Æskan - 01.05.1933, Blaðsíða 3

ÆSKAN
35
Snemma dags til fanga fer eg,
fel pér börnin smá.
Á kvöldin skal eg kátur syngja
um kærleik, von og þrá«.
Þegar hann hafði sungið síðasta erindið, leit
hann til hennar, en þegar hún svaraði ekki strax,
kroppaði hann með nefinu i væng hennar.
»Láttu mig í friði!« sagði hún.
En þegar hann hætti og bjóst til flugs, flýtti hún
sér að syngja:
»Eg hugsa um þig, bjartans vinur,
hvar sem eg fer.
Aldrei gef eg ástir mínar
öðrum en þér«.
Svo ílugu þau af stað gegnum skóginn. Þau
voru ekki fyrr horfin en tveir aðrir söngfuglar
endurtóku sama leikinn, en með öðrum orðum
og látbragði.
En eikin óx og blöð hennar stækkuðu. Þau urðu
þéttari með hverjum degi, sem leið. Einn daginn
fundu sólargeislarnir enga smugu, sem þeir gætu
gægzt um niður til litlu blómanna.
Þá urðu þau verulega hrædd.
»Kom þú sól, og skín þú á okkur, annars deyj-
um við!« hrópuðu þau.
Þau kölluðu á vindinn og báðu hann að feykja
þessum andstyggilegu, grænu blöðum burt, svo að
sólin gæti séð þau. — Þau sögðu eikinni, að hún
mætti skammast sín, jaín stór og hún væri, að hún
skyldi drepa saklaus smáblóm að ástæðulausu. —
Og þau kölluðu á vorið og báðu það að hjálpa sér
úr þessum vandræðum.
En sólin sá þau ekki, og vorið heyrði ekki til
þeirra.
Eikin anzaði þeim ekki, og vindurinn hló að
þeim.
Það voru svo mikil gleðilæti í dalnum, að hróp
þeirra heyrðust ekki.
Svo dóu þau, án þess að nokkur tæki eftir þeim.
— Á hverjum degi komu ný blóm, indæl og ilm-
andi.
Með hverjum degi bættu fuglarnir við nýjum
tónum í söngva sina. Hjörturinn öskraði inni í
skóginum löngu fyrir sólarupprás, og hindin tók
undir langt í burtu. — Fiskarnir léku sér í sjón-
um, og froskarnir sungu sitt endalausa »kvak, kvak«
niðri í skurðinum. Állinn velti sér á tjarnarbakk-
anum, og litlu brúnu mýsnar sátu á enginu og
horfðu ástaraugum hver á aðra. Jafnvel flugurnar
suðuðu glaðlegar en vanalega.
Þegar gleðilætin stóðu sem hæst, stóð konungur
vorsins efst í dalnum, þar sem fjöllin skýla fyrir
norðanáttinni.
Hann leit yfir ríki sitt. Augu hans voru dul og
dreymandi, munnurinn sibrosandi.
Hann lét græna silkibandið um öxl sér og festi
þar í fiðlunni. Greip enn einu sinni i strengina og
raulaði undir.
Það var yndislegur hægviðrisdagur. Fuglarnir
lækkuðu sönginn, og blómin lokuðu krónunum.
Þá beygði konungur vorsins sig niður að
litlu bláu blómi, sem óx við fætur hans, og
söng með viðkvæmni:
»Blómið mitt bláa,
þó bíði þin liel.
Vermi þig ljósið
leugi og vel«.
Svo hóf hann göngu sína, burt úr dalnum lengra
norður.
En hvar sem hann fór, bráðnaði snjórinn og
blómin spruttu.
Þegar hann var kominn þangað, sem síðast sést
yfir dalinn, sneri hann sér við.
Lengst i burtu, þar sem dalurinn náði lengst til
suðurs, stóð Suðri konungur hár og beinn. Andlit
hans og hendur var sólbrennt, augun blíð og heit
eins og sólin. Á herðunum bar hann purpura-
kápuna, og gyrtur var hann gullbelti, en í beltinu
var yndisleg, rauð rós.
Þá hneigði Austri vorkóngur sig með lotningu
og hvarf á bak við fjöllin.
Sumar.
Töfrum fyllast tónar heitir.
Tíminn líður fljótt,
þegar gnótt af gleði veitir
gullhærð sumar nótt.
Enginn hafði tekið eftir þvi, að vorið kvaddi og
sumarið heilsaði.
Fuglarnir sungu og flugurnar suðuðu. Svalan
sveiflaði sér um i loftinu. Blómin ilmuðu, frosk-
arnir sungu »kvak, kvak«, og það var endalaus
fögnuður á jörðunni. Fjöllin voru enn að grænka,
þar sem konungur vorsins hafði farið um, alla leið
upp að jökultindunum.
Nú stóð Suðri, konungur sumarsins, stundarkorn
við og leit yfir það ríki, sem Austri hafði yfir-
gefið.
Svo mikill sólarljómi geislaði frá honum, að
aldrei hafði orðið eins hlýtt i dalnum áður. Augu
hans ljómuðu, purpurakápan glitraði. Gullbeltið
logaði eins og eldur um mitti hans, og rauða rósin
ilmaði yndislega.
J e (Framh.).