Æskan

Árgangur

Æskan - 01.05.1933, Blaðsíða 4

Æskan - 01.05.1933, Blaðsíða 4
36 ÆSKAN f MINNING GAMLA BRÚNS 1 (5>V~r-a>V>-r© Á morgun á hann að deyja, gamli, góði vinur- inn okkar systranna, hann gamli Brúnn. Yið finn- um allar til þess, hver á sinn hátt, að við erum að kveðja góðan vin og félaga. Og vafalaust er það efst í hugum okkar allra að aldrei muni nokkur annar hestur verða eins góður vinur okkar og hann, þótt hann væri að eins yfirlætislaus dráttarhestur. Eg rifja upp í hug- anum þær fáu, ó- hrotnu línur, sem eg þekki frá lífi Brúns gamla, af eigin kynn- ingu við hann og ann- ara frásögn. Hann fæddist að Staðarhóli í Saurbæ snemma á vorinu 1903. Við móðurmjólk og lifgrös hinnar blóm- legu sveitar ólst hann upp í óskertu frelsi æskunnar. Þar þrosk- aðist hann svo fljótt, að þriggja vetra gam- all var hann tekinn til brúkunar. Á þeim árum átti faðir stjúpa míns hann og notaði hann til reiðar. En 18 vetra gamlan fékk stjúpi minn hann til eignar. Stjúpi minn átti þá ágætan reiðhest, og kom því ekki til, að Brúnn væri hafður til reiðar, enda eru ílestir hestar 18 vetra gamlir taldir vera búnir að lifa sitt fegursta. Var hann því mest notaður sem dráttarhestur, og reyndist afbragðs vel, þótt gamall væri. Aldrei sýndist honum aflfátt verða og þolið óbilandi — jafnvel nú, er hann er kominn hátt á þrítugasta árið. Vetur, sumar, vor og haust var jafnan gripið til Brúns gamla til þeirra snúninga, sem falla svo oft til á sveitaheimilum, og það þótt nógir aðrir hestar væru til. En aldrei kom hann i jafn góðar þarfir og á sumrin, þegar verið var að taka saman hey. Hann var svo þægur og góður við okkur sysl- urnar, að honum var trúandi til samvinnunnar við okkur, þótt við værum ungar. Það var líka alltaf viðkvæðið, ef sækja þurfti hestana, að okkur Systurnar á Vighollsslödum og Brúnn gamli. væri óhætt að ríða Brún. Hann átti það traust vissulega skilið, því að hann brást okkur aldrei. Og sjálfsagt hefir hann stundum haft vit fyrir okkur, með varfærnina, þegar við vorum komnar tvær eða þrjár á bakið á honum og sprikluðum öllum öngum. — Á haustin var hann jafnan tekinn inn á túnið, eins og kýrnar, og hýstur á hverri nóttu, fram til vors. IJá hafði hann það oft til, þegar við sóttum hann á kvöldin, að glettast við okkur. Hann tók þá sprettinn beint heim að hesthúsi og lét okkur ekki ná sér. Urðum ^ við þá fyrir vonbrigð- um, að fá ekki að hnoðast á bak hon- um, eins og við vor- um vanar, þvi að oftast var hann mjög spak- ur. En við fyrirgáfum honum íljótt, því að við vissum, að þetta var óþarfi, — hann fékk nóg samt, bless- aður gamli klárinn. Oft kom hann heim að eldhúsglugganum, þegar kalt var í veðri. Ef til vill hefir hann vitað af litlu stúlkun- um fyrir innan glugg- ann. Við skildum það að minnsta kosti þannig, og flýttum okkur þá jafnan út, til þess að láta hann inn og gæða honum á góðri tuggu. Þá hýrnaði yfir aumingja gamla vininum okkar, og var eins og bros og þakklæti ljómaði úr fal- legu augunum hans. Brúnn bar sama lit frá æsku til elliára, var dökkbrúnn að lit, sem nafn hans bendir til, en þó lítið eitt gráleitur í nárunum og á hálsi, með stóra hvíta blesu. Hann var óvenju fax- og taglprúður. Aldrei, alla æfina, gekk hann úr holdum, og hin sællega og þétta vöðvabygging bar það með sér, að honum hafði verið óspart goldið vel unnið starf. Hann heltist aldrei né meiddist, og hann var laus við hin leiðinlegu siðutök, sem bera svo átakanlega vitni um sársaukann, sem margir ís- lenzkir hestar verða þegjandi að þola, jafnframt erfiðri vinnu. Brúnn var meðalhestur á hæð, fremur stuttvax- inn og afar þrekinn um bóga, hálsstuttur og háls- gildur. Þess vegna átti hann líka örðugt með að reisa sig hátt, eins og sumir gæðingarnir; en til

x

Æskan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Æskan
https://timarit.is/publication/383

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.