Æskan - 01.05.1933, Qupperneq 7

ÆSKAN
39
um, hér í borginni, og vinn mér inn fjóra skild-
inga á dag. Fyrir einn þeirra kaupi eg brauð, fyr-
ir annan »faresch«. Þriðja skildingnum ver eg til
þess að kaupa »raki« og fyrir þann fjórða fæ eg
mér kerti«.
^Þetta er ágætt«, svaraði Harun. »Eg sé, að þú
ert lánsmaður, En segðu mér eitt: Hvers vegna
leggur þú ekki eitthvað af því fyrir, sem þú vinn-
ur þér inn?«
Mahmud hneigði sig og renndi lotningarfullum
augum til Mekka (ein hinna helgu borga Múha-
medstrúarmanna) og hvíslaði:
»Allah (guð Múhameðstrúarmanna) er miskunn-
samur. Allah, sem sér fyrir þörfum mínum í dag,
mun einnig á morgun vita, hvers eg þarfnast*.
Kalífinn þakkaði Mahmud fyrir gestrisni hans
og hélt síðan heim til hallar sinnar.
En vegna þess að hann fýsti að vita, hvort Allah
eins og maðurinn sagði, bæri umhyggju fyrir öll-
um skepnum sínum, jafnvel þó þær hefðust ekki
að, þá gaf hann út þá skipun, að allir skráasmiðir
borgarinnar skyldu loka búðum sinum og vinnu-
stofum, daginn eftir.
Þegar rökkva tók, kvöldið eftir, flýtti Harun sér
á fund Mahmuds. Sá hann þá, að Mahmud sat að
kvöldverði og var mjög ánægður á svipinn. Tvö
kertaljós loguðu á borði hans, þar sem ekki hafði
verið nema eitt kvöldið áður.
Kalífinn varð forviða, en maðurinn mælti:
»Eg fór í morgun til vinnu minnar, eins og eg
var vanur. Vinnustofan var lokuð. Mætti eg þá
sætabrauðsbakara á götunni. Hann lét mig hafa
vinnu við að hnoða deig, allan daginn, og bauð
mér átta skildinga að launum. Nú get eg keypt
»faresch« fyrir tvo skildinga, brauð fyrir tvo, »raki«
fyrir tvo, og tvö kerti«.
Harun-al-Raschid át kvöldverð með honum eins
og kvöldið áður og kvaddi hann siðan, og furðaði
hann sig stórkostlega á gæzku Guðs.
En ekki var hann fyrr kominn heim til sin, en
hann bannaði öllum sætabrauðssölum að selja
kökur í heila viku. Morguninn eftir, þegar Mah-
mud kom til bakarans var hann atvinnulaus að
nýju.
Á heimleiðinni sá Mahmud nokkra lögregluþjóna.
Þeir voru að ella mann nokkurn, er sakaður var
um morð, en hafði sloppið úr varðhaldi. Mahmud
veitti þeim lið og var svo heppinnað höndlasöku-
dólginn. Fékk hann tuttugu skildinga fyrir hug-
prýði sína, og er hann kvartaði um atvinnuleysi,
var hann tafarlaust tekinn í lögregluliðið. Hann fekk
sverð við hlið, sem merki um metorð sin. (Frh.).

Vorþrá.
Blás þú, aftanblærinn hlýi,
burtu máðu klakaspor,
vetrarhret svo frá oss flýi,
flyttu hingað sól og vor.
Þrái’ eg sæla sumarfriðinn,
sóley prúða túnin í;
lóukvak og lækjarniðinn
langar mig að heyra’ á ný.
1933 — Bragi.
OMMMBCootonoonMnioaooooooooooO
Sundnámsskeiðið.
Fað voru einu sinni hjón á bæ,
sem áttu 2 börn og hétu pau Pétur
og Helga. Helga var 14, en Pétur 4 ára.
Eitt vor var haldið sundnámsskeið i
sveitinni, par sem Helga átti heima.
Hana langaði fjarska mikið til að læra
að synda, og ekki síður pegar hún
heyrði að Fríða, vinstúlka hennar á
næsta bæ, átti að fá að fara. Helga fór
nú til pabba sins og mömmu, og bað
pau að lofa sér að fara. Pau voru treg
til pess í fyrstu, en fyrir þrábeiðni
hennar fékk hún þó loks að fara.
Hún lagði nú af stað daginn áður
en námsskeiðið átti að byrja, og urðu
pær samferða Fríða og hún. Helga var
Vorblfða.
Hægur blærinn bærir strá,
bráðnar snær af fjöllum,
himinn, sær og sundin blá,
sólin hlær við öllum.
Bjarni Jónsson.
.......................................
fljót að læra að synda, og eftir 3 vikur
var hún orðin vel synd og kunni nokk-
uð vel bjðrgunarsund, pegar hún kom
heim.
Pétur litli var mjög ópægur. Einu
sinni var hann einn úti að leika sér
og fór niður að tjörn, sem var fyrir
neðan bæinn; þangað hafði honum
verið bannaö að koma og sagt að
Grýla væri í tjörninni, og var hann
mjög hræddur viö hana. Nú hafði
hann ekkert gætt að sér, fyrr en hann
var kominn niður að henni og sá
enga Grýlu. Hann fór nú að leika sér
að pvi, að reka annan fótinn niður i
vatnið, og pótti pað fjarska gaman, og
fór nú að teygja fótinn lengra og lengra.
Tjörnin var ekki mjög djúp við land-
ið, en þegar fram i kom var hún dýpri.
Allt í einn missti hann jafnvægið og
stakkst beint á höfuðið i ískalt vatnið.
Hann tók andköf og pegar hann kom
Vorkoma.
Vetur flúði burt á braut,
bráðnar snjór af hæð og laut.
Kom í staöinn kæti og vor,
kliður fugla, vilji og por.
Mjöllin burt af fjöllum fer,
fyllist gróðri bali hver.
En i fjalla hárri hlíð
hóar smali um kvöldin blíð.
K. E.
OotitoooöOooeodtoBocioooopoo.oifiQ
i fyrsta sinn upp úr, hljóðaði hann
afar hátt.
Helga var stödd úti og heyrði nú
til Péturs, hljóp hún þá niður að tjörn
og sá, hvar Pétur baðaði út öllum
öngum. Hún fleygði sér strax út í
vatnið og synti að Pétri litla, og synti
með hann til lands. Hún bar hann
svo heim í bæ, og voru pau háttuð
niður í rúm. — Foreldrar Helgu sáu
ekki eftir að hafa lofað henni að læra
að synda.
Heiðbjört Óskarsdóttir
- 13 ára —
Klðmbrum i Aðaldal.
o
o