjunum og
hrópuðu hjartanlega húrra fyrir vorkónginum.
Allir tóku undir, smáir og stórir. Allir vissu þeir,
hvað það var að berjast við langan, kaldan vetur.
Krummi gat í hvorugan fótinn stigið. Hann fór
að gera að gamni sinu og tala við konuna sína,
sem hann hafði búið með siðastliðið ár. Nú var
hann búinn að gleyma því, að einu sinni í febrúar
rifust þau og flugust á um hræ, sem þau fundu.
Sólskríkjuhjónin sátu saman, réttu nefin upp í
loftið, og sungu eins og sjálfur næturgalinn. Músar-
bróðirinn var utan við sig af gleði og sagði kon-
unni sinni þau fáránlegustu æfintýri um ljúffenga
orma og feitar flugur, sem flygju beina leið upp í
fuglana, án þess þeir bærðu væng eða færðu fót.
Andarsteggurinn fékk sér dýrindis hálsbúnað, svo það
var nærri því liðið yfir frú önd af tómri hrifningu.
Rjúpan, sem hafði misst manninn sinn úr hungri
um jólin, strauk sig alla og lagaði fjaðrirnar, svo
að hún liti þó út eins og ung ekkja.
Og vorkóngurinn hló og kinkaði vingjarnlega
kolli til þeirra allra.
»Þið eruð ágæt öll saman«, sagði hann. »Ykkur
hefir liðið illa, og þið eigið skilið að gera ykkur
glaðan dag. En nú verð eg að kalla á blessaða
fuglana mina«.
Svo sneri hann sér móti sól og suðri, klappaði
saman höndunum og söng:
»Komið til mín, kæru vinir,
kuldinn er á braut.
Jörðu faðmar biiður blærinn.
Blóm í hverri laut.
Heiðalóa, hegri, þröstur,
herðið ykkar för.
Eg hef flutt um breiðar byggðir
bros á hverja vör.
Fljúgið hraðar, fyllið loftið
fögrum ástasöng.
Syngið fyrir sóleyjarnar
sumarkvöldin löng«.
Þá kvað við ákafur vængjasláttur. Þúsundir far-
fugla þyrptust niður i dalinn. Á hverri nóttu kvað
loftið við af vængjatökum. Og á morgnana ætlaði
gleðin aldrei að taka enda.
Þarna sat starrinn í svarta kjólnum sinum með
ótal orður á brjóstinu. Svalan þaut í gegnum loftið.
Næturgalar og aðrir söngfuglar sungu á greinum
trjánna. En lengst inni i laufskrúðinu söng þröst-
urinn, svo viðkvæmt, að manni gat vöknað um
augu. Lævirkjarnir sungu yndislega. Gaukurinn
byrjaði að syngja: »kúk, kúk«, og vepjan sat á þúfu
og lagaði á sér fjaðrirnar.
Storkurinn einn gekk um engið með alvörusvip
og honum stökk ekki bros.
Á meðan þessu fór fram, grænkaði skógurinn
óðfluga, en blöðin voru lítil enn þá, svo að sólin
gat gægzt niður til blómanna. Blómin i skóginum
ilmuðu hvert í kapp við annað. Grænu blöðin á
eikinni sveifluðu sér á ungum, veikum greinunum.
Kirsiberja-tréð var þakið hvítum blómum frá toppi
niður að rótum. Umfeðmingur og smári tóku hönd-
um saman og ilmuðu dásamlega við rælur skógar-
ins.
Hjarta-arfinn, sem var svo viljugur að blómstra,
var í slæmu skapi, af þvi að enginn lók eftir hon-
um. Brönugrasið var ibyggið á svipinn, eins og
það byggi yfir leyndarmáli.
Á fegursta blettinum, lengst inni i skógarþykkn-
inu, sat ástfanginn söngfugl og horfði á ástmey
sína, sem hoppaði á kvisti við hliðina á honum,
en það leit ekki út fyrir að hún tæki eftir honum.
Þá byrjaði hann að syngja:
»Fljúgðu með mér fjöllum hærra,
fagra vina mfn.
Eg skal gefa þér gullið hreiður
að geyma’ i börnin þin.
Par sem heitast geislinn glóir,
gerum við okkur bú.
Ungabörnin eiga að vera
alveg eins og þú.
Einni þér eg ætla’ að unna,
— ef eg bara get. —
í flugnaveiði’ og ýmsu öðru
eflaust set eg met.