Æskan - 01.06.1933, Qupperneq 2

42
ÆSK AN
FJÓRIR KÓNGAR |
ÆFINTÝRI EFTIR CARL EWALD í
FRÍÐA HALLGRÍMS ÞÝDDI {
a>v*-M5 Q-~rV®
Þegar Suðri hafði staðið kyrr um stund, veifaði
hann hendinni, eins og hann heimtaði kyrrð. En
enginn tók eftir því. þröslurinn hoppaði i runn-
unum með unnustu sinni, horfði á hana ástar-
augum og lagaði á henni fjaðrirnar með nefinu.
Fiskarnir léku sér áhyggjulausir í sjónum. Engið
var komið í hátiðabúning, og skógurinn var niður
sokkinn í vordrauma sína.
Suðri konungur brosti og veifaði hendinni á ný.
Þegar það dugði ekki, hnyklaði hann brúnir og
varð skuggalegur á svip. í sama bili dró ský fyrir
sólu. Úr öllum áttum komu skýin svífandi, dimm
og drungaleg. Dalurinn hafði aldrei séð þau í þess-
um ham. Langt í burtu heyrðist hávaði þrum-
unnar. Skýin nálguðust óðfluga og urðu svartari
og svartari. t*að var molluhiti. Inni í skóginum
var dimmt eins og komið væri kvöld. Vindurinn
varð hræddur og faldi sig bak við hæðirnar. Loftið
varð undarlega þungt.
Trjálaufin héngu máttlaus niður, eins og þau
væru veik, og blómin flýttu sér að loka krónunum.
Enginn vissi, hvað varð um flugurnar, þær voru
allar horfnar. Litlu mýsnar gleymdu öllu sínu
ástaglensi, hlupu í holur sínar og tístu. Froskunum
fipaðist að syngja »kvak, kvak«, og steyptu sér á
kaf, eins og sjálfur Norðri væri kominn. Fugl-
arnir hímdu á víð og dreif í laufinu, og óttinn
skein úr augum þeirra.
Suðri konungur var ekki lengur bjartur yfirlit-
um. Eftir þvi sem skýin urðu dekkri, dofnaði ljóm-
inn, sem um hann hafði verið. Að síðustu stóð
hann við botn dalsins, eins og svart, risavaxið tröll.
Allt í einu kom hvirfilbylur þjótandi yfir hæð-
irnar, allir ætluðu að missa andann. Trén svign-
uðu óttaslegin lil jarðar. FJjótið þyrlaðist í háa loft.
Svo var eins og þúsundir léttfættra barna liðu yfir
jörðina. — Úað voru fyrstu regndroparnir. Á næsla
augnabliki steyptist regnið niður.
Svo kom eldingin. Það varð skínandi bjart langar
leiðir, en enginn gat notið þeirrar ofur-birtu, svo
kom myrkur, síðan þruma svo ógurleg, að fjöllin
skulfu.
En gegn um þrumuhljóðið hljómaði rödd Suðra,
og enginn hafði áður heyrt þvílíka rödd:
»Það er eg, það er konungur sumarsins, sem er
kominn til að drottna yfir jörðunni. — Þruman er
þegn minn . . . Heyrið þið ekki bergmálið í fjöll-
unum . . . Jörðin bergmálar fótatak mitt . . .
Sumarið kemur«.
Þrumurnar hættu, en regnið steyptist niður.
Gegn um regnið heyrðist aftur rödd Suðra kon-
ungs. Enginn hafði nokkru sinni heyrt svo blíða
rödd:
»Sumarið ríkir. Allt, sem grænt er, skal verða
þúsund sinnum grænna.
Allt, sem er fagurt, skal verða hundrað sinnum
fegurra.
Ilmur blómanna skal verða sterkari, og söngur
fuglanna skal verða dýpri og innilegri.
Dagarnir skulu verða bjartari og hlýrri, nóttin
skal verða svalari og kyrrari. Gleði morgunsins og
friður kvöldsins skulu engan endi hafa«.
Á meðan Suðri konungur mælti á þessa leið,
hlustaði allur dalurinn fullur hrifningar. Þrumu-
veðrinu slotaði, og það hælti að rigna. Hár og beinn,
og ljómandi af lífsgleði gekk Suðri konungur um
ríki sitt. Alstaðar, þar sem hann fór, glaðnaði til
sólar, og skýin hurfu af himninum. Himininn varð
aftur heiður og blár. Regndroparnir héngu á hverj-
um kvisti og hverju strái, og glóðu í sólskininu.
Blómin opnuðust, og fuglarnir komu fram úr lauf-
inu. Hjörturinn kom fram úr fylgsni sínu og rak
snoppuna ánægjulega ofan i votl grasið.
Þegar síðasta skýið var horfið, og sólin hafði
þerrað síðasta regndropann, og engar menjar sáust
eftir óveðrið, þá var dalurinn óþekkjanlegur.
Blómin voru fleiri, þvl að nú höfðu ný bælzt við,
ilmur þein a var sterkari og litskrúðið meira. En það
var eins og meiri alvara hefði færzt yfir þau. Þau
voru ekki eins áhyggjulaus.
En ef bifluga eða fiðrildi kom fljúgandi, teygðu
blómin úr sér, þá varð ilmur þeirra enn sterkari
og litirnir enn fegurri, svo að hægara væri fyrir
skordýrin að taka eftir þeim. Bíflugurnar höfðu
ekki eins góðan tíma og um vorið. Heima í búi
þeirra verpti drottningin eggjum, svo hundruðum
skipti, og þær urðu að búa til vax og byggja her-
bergi, sækja hunang og blómduft. Þær voru alveg
uppgefnar.
Alstaðar var fullt af blómum, svo að þær vissu
ekki, hvert þær áttu að snúa sér.
Inni í skóginum urðu þær drukknar af fjólu-
ilminum, en niðri í brekkunum flugu þær í opna
arma draumsóleyjarinnar. Þær gátu ekki neitað sér
um að heimsækja allar þessar angandi blómkrónur.
Og svona gekk það alstaðar, því alstaðar var
breytingin sýnileg.
(Framh.).