Æskan - 01.05.1933, Side 5

ÆSKAN
37
þess var heldur ekki ætlast af honum.-------------
— Og nú átt þú að deyja á morgun, gamli, góði
vinur — á morgun, eftir nærri þvi 30 ára líf og
starf. Pað er eina bótin, að þú átt að fá að falla
á sömu slóðum og þú lékst þér áður sem folald.
Og líka hitt, að þótt þú bærir ellina vel, þá áttu
ekki skilið, eftir þitt heilbrigða líf, að kikna undan
þunga hennar. — Okkur var svo þungt í skapi,
systrunum, áður en við sóttum þig í gamla stað-
inn upp fyrir túnið — í síðasta sinni. Við áttum
svo bágt með að sætta okkur við að sleppa þér.
— Og til hvaða vinar í hestahópnum áttum við nú
að snúa okkur, þegar þú værir farinn?
Það var ekki af eigingirni að við hugsuðum svo,
það voru einhver önnur bönd, sem tengd voru
milli okkar og þin, sem örðugt var að slíta. Ef þú
hefðir vitað, hvað til stóð, er eg viss um, að þú
hefðir kvatt okkur. Þvi þó að við þreyttum þig
stundum með krakkaskapnum, þá vorum við nú
oft svolítið góðar við »bezta vininn okkar«. Var
það ekki, gamli vinur?
Og nú verðum við að kveðja þig i siðasta sinni.
Við höfum svo margt að þakka þér frá liðna
timanum, þótt þú værir aðeins venjulegur vagn-
hestur, að við getum ekki talið það upp. — En
þú varst nú líka meira — þú varst vinur okkar,
vinur, sem við munum aldrei gleyma.
í nóvember 1932.
Giiðrún Gnðmundsdóltir,
frá Vigholtsstöðuní.
E*-®®®-»i»'®®®’»*-®®®®,»i*"©®®®'V<*'®®®-»i*-®®®'*»»<5£?'»
GLEYM MÉR EI 1
ÆFINTVRl )
S>v*-v©
Góður Guð lét litakrúsirnar til hliðar og sagði
við englana sína:
»Nú er heimurinn fullger, fagurlega marglitur
er hann orðinn. Við skulum því gera okkur glaðan
dag og virða fyrir okkur fegurð hans. Og góður
Guð og englarnir lögðust i himnagrasið og horfðu
niður til jarðarinnar. Þar voru grænir skógar og
runnar, græn engi, vaxin ótal marglitum blómum
gulum, rauðum, bláum og hvitum, sem ljómuðu í
öllu litbrigðanna skarti.
Þar voru hvítar götur og gulur sandur, hvit
blóm á trjánum og gráir kvistir á stofnunum.
Sólin varpaði geislum sinum á marglit fiðrildi,
sem flögruðu í loftinu
Allar hinar mörgu þúsundir fugla og annara
dýra höfðu eignazt lithjúp. En yfir öllu þessu
hvelfdist himinn heiður og blár.
»Himnafaðir! Hvernig færi nú, ef það kæmi
rigning?« spurði eitt af englabörnunum. Pað var
hrætt um, að regnið myndi má burt hið marglita
skart blómanna.
Góður guð brosti ofurlítið og sagði:
»Pú þarft ekkert að óttast, barniö gott, litirnir
vara svo lengi sem heimurinn verður við líðicc.
»Það er gott«, sögðu litlu englabörnin, en hvað
mennirnir hljóta að verða glaðir og hamingju-
samir«. Svo lögðust þau aftur niður og héldu
áfram að dáðst að fegurð jarðarinnar.
Eftir stundarkorn lyfti góður Guð ofurlítið höfð-
og sagði: »Mér heyrist einhver kalla á mig, við
skulum hlusta«. Allir héldu niðri í sér andanum
og hlustuðu. Pað stóð heima. Einhversstaðar
heyrðist kallað veikri röddu: »Gleym mér ei!
Gleym mér ei! Gleym mér ei!«
»Hvaðan kemur þetta hljóð?« spurði góður Guð,
og hann bað eitt engilbarnið að bregða sér niður
til jarðarinnar og leita á stóra enginu hjá læknum,
honum heyrðist röddin koma þaðan. Engilbarnið
leitaði dálitla stund, þar til það beygði sig niður
og tók i hönd sér litið, litlaust blóm, er hann
færði góðum guði.
En litla blómið hrópaði i sífellu biðjandi og
kvartandi röddu: »Gleym mér ei! Gleym mér ei!
Gleym mér ei!«
Góður guð tók litla blómið i hönd sér, gerði
gælur við það og sagði: »Æ! hvaða vandræði,
blómið mitt litla. Við hefðum alveg gleymt þér, ef
þú hefðir ekki kallað. Það var gott að þú gerðir
það. Nú skaltu líka fá reglulega fallegan búning«.
En þegar góður Guð aðgætti betur voru allar
litakrúsirnar tómar. Græni pensillinn var enn
ofurlítið votur. Hann tók pensilinn og strauk
yfir leggina og blöðin með mildri og mjúkri hendi.
Pá var litla stjörnublómið eftir. Allir englarnir litu
til Guðs og sögðu: »Hvað gerir þú nú, himnafaðir?«
En Guð hló aðeins og sagði:
»Eg hefi einhver ráð. Himininn máluðum við
siðast, hann er varla allur þornaður, og ef heppnin
verður með okkur, finnum við líka eina stjörnu,
sem lætur okkur í té ofurlitið af gullna litnum
sínum«.
Það fór eins og góður Guð hugði. Langt i burtu,
uppi yfir Rússlandi fundu þeir örlítinn bláan,
votan depil.
Góður Guð gat ögn vætt pensilinn og málaði
litla stjörnublómið. Uppi yfir Ameriku fann hann
eina stjörnu. Af gullnum lit hennar málaði hann
bjarta litla blómsins.